De Mooiste Dagen Zijn het Ergst - Anke Scheeren (2009)

Soms krijg ik zomaar pareltjes van boeken in handen, De Mooiste Dagen Zijn Het Ergst is zo'n boek. In het begin moest ik even wennen aan de korte zinnen waardoor het verhaal snel leest wat jammer is, ik was nog niet aan een laatste pagina toe qua leesgenot.
Anke Scheeren wordt op de achterflap van het boek vergeleken met o.a. Grunberg, Dimitri Verhulst en Reve. Ik begrijp dat wel als ik respectievelijk denk aan werelvreemde, contactgestoorde personages; famlies die volgens de 'normale burger' niet in het 'normale' plaatje passen; vragen over de zin(loosheid) van het bestaan.
Toch heb ik zelf helemaal niet die vergelijkingen gemaakt, simpelweg omdat Scheeren een heel eigen stijl heeft. Wat mij betreft schrijft ze lichtvoetig en intelligent over grote thema's van het leven. Alles in een originele constructie. Nergens wordt het te zwaar.
Ik geniet van titels als De Mooiste Dagen Zijn het Ergst (van de roman zelf), Iedereen Doet Wel Eens Rare Dingen (één van de hoofstukken) of gouden zinnetjes: 'Het is oktober. Aan het zonlicht kun je voelen dat het bijna op is'.
Wonderlijk dat dit boek zo weinig stemmen heeft ...

Met alle punten die Psyche noemt, ben ik het eigenlijk wel eens. Heel originele en vermakelijke schrijfstijl, nergens te zwaar, schitterende titels en citaten. En toch deed het me helemaal niets.
Ik denk dat de combinatie van de schrijfstijl, het verhaal en de personages me niet zo liggen (afzonderlijk vind ik die wel allemaal goed); de manier waarop het boek geschreven is, maakte dat ik me niet kon inleven in Lena (hoewel zij in principe echt zo'n personage is waarin veel mensen zich wel eens zullen herkennen); de schrijfstijl maakte dat het verhaal nergens echt grappig en/of dramatisch werd, het was allemaal wat 'vlak' naar mijn mening; en nadat ik het boek dicht had geslagen, had ik nog helemaal geen idee wie Lena nou eigenlijk was.
De hoogtepunten in het boek waren Lena's brieven aan Ebbesmeyer en de brieven van haar moeder aan haar vader. Lena's brieven waren erg amusant en grappig; de brieven van haar moeder waren zwaarder. Dit contrast vond ik erg mooi, maar het overkoepelende verhaal gaf daar onvoldoende weerwoord op. Het was voor mij een beetje onsamenhangend en een beetje TE subtiel. Normaal zie ik de dieper liggende betekenissen van een verhaal wel snel, maar na het lezen van dit boek had ik telkens het idee van; 'Tja, waar heb ik nou eigenlijk over gelezen?'

Zeker geen slecht boek, en ik kan me ook wel voorstellen dat sommige mensen dit erg mooi/leuk/vermakelijk zullen vinden, maar het deed me niet erg veel. Ik vond hoogstens sommige grappige beschrijvingen van droevige dingen (zoals op de begravenis) en sommige vergelijkingen nog wel treffend, maar verder liet het me nogal koud.

3.0*

De mooiste titels zijn het best: ze zetten je aan tot het lezen van de tekst die volgt.
En dat kan een goed boek zijn: in dit geval het debuut van Anke Scheeren.

Voordat ik alle recensies had gelezen, op literom in de bibliotheek, had ik zelf nog een mening over het boek: ik vond het iets te licht van toon, want het is toch niet niks wat hoofdpersoon Lena en haar moeder te verstouwen krijgen.
Zoiets zou je als lezer iets meer moeten raken, het zou er toch allemaal wat minder langs mogen scheeren, en wat meer mogen bijten, schuren en prikken.
Dat had ik nu alleen een paar keer in de gedeelten waar de tragische moeder een rol in speelt.
En, detail, ik vond dat de schrijfster te vaak een zin, of een gedeelte daarvan, tussen haakjes plaatst (en dat is minder mooi en het haalt de vaart uit de tekst.)

Maar die recensies….het boek wordt dan op zoveel manieren tegen het licht gehouden, en er wordt met steekhoudende argumenten bijvoorbeeld betoogd dat die lichte toon precies goed is…ik ruil mijn mening in voor al die betere meningen…(overigens heeft niemand het over die haakjes gehad.)

Het romandebuut van deze jonge schrijfster vind ik erg geslaagd. Het is niet moeilijk om te lezen, maar je blijft vaak toch even haken bij de poëtische zinnen, eenvoudige observaties en filosofische overdenkingen. Kortom, een origineel boek en ik hoop dat Anke Scheeren nog eens een roman zal schrijven.