Zeitoun - Dave Eggers (2009)

Dave Eggers is een bezig bijtje en dat lijkt nu in Nederland zijn vruchten af te werpen. Alom geprezen boeken als Een Hartverscheurend Verhaal Van Duizelingwekkende Genialiteit (2000)en Wat Is De Wat (2006)hebben langzaamaan hun weg naar het grotere publiek gevonden. Zo bestormd Wat Is De Wat nu pas de tien van bestverkochte boeken en dat terwijl het boek al aan een twaalfde druk bezig is. Wat dat betreft gaat het net als het vroeger met cassettes ging. Van hand tot hand en de mond op mond reclame doet de rest. Terwijl eerder genoemde boeken nog met regelmaat over de toonbank gaan staat de volgende klapper al weer op stapel.

Dave Eggers schrijfstijl is zeer aangenaam, het leest snel weg en boeit vrijwel overal. De hoofdstukken - elke dag vormt een hoofdstuk - zijn gevuld met kraakheldere zinnen zonder dat al te veel opsmuk aan te pas komt, al neigt Eggers lichtelijk naar dramatiek – maar ten slotte draait het hier ook om een dramatische vertelling. Die is bovendien gebaseerd op een waargebeurd verhaal, de toegevoegde foto's zijn daar een bewijs van. Maar eveneens zijn de namen van de karakters de echte namen. De auteur heeft drie jaar gesprekken gevoerd met betrokkenen en heeft onderzoek gedaan, zo blijkt wel uit de waslijst aan bronnen (naslagwerken, organisaties) die talloze pagina's innemen. Dit zorgt er ook voor dat alle personen een duidelijke achtergrond hebben. Eggers gevoel voor detail en het besef dat het drama dat zich écht voltrokken heeft maakt de leeservaring stukken intenser.

Zeitoun is naast een prachtig en tegelijkertijd triest verhaal ook een verslaggeving over de bizarre situatie in de overstroomde stad: Het falen van politie en gardisten die geen verantwoording hoefden af te leggen, de plunderingen, de moorden, de verkrachtingen, de (opnieuw) mislukte opvang in de Superdome en het forse schenden van mensenrechten. Al met al is het een forse aanklacht aan het adres van de Amerikaanse maatschappij. De New Orleanse bevolking - en dan met name de Midden-Oosterse bevolking - heeft het, naast de waterramp, zwaar moeten ontgelden. En dat tekent Dave Eggers op buitengewoon geslaagde manier op: De paranoia die 9/11 met zich meebracht. Zeitoun is een aanrader en tevens een uitnodiging om meer van deze opkomende Amerikaanse schrijver te lezen.

Tsjongejonge. Interessant project weer, zo te lezen. Dave Eggers lijkt zich te ontpoppen als het literaire geweten van Amerika.

De voor de hand liggende vergelijking met Michael Moore zal ik maar niet trekken (bij deze; ik trek hem niet), daarvoor bevatten de voorgaande boeken van Eggers teveel kwaliteit.

Ik besef me dat dit reclame is. Maar bovenstaande reactie schreef ik als recensie. Nu blijkt dat er een winactie aan gekoppeld is. Het boek wordt acht keer weggegeven.

Boekrecensie: Zeitoun – Dave Eggers - Studenten.net

Als dit als reclame beschouwd wordt moet iemand dit bericht maar verwijderen of me er op attenderen dat zelf te doen. Maar het gratis winnen van dit boek (acht keer) wil ik niemand onthouden.

Er zit een spelfoud in je prijsvraag.

Die is niet van mij afkomstig, maar als er een in mijn recensie staat hoor ik het graag.

Het begin van het boek vind ik wat traag. Het duurt voor mij erg lang voor er wat gebeurt.
De laatste 100 bladzijden betaald dit zich wel terug.
Om dat je precies weet hoe het persoon is, en weet wat de gebeurtenis met hem doet. Wat prachtig is.
Toch vind ik het niet brillant geschreven.
Ik denk dat zijn kracht hem zit in het onderzoek...
Niet in het opschrijven ervan.
Het verhaal vind ik echter waanzinnig... liet mij op het einde niet meer los.
En was zeker de moeite

In veel opzichten een nodig boek, dat zeker. Toch blijf ik moeite hebben met geëngageerde werken als dit. Het gaat vrijwel altijd ten koste van de vrijheid die Kunst biedt.

Wat Eggers hier vooral goed doet is het schrijven met vaart, het zorgvuldig opbouwen van drama en het uitstekend timen van het beschrijven van de gebeurtenissen. Het blijft knap om een verhaal spannend te maken en te houden als de afloop al (in grote lijnen) bekend is.

Zeitoun is m.i. het meest geslaagd als familiegeschiedenis. Niet alleen de vereniging van twee onverenigbaar verklaarde werelden in de personen van Kathy en Zeitoun is een even mooi als klassiek uitgangspunt. Er wordt hier ook een aangrijpend beeld geschetst van mensen op hun kwetsbaarst, zowel individueel als met elkaar.

Desondanks werkt het boek in zijn geheel niet bevredigend. Door de sociaal-politieke aanklacht die er meer dan dik doorheen verweven zit blijft het teveel een schrijversproject. De personages worden op meerdere punten 'misbruikt' om bepaalde standpunten en retorische vraagstukken naar voren te schuiven. Dat het hier om echt bestaande personen gaat is dan geen excuus, want het is en blijft een literaire bewerking van de werkelijkheid.

Een hiermee samenhangende kwestie is de onvrijheid die de lezer heeft bij het lezen van Zeitoun. De mensen in het boek bevatten vrijwel geen enkele morele ambiguïteit, het zijn uitsluitend bad things happening to good people. Wat literatuur zo spannend, mooi en als kunstvorm o zo nodig maakt zijn juist de verschillende stemmen, de tegenstellingen en botsingen die worden gecreëerd zonder daarmee een moreel oordeel door de strot van de lezer te duwen. Wat mij betreft schiet Eggers hierin zijn doel voorbij, althans in de arena van het geschreven woord als kunstvorm. Zijn boodschap blijft wel een nodige, zoals gezegd. Echter, daar zijn andere, meer geschikte podia voor.

Toch 3*.

Zeitoun is het verhaal van een goede man en zijn goede vrouw en zijn goede kinderen, zijn goede buren, zijn goede vrienden, zijn goede werken, zijn goede bedrijf, zijn goede gedachten, zijn goede familie, zijn goede kano, zijn goede enzovoorts. Op een dag krijgt hij te maken met slechte agenten, slechte militairen, slechte bureaucraten, slechte cipiers, slechte verplegers, slechte enzovoorts.

Het boek Zeitoun is zo enorm subjectief dat het de naam non-fictie nauwelijks verdient. En dat is jammer, want de chaos in New Orleans tijdens en na Katrina verdienden een wat objectiever verslag dan dit hier.

Oef, dat valt niet mee. Had in jou wel een Eggers-liefhebber gezien eigenlijk. Of is dit gewoon een minder boek van hem?

Ik had nog niets van Eggers gelezen, kende alleen zijn scenario voor Away We Go. Die film vond ik nog wel aardig, maar ook die miste iedere vorm van kritiek of twijfel ten opzichte van de hoofdpersonages.

Eigenlijk is mijn kritiek een (lichtelijk gechargeerde) herhaling van wat Dyonisos hierboven al roept: De mensen in het boek bevatten vrijwel geen enkele morele ambiguïteit, het zijn uitsluitend bad things happening to good people. Wat literatuur zo spannend, mooi en als kunstvorm o zo nodig maakt zijn juist de verschillende stemmen, de tegenstellingen en botsingen die worden gecreëerd zonder daarmee een moreel oordeel door de strot van de lezer te duwen.

Ik had er alleen wat meer moeite mee, vandaar mijn lagere waardering. Overigens is dit boek wel heel vlot geschreven, zonder dat je er echt mooie zinnen in ontdekt. Maar voor mooischrijverij leent het onderwerp zich ook niet.

Hier ben ik het volledig mee eens. Daarom vond ik het soms wat taaie kost.


Hier ben ik het volledig mee oneens: in deze roman - mag ik het zo noemen? - worden volgens mij namelijk louter (objectief waarneembare) gebeurtenissen beschreven, en niet eens op een suggestieve manier, alleen op een persoonlijke manier. Ja, je krijgt niet hele verhaal belicht, maar dat komt omdat het gezin Zeitoun wordt gevolgd, en diens bezigheden. Er wordt tegen het einde zelfs nog ingezoomd op twee agenten.

Het is al weer een tijdje geleden dat ik dit boek gelezen heb, dus deze reactie is gebaseerd op herinnering.

Mijn probleem met Zeitoun is juist het weglaten van zaken. Wat doet hij al die tijd in New Orleans? Wat zijn precies de problemen die zijn kameraad met de politie heeft gehad? Waarom horen we niet wat er met zijn kameraden verder is gebeurd? Of zijn die misschien toch niet zo onschuldig als we denken?

Het subjectieve zit ook in het volgende: de eerste hoofdstukken krijgen we steeds te horen hoe geweldig Zeitoun en zijn vrouw elkaar en elkaars familie vinden. Als lezer ga je daar in mee. En dus vul je de gaten in het boek positief in. Handig schrijverstrucje, werkt altijd.

Om eerlijk te zijn kreeg ik steeds meer twijfels over de eerbare bedoelingen van onze vriend Zeitoun. Een enorme schadevergoeding eisen omdat mevrouw Zeitoun last heeft van geheugenverlies, klinkt mij een beetje in de oren als misbruik maken van de omstandigheden.

Kortom, Zeitoun deed mij denken aan een slechte documentaire, waarin meer feiten worden weggelaten dan getoond. En waarin we het ergste drama, dat van de arme bevolking van New Orleans, nooit te zien krijgen.

Dave Eggers registreert de lotgevallen van de familie Zeitoun en doet dat met weinig filosofieën of intellectuele bespiegelingen van zichzelf. Zeitoun is dan ook volledig rechttoe rechtaan; de gebeurtenissen moeten voor zichzelf spreken. Deze constructie is niet per definitie slecht, maar wel een tikkeltje aan de saaie kant. Zeker als er aan het einde ook weer enige nuance in zaken wordt aangebracht als het relaas van twee agenten er mogelijk op wijst dat er geen racistische motieven zijn geweest om de man op te pakken .

Een zeldzaam zwartwit boek. The peope = good, the government = bad. Lekker overzichtlijk. De werkelijheid is dat niet, getuige de gebeurtenissen die zich in werkelijkheid na het verschijnen van het boek hebben voorgedaan:

Abdulrahman Zeitoun is in 2011 gescheiden van Kathy, en in 2012 beschuldigd van mishandeling, bedreiging en het beramen van een moord op haar. Krantenartikelen (zie de links hieronder) laten een andere kant van Zeitoun zien. Kathy zegt "niet langer stil te kunnen zijn over zijns duistere kant". Ik vraag me af of dit allemaal in gang is gezet na de orkaan, of al langer speelde. In elk geval is de wereld niet zo zwartwit als Eggers graag doet voorkomen.

Celebrated Hero in ?Zeitoun? Book Faces Murder Charges in New Orleans - The New York Times - nytimes.com

Zeitoun Unbound: Did Hurricane Katrina Hero Try to Kill His Wife? | All Things Crime Blog - allthingscrimeblog.com