menu

Company of Liars - Karen Maitland (2008)

Alternatieve titel: Het Gezelschap van Leugenaars

mijn stem
4,05 (29)
29 stemmen

Engels
Historisch

576 pagina's
Eerste druk: Michael Joseph, Londen (Verenigd Koninkrijk)

Midden op een marktplein valt een man neer. De mensen om hem heen schrikken terug als ze zijn verminkingen zien. Wat ze onmogelijk achtten, is gebeurd: de pest is naar Engeland gekomen. De stedelingen raken in paniek en vluchten weg. Tijdens de vlucht worden negen mensen tot elkaar veroordeeld. De verhalen die zij vertellen zijn onbetrouwbaar, de enige die de waarheid lijkt te spreken is het kind Narigorm, maar haar gruwelijke voorspellingen houden iedereen op afstand. Ondertussen rukt de pest van alle kanten op. De angst en het wantrouwen zijn groot en de onderlinge verhoudingen worden nog grimmiger wanneer een van hen dood wordt aangetroffen. Bevindt het kwaad zich ook in hun midden?

zoeken in:
avatar van Pageturner
5,0
Toevallig gevonden in de bib, gewoon meegenomen van 'je weet maar nooit of dit goed is'.
En dit is goed. Dit is schitterend zelfs.
Het verhaal deed me een beetje denken aan The Canterbury Tales: Middeleeuws Engeland, pest, een groep reizigers onderweg die elkaar verhalen vertellen. Maar het is veel meer dan dat. Soms neemt de gevaarlijke tocht van het gezelschap Lord of the Rings-achtige proporties aan, sommige beschriijvingen van walgelijke dorpjes doen denken an Süskinds Het Parfum, andere taferelen aan De Naam van de Roos of zelfs aan Tien Kleine Negertjes van Agatha Christie. Geloof en bijgeloof, kunst, geschiedenis, oude volksgebruiken (d!e Bruiloft der Mismaakten...), mythen, sagen en legenden zitten naadloos in het verhaal verweven.
Maitland schrijft zeer vlot, maar met enorm vele oog voor detail: dit is geen boek om zo eens even in te lezen en dan weer maanden later weer op te rakelen, aangezien elk klein detail van belang is.
De personages zijn ook heel goed uitgewerkt. Je zit gewoon middenin hun tocht en je voelt mee met de goeie ouwe Camelot, de sinistere, hypercynische Zophiël, de muzikanten Jofre en Rodrigo, het geheimzinnige koppeltje Osmond en Adela, de mismaakte Cygnus, de (verdacht onkatholieke woorden gebruikende) vroedvrouw Pleasance en het angstaanjagende kind Narigorm.
Maitland slaagt erin om een geweldig verhaal neer te zetten, midden in een beklemmende atmosfeer: de donkere Middeleeuwen, de pest woedt en achter iedere hoek schuilt gevaar. En dankzij Zophiëls cynische oneliners zit er ook heel wat droge humor in het verhaal. Echt een fenomenaal boek, een enorme aanrader die boeit van de eerste tot de laatste letter.

avatar van cortez
3,5
Indrukwekkend boek! Maitland geeft ons een uiterst gevarieerd verhaal dat elementen uit een resem andere genres weet te combineren tot één donker geheel. Het bevat elementen uit het whodunnitgenre, het heeft een horrorcomponent, uiteraard is er het historische aspect, de volksverhalen, naar het einde wordt de psychologische invalshoek steeds prominenter aanwezig, maar bovenal is dit een heel onderhoudend avonturenverhaal. Zo'n typisch vertelverhaal die je op een winteravond zou aansnijden als de televisie het niet doet. De personages vind ik ook heel goed weergegeven, niet te diepgaand zodat het ietwat mysterieus blijft, maar ook voldoende gekenmerkt om je volop mee te nemen in het verhaal. Ik sluit me volledig aan bij het vorig bericht: 'een enorme aanrader die boeit van de eerste tot de laatste letter'.

avatar van liv2
4,5
Wat een geweldig origineel verteld avonturenverhaal ! Je krijgt als lezer echt het gevoel dat je samen mee optrekt met dit bonte gezelschap. De schrijfster weet als geen ander landschappen, mensen en weersomstandigheden te beschrijven maw je loopt als het ware zelf door die middeleeuwse dorpjes en desolate landschappen en je kan je de kou en de ontberingen die de personages ten deel vallen echt aanvoelen. Door de historische wetenswaardigheden en het boeiende verhaal is dit zo'n boek dat vanaf de eerste bladzijde boeit en eigenlijk op geen enkel moment verveelt. Inderdaad een echte aanrader !!!!

avatar van psyche
4,0
psyche (crew)
Eigenlijk is alles al gezegd over Company of Liars. Wat mij betreft is het een ontspannend avonturenverhaal, in een macabere omgeving dat wel. Naarmate de roman vordert stijgt de vraag naar 'wie doet het?' waarbij ik me vooral afvroeg wie is dat vreselijke kind Narigorm, maar ook was ik in het bijzonder benieuwd naar de verteller Camelot. Het huilen van de wolf kwam daarbij te vaak voor om nog toevallig te zijn.
Pas tegen het einde van het boek, toen Narigorm haar runen gooide en driemaal Morrigan zei, zag ik dat Narigorm/Morrigan een anagram is. Morrigan is de naam van een Ierse godin die o.m. de gedaante van een wolf aan kan nemen. Camelot doorziet als enige wat Narigorm dóet. En wat ze doet doet ze simpelweg "omdat ik dat kan". Eveneens laat ze Camelot voldaan weten dat hij niet kan winnen van Morrigan.
Bij Camelot moest ik natuurlijk denken aan Koning Arthur, zijn legendarisch kasteel. Camulus, een Keltische god van de oorlog hanteerde een onoverwinnelijk zwaard en wordt in verbinding gebracht met het Camelot van koning Arthur.
Evengoed was het een verrassing dat Camelot een vrouw bleek te zijn, al had ik dat kunnen weten. Immers de blinde genezeres bij de waterval herkende haar als zodanig.

Het slot maakt dat ik zelf alsnog te paard en te zwaard op pad wil

avatar van the Cheshire cat
4,0
Vorig jaar heb ik in het dorp Alphen nabij Tilburg een heus pestkerkhof bezocht. In het rampjaar 1604 sloeg ook daar de pest genadeloos toe. Van de 1000 inwoners waren er zo'n 400 slachtoffers te betreuren. Die werden niet in of rondom de kerk begraven, wat gebruikelijk was, maar een ver eind buiten het dorp, uit vrees voor besmetting. Het was er echt reuze gezellig.
Maar daar rondhangend op dat pestkerkhof moest ik wel weer aan dit boek denken. Toen ik het voor de eerste keer las had ik wel door dat ik een goed boek in handen had, maar op een of andere manier deed het me niet echt heel veel. Waarschijnlijk las ik het te snel of zat het boek dat ik daarvoor had gelezen nog teveel in mijn hoofd, ik weet het eerlijk gezegd niet meer. Een herkansing dus.
De schrijfster neemt uitgebreid de tijd om de verschillende personages aan ons voor te stellen. Het verhaal begint voor mijn gevoel pas te lopen op het moment dat de verhalenverteller zijn intrede doet. Maar dan begint het ook écht te lopen. Een bont gezelschap van negen vreemden dat op de vlucht slaat voor de Zwarte Dood die ook in Engeland vlugger dan verwacht aan terrein wint. De cynische Zophiël, een goochelaar die overal veel bekijks trekt met zijn zeemeermin, weet iedereen steeds op stang te jagen met zijn hatelijke opmerkingen, maar geeft daarmee nog meer kleur aan het verhaal.
Een paar schoonheidsfoutjes: op één pagina las ik wel drie keer de uitdrukking 'bulderde van de lach', maar dat kan ook de vertaling zijn. Dan zijn er aan het begin van het boek nog van die onduidelijke tijdsprongen, om maar een voorbeeld te geven: op een gegeven moment ziet de ik-verteller het runenmeisje weer lopen en zegt dan zoiets als dat het alweer lang geleden is dat hij haar voor de laatste keer zag. Maar voor mijn gevoel zag hij haar nog de dag ervoor. Gelukkig kwam dat maar twee keer voor.

Een halve punt erbij, want dit is hoe dan ook verhalen vertellen pur sang.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:25 uur

geplaatst: vandaag om 09:25 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.