menu

Ulvova Mylläri - Arto Paasilinna (1981)

Alternatieve titel: De Huilende Molenaar

mijn stem
3,66 (22)
22 stemmen

Fins
Psychologisch / Humoristisch

236 pagina's
Eerste druk: WSOY, Helsinki (Finland)

In een dorp in het noorden van Finland komt een reus van een man wonen. Huttunen, zoals hij heet, knapt er een vervallen molen op en brengt hem weer in bedrijf. De dorpsgemeenschap is aanvankelijk in haar nopjes met de nieuwe inwoner. Ook al zegt hij niet veel. Huttunen is vriendelijk, behulpzaam en werkt hard. Maar hij blijkt er een zonderlinge gewoonte op na te houden: wanneer hij in diepe somberheid vervalt, huilt hij naar de maan als een wolf. Dat is voor de dorpelingen reden genoeg hem uit hun gemeenschap te verstoten. Ze willen hem koste wat kost voor gek laten verklaren. De hardnekkigheid waarmee ze hun voornemen uitvoeren, heeft verschrikkelijke gevolgen.

zoeken in:
dutch2
Het tweede kwartaalboek van boekmeter en in dat opzicht bij voorbaat een klassieker. Tegelijk het boek dat ervoor zorgt dat mijn stemgemiddelde naar een wat menselijker niveau gaat. Normaal gesproken leg ik boeken die minder dan drie sterren dreigen te scoren, al na een pagina of 40, 50 weg. Bij een kwartaalboek kun je dat natuurlijk niet maken.

En dussss, heb ik me een tijdlang stierlijk verveeld met deze huilende molenaar. Het aantal minpunten in een notendop: oubollig (Swiebertje, iemand?), louter zwart/wit personages, een verhaal dat al zoooo veel vaker is verteld, een irritant naieve verteltoon, slappe humor, voorspelbaar.

Maar het meest irritante aan dit werk is de omslachtigheid. Die omslachtigheid is tweeledig. In de eerste plaats zijn er de oeverloze opsommingen. Als molenaar Huttunen gaat verkassen dan volgen er drie pagina's met het oplepelen van ieder voorwerp dat hij meeneemt. Gaat hij zijn molen verbouwen, dan volgen er paginalange beschrijvingen van zijn werkzaamheden (in molenaarsjargon). Volstrekt overbodige informatie en erg saai (voor mij althans).

Die omslachtigheid uit zich ook in een uitleggerige toon. Steeds weer vertelt Paasilina wat we al lang weten. Om een voorbeeld te geven:
Hij rende toen hard in de richting waar hij zojuist vandaan was gekomen. Nu hij niets op zijn rug had liep hij in hoog tempo.
Je zou denken dat je dan als lezer genoeg weet. Maar nee. Paasilina gaat verder:
Het was duidelijk dat de man vliegende haast had.
Zooo overbodig, die laatste zin. En dit gebeurt dus op bijna iedere pagina. Paasilina heeft duidelijk geen hoge dunk van het begripsvermogen van zijn lezers.

Hoewel het verhaal op het eind nog wel wat origineler wordt, blijft mij vooral de indruk bij van een belegen verhaal in een belegen proza.

1,5* van een huilende dutch2

avatar van Zelva
3,5
dutch2 schreef:
Hij rende toen hard in de richting waar hij zojuist vandaan was gekomen. Nu hij niets op zijn rug had liep hij in hoog tempo.
Je zou denken dat je dan als lezer genoeg weet. Maar nee. Paasilina gaat verder:
Het was duidelijk dat de man vliegende haast had.


Geweldig. . Ik krijg er meteen zin in.

avatar van eRCee
3,5
Door bovenstaand bericht begon ik haast te twijfelen aan ofwel het schrijverstalent van Paasilinna, ofwel mijn geheugen. Herlezing houdt die beiden stevig overeind, het moet dus wel liggen aan de verstandelijke vermogens van dutch2.

De Huilende Molenaar is een tragi-komisch verhaal vol kneuterigheid en charme. Niks voorspelbaar wat mij betreft. Natuurlijk heeft het verhaal een klassiek thema maar met wat voor figuren en in wat voor vreemde situaties speelt dit zich allemaal af! De heerlijke tuinbouwconsulente, het gedoe rond de sterke drank-stoker of de passage in de kerktoren zijn enkel voorbeelden, om over de 'malende molenaar' zelf nog maar te zwijgen.
Dan het bijzondere proza van Paasilinna, elders door Jeroen fraai betiteld als 'tongue-in-cheek' (en hier door dutch2 afgedaan als 'belegen'). Het is modern, sprankelend, vlot en bovendien vol van taalgrapjes. Aan humor sowieso geen gebrek in dit boek. Overigens vind ik het drama ook sterk gedaan, onderkoeld en met ironie gebracht en daardoor juist ontroerend.

Tijdens het lezen moest ik plots denken aan de enige Finse film die ik gezien heb, The Man without a Past van Kaurismaki. Onmiskenbaar dezelfde kenmerken en dezelfde sfeer. Zal wel typisch Fins zijn, vermoed ik dan.

De Huilende Molenaar is wat mij betreft dus een uitstekend kwartaalboek, niet in de laatste plaats omdat het zo heerlijk wegleest. Gewoon proberen! Ik blijf bij mijn beoordeling: dikke 3,5*.

dutch2
eRCee schreef:
Herlezing houdt die beiden stevig overeind, het moet dus wel liggen aan de verstandelijke vermogens van dutch2.


Helemaal mee eens. Met de rest van je verhaal natuurlijk niet

Wel herkende ik de link met Kaurismaki, al heb ik die een stuk hoger zitten.

avatar van eRCee
3,5
dutch2 schreef:
Wel herkende ik de link met Kaurismaki, al heb ik die een stuk hoger zitten.

Opvallend, toch? Ik vind het een boeiend gegeven dat film en literatuur uit een bepaald land zo dezelfde sfeer kunnen uitstralen. Wat in dit geval misschien ook komt doordat Finse kunst slechts mondjesmaat tot hier doordringt.

Over dat fragmentje dat je quote nog: als je je daaraan ergert kan ik me inderdaad voorstellen dat dit boek een bezoeking wordt. Net als Zelva vind ik het juist alleen maar grappig. Het is geen onnozelheid maar het hoort bij de stijl van Paasilinna. Vandaar dat ik de term 'kneuterig' gebruikte, in positieve zin uiteraard.
(Ook inhoudelijk vervult de drievoudige herhaling van de snelheid die het tafereel kenmerkt overigens een functie: je kijkt als het ware mee door de verrekijker van de molenaar die nog weinig van het hele gebeuren begrijpt.)

dutch2
eRCee schreef:
Over dat fragmentje dat je quote nog: als je je daaraan ergert kan ik me inderdaad voorstellen dat dit boek een bezoeking wordt. Net als Zelva vind ik het juist alleen maar grappig. Het is geen onnozelheid maar het hoort bij de stijl van Paasilinna. Vandaar dat ik de term 'kneuterig' gebruikte, in positieve zin uiteraard.

Dat het bij de stijl van Paaslina hoort wil ik best geloven, maar in dit boek wordt het echt een maniertje. De kracht van een stijlmiddel zit hem deels in het spaarzaam gebruik ervan. Hier is het op iedere bladzijde raak. Daarbij gebruikt Paasilina het ook te vaak om dingen te verklaren waar je als lezer zelf wel kunt opkomen (zoals de zogenaamd verlamde vrouw).

Ook inhoudelijk vervult de drievoudige herhaling van de snelheid die het tafereel kenmerkt overigens een functie: je kijkt als het ware mee door de verrekijker van de molenaar die nog weinig van het hele gebeuren begrijpt.

Zeker. Maar een beetje schrijver heeft daar veel elegantere oplossingen voor.

Overigens raad ik iedereen die dit boek mooi vindt aan om ook eens werk van Meir Shalev te lezen. Ook al van die hooggeprezen boeken waarvan ik de aantrekkinskracht wel snap, maar waar ik zelf een bloedhekel aan heb. Hetzelfde soort dorpsvertellingen, maar dan een stuk beter geschreven en met iets meer diepgang.

avatar van psyche
2,5
psyche (crew)
dutch2 schreef:

Maar het meest irritante aan dit werk is de omslachtigheid. Die omslachtigheid is tweeledig. In de eerste plaats zijn er de oeverloze opsommingen. Als molenaar Huttunen gaat verkassen dan volgen er drie pagina's met het oplepelen van ieder voorwerp dat hij meeneemt. Gaat hij zijn molen verbouwen, dan volgen er paginalange beschrijvingen van zijn werkzaamheden (in molenaarsjargon). Volstrekt overbodige informatie en erg saai (voor mij althans).

Die omslachtigheid uit zich ook in een uitleggerige toon.


Moeilijk, moeilijk om mijn stem te geven. Aan de ene kant leest dit boek makkelijk, de eerste pagina wijst wat mij betreft niet direct naar het commentaar van Dutch. Ik had er integendeel wel zin in.

Ik vind Paasilinna's stijl zowel zwak als sterk. In de omslachtigheid waarin hij overbodig uitlegt zit soms aardige humor. Hier en daar heb ik gegrinnikt, ook zijn er bijzondere zinnen die me bekoren:
De tuinbouwconsulente wuifde Huttunens gekte geringschattend weg met haar sjaaltje, alsof ze haar hele leven al te maken had met mensen die niet goed bij hun hoofd zijn.
Het is hier de tóon die me aanspreekt en die me nergens verveelt.

Wèl denk ik op een bepaald moment, zeker bij de tweede verkassing, ja dat weet ik nou wel. Krijgen we weer die hele riedel. En wat betreft de dorpsbewoners denk ik net een ingeschakelde luitenant die Huttunen moet vangen: wat is dit voor een achterlijk gehucht?

Natuurlijk het is ook humor, maar in deze te lang durende hoeveelheid te veel. Opgelucht bad ik met de pastoraal medewerker mee: "Lieve Heer, haalt u molenaar Huttunen zo snel mogelijk thuis, bij U in de hemel, of laat hem in handen van de soldaten vallen, in naam van het bloed van Jezus Gristus, amen"
(dan kan ik aan mijn volgende boek beginnen )

Al is de slotzin wel príma, bij mijn dubben een 2,5 of een 3 wordt het, als ik eerlijk ben, een 2,5

lezert
Met de stijl van Paasilinna had ik geen moeite. Het verhaal is hier en daar wel wat uitleggerig geschreven, maar het stoorde me nergens. Hooguit kan gezegd worden dat het hierdoor inderdaad wat minder van de lezer vergt dan mogelijk was geweest, maar dat is op zich geen min- of pluspunt. Een boek is niet alleen dan goed als het moeilijk is.

Het verhaal zelf zat wel leuk in elkaar, en ik vond de gebeurtenissen helemaal niet voorspelbaar. Wel kun je hier en daar een wending verwachten, die dan ook blijkt te komen, maar er zitten voldoende verrassingen in om niet verveeld te raken.

Op luchtige, frisse toon wordt aannemelijk gemaakt hoe Huttunen, deels door de bekrompenheid van de dorpsbewoners (wat op zich heel begrijpelijk is) en deels door zijn eigen stommiteiten en impulsief gedrag, steeds verder in de nesten geraakt, en je voelt ruim voor het einde wel aan dat het eigenlijk niet meer goed kan komen, al gun je Huttunen natuurlijk gewoon een rustig leventje met de tuinbouwconsulente.

Jammer dat het nuchtere verhaal dan op het einde twee hele zwakke momenten krijgt: eerst vlak voor Huttunen de kerk in de fik wil steken en het schilderij van Jezus tegen hem begint te praten. Zo'n blijk van openlijke gekte past totaal niet bij het karakter van Huttunen, en bovendien vind ik de link met Jezus' lijden erg goedkoop als metafoor. Verder het slot: dat is me ook te ver gezocht. Kon Huttunen niet gewoon in het gesticht worden gestopt of voorgoed verdwijnen? Nee, er moest nog wat magisch aan te pas komen met een hond en een wolf die 'wraak' nemen op de dorpelingen. Jammer, een geforceerd 'happy end' wat niet in de lijn is met de rest van het verhaal.

Voor de schrijfstijl geef ik 4 sterren: helder en fris als de wouden en rivieren die ermee geschilderd worden. Voor het verhaal geef ik, vanwege het ontsporen op het eind niet meer dan 3 sterren. Samen komt dat neer op een verdienstelijke 3,5 ster.

Zeker de moeite waard om meer van Paasilinna te lezen.

dutch2
lezert schreef:

Jammer dat het nuchtere verhaal dan op het einde twee hele zwakke momenten krijgt: eerst vlak voor Huttunen de kerk in de fik wil steken en het schilderij van Jezus tegen hem begint te praten. Zo'n blijk van openlijke gekte past totaal niet bij het karakter van Huttunen, en bovendien vind ik de link met Jezus' lijden erg goedkoop als metafoor. Verder het slot: dat is me ook te ver gezocht. Kon Huttunen niet gewoon in het gesticht worden gestopt of voorgoed verdwijnen? Nee, er moest nog wat magisch aan te pas komen met een hond en een wolf die 'wraak' nemen op de dorpelingen. Jammer, een geforceerd 'happy end' wat niet in de lijn is met de rest van het verhaal.


Zo zie je maar weer hoe smaken kunnen verschillen. Ik vond die twee zaken die jij opnoemt verreweg het sterkste in het hele boek. Eindelijk eens een breuk met dat al te voorspelbare gedoe in dat dorp. Eindelijk eens verrassingen. Als die verrassingen wat beter gespreid zouden zijn geweest en wat frequenter zouden zijn voorgekomen, zou het boek nog bijna een voldoende scoren

Maar zoals gezegd, smaken verschillen.

avatar van eRCee
3,5
lezert schreef:
Zeker de moeite waard om meer van Paasilinna te lezen.

Dan zou ik gaan voor De Zelfmoordclub.

lezert
eRCee schreef:
(quote)

Dan zou ik gaan voor De Zelfmoordclub.


Dan heb ik de verkeerde keuze gemaakt. Vanmiddag in de bibliotheek twijfelde ik tussen De Zelfmoordclub en Wees Genadig, en koos voor de laatste.

avatar van eRCee
3,5
Prutser.

lezert
Ik mag dit jaar nog 937 boeken/cd's/dvd's lenen, dus nog plaats genoeg voor een derde Paasilinna!

4,5
lezert schreef:
Met de stijl van Paasilinna had ik geen moeite. Het verhaal is hier en daar wel wat uitleggerig geschreven, maar het stoorde me nergens. Hooguit kan gezegd worden dat het hierdoor inderdaad wat minder van de lezer vergt dan mogelijk was geweest, maar dat is op zich geen min- of pluspunt. Een boek is niet alleen dan goed als het moeilijk is.

Het verhaal zelf zat wel leuk in elkaar, en ik vond de gebeurtenissen helemaal niet voorspelbaar. Wel kun je hier en daar een wending verwachten, die dan ook blijkt te komen, maar er zitten voldoende verrassingen in om niet verveeld te raken.

Op luchtige, frisse toon wordt aannemelijk gemaakt hoe Huttunen, deels door de bekrompenheid van de dorpsbewoners (wat op zich heel begrijpelijk is) en deels door zijn eigen stommiteiten en impulsief gedrag, steeds verder in de nesten geraakt, en je voelt ruim voor het einde wel aan dat het eigenlijk niet meer goed kan komen, al gun je Huttunen natuurlijk gewoon een rustig leventje met de tuinbouwconsulente.

Jammer dat het nuchtere verhaal dan op het einde twee hele zwakke momenten krijgt: eerst vlak voor Huttunen de kerk in de fik wil steken en het schilderij van Jezus tegen hem begint te praten. Zo'n blijk van openlijke gekte past totaal niet bij het karakter van Huttunen, en bovendien vind ik de link met Jezus' lijden erg goedkoop als metafoor. Verder het slot: dat is me ook te ver gezocht. Kon Huttunen niet gewoon in het gesticht worden gestopt of voorgoed verdwijnen? Nee, er moest nog wat magisch aan te pas komen met een hond en een wolf die 'wraak' nemen op de dorpelingen. Jammer, een geforceerd 'happy end' wat niet in de lijn is met de rest van het verhaal.

Voor de schrijfstijl geef ik 4 sterren: helder en fris als de wouden en rivieren die ermee geschilderd worden. Voor het verhaal geef ik, vanwege het ontsporen op het eind niet meer dan 3 sterren. Samen komt dat neer op een verdienstelijke 3,5 ster.

Zeker de moeite waard om meer van Paasilinna te lezen.


Ik wilde zelf een review schrijven, maar ik ben het eigenlijk compleet met deze review eens, de twee zaken onder spoilers stoorde ik me ook aan, voor de rest een lekker wegleesboek dat gewoon leuk om te lezen is.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:04 uur

geplaatst: vandaag om 10:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.