Zoete Mond - Thomas Rosenboom (2009)

Dit ziet er goed uit zeg. Ik was in de boekwinkel en las de flaptekst van deze nieuwe Rosenboom, maar het lijkt weer een soort Publieke Werken te zijn. O boy! Zet die Libris-literatuurprijs alvast maar klaar.

Wederom een indrukwekkend boek van één van mijn favoriete schrijvers Thomas Roosenboom. De rivaliteit tussen de twee eenzame en tragische hoofdrolspelers wordt prachtig weergeven tegen het decor van de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw.
De wat overtrokken aandacht voor de tocht van de Beloega dolfijn is voor mij het enige minpuntje van dit boek.

Goed boek, zeer vermakelijk.

Een iets minder gestructureerd, vrijer boek van Rosenboom. Als lezer volgen we Rebert, een eenzame student in Arnhem, die, volwassen wordt, maar ook nog eenzamer. Als hij in het dorpje Angelen gaat wonen komt hij in aanraking met Jan de Loper. Deze 'dwangmatige grappenmaker' wekt direct bij Rebert, maar zeker ook bij de lezer, irritatie op. De tweestrijd tussen deze twee is een wezenlijk onderdeel van de lijvige roman.
Maar eigenlijk gaat het veel meer over liefde (niet in de laatste plaats voor dieren) en het missen van die liefde. Een mysterieuze witte walvis die de Rijn opzwemt, geeft het verhaal iets magisch-realistisch.
Schitterend boek, maar waarom dan toch geen 5 sterren? Ik vond de ontknoping ietwat tegenvallen. De reclame van Bata, de toch nog geschreven biografie over de Loper... mis ik hier een clue, of is het gewoon toch niet die "onontkoombare finale" die ons wordt voorgehouden? De climax, die wel in 'Publieke Werken' zit, mist hier.
Maar vanwege de fantastische personages, de wervelende schrijfstijl en de beeldende beschrijving van het rivierengebied en Arnhem - toch een adembenemend boek.

Ik heb dit boek een keer opengeslagen in de boekhandel en kwam onmiddellijk een erg schrale zin tegen, zo een die vijf regels duurt, met beeldspraak waar de honden geen brood van lusten, het was allemaal nogal genant, ik heb er in ieder geval smakelijk om moeten lachen.

Dat 'lachen' is overigens ook vaak de bedoeling van Rosenboom, meen ik. Een beetje breedsprakig is Rosenboom wel degelijk, ja. Maar, i.t.t. tot jouw opmerking doet vermoeden, vind ik zijn taalgebruik virtuoos en elegant. Het predikaat 'genant' snap ik ook niet helemaal. Bedoel je 'genant' als 'slecht', of doel je op de inhoud?

In de beperking toont zich de meester, oftewel: een goed vakman kent de grenzen van zijn kunnen. Meneer Rosenboom loopt hier op zijn tenen. Virtuoos en elegant? Ik zou eerder zeggen: Slordig geveinsde diepzinnigheid (Grunberg).

@ Bart

Hopelijk zal het tegendeel bewezen worden als je de moeite neemt het boek te lezen. Het openslaan in een boekhandel is doorgaans niet de beste grond voor meningsvorming op dit forum.

Ik vond het geen slecht boek. Ik was snel mee in het begin en ook het einde vond ik persoonlijk wel goed. Ik vond het persoonlijk wel mooi dat de droom van Jan de Loper in vervulling ging met zijn biografie, maar dat hij het uitbrengen ervan ironisch genoeg niet kon meemaken. Ik heb me alleen door de 100 à 200 pagina's daartussenin moeten worstelen.

Binnenkort ga ik me eens aan publieke werken wagen

Soms staat het schaamrood me op de kaken van zoveel onverholen lulligheid en sentimentele drakerigheid, maar tegelijk is Roosenboom een weergaloos schrijver. De manier waarop hij zijn romans construeert komt dichtbij de perfectie. Een roman van zijn hand is als een stevig bouwwerk, laag voor laag opgebouwd, en altijd gevormd met een oog voor vakmanschap voor de finesses van het schrijverschap.

Alleen het einde valt behoorlijk tegen, wanneer de broeiende clinch tussen Jan de Loper en Rebert opeens slapjes wordt afgezwakt met een ongeloofwaardige verzoening. De kracht van eerder werk van Rosenboom is hoe hij naar zijn finales toewerkt, en ons als lezer meeneemt naar een definitieve knock-out. In dit boek eindigt het wat halfslachtig met een geforceerd deprimerend einde dat niet echt ontroert. Waarmee ik toe wil voegen dat de passages rond de beloega-dolfijn, eigenlijk een vernuftig literair trucje om de eenzaamheid van de karakters weer te geven, genieten geblazen is. Op die momenten is de schrijver duidelijk in topvorm.

Elk van de door u gebruikte elementen valt ook op uw eigen kritiek te projecteren, want uw kritiek is zeer onbepaald en niet onderbouwd. U doet de auteur er werkelijk te kort mee.

Wacht maar tot ik het boek weer in m'n handen heb, dan sla ik het open en citeer via mijn smartphone de eerste zin die ik lees.

Meneer Rosenboom zou willen dat hij nooit geboren was.

Schitterend boek, en in veel weer een typische Rosenboom, zoals ik ze ken van de boeken die ik van hem heb gelezen tenminste. Dus vrij veel sfeer, van die mooie (soms iets té mooie) zinnetjes, wat ouderwets taalgebruik en jargon hier en daar en wereldvreemde hoofdpersonages die zowel hilarisch zijn als plaatsvervangende schaamte op kunnen roepen. Vooral dat laatste weet ik erg te waarderen. Wat betreft het ouderwetse taalgebruik en gebruik van jargon valt het in dit boek nog heel erg mee, vooral omdat het verhaal zich afspeelt in een wat later tijdstip dan ik van Rosenbooms boeken gewend ben. Mede daardoor leest het wel wat vlotter allemaal, al kan het boek niet tippen aan Publieke Werken.

Hoewel Rebert een rare snuiter is leefde ik vanaf het begin echt met hem mee. Zijn eenzaamheid wordt overtuigend overgebracht. Een laatbloeier die op een gegeven moment een vrouw ontmoet en zijn leven helemaal op ziet bloeien om het daarna na het auto-ongeluk, dat je echt aan ziet komen, weer in ziet storten, een personage moet wel heel onsympathiek zijn als je dan nog niet enige compassie voelt voor hem. Jan de Loper is ook een mooi figuur, ook al kwam het medelijden met hem later in het boek pas bij mij, en ik vond de rivaliteit tussen beiden vooral aan het begin een beetje geforceerd aanvoelen.

Rosenboom laat aardig wat aparte dingen in het verhaal gebeuren, maar ook heel triviale dingetjes waren echt boeiend om te lezen. Daardoor vloog ik eigenlijk door het boek heen. Het verhaallijntje over Donald Duk is erg leuk bedacht en greep me echt aan door de uiteindelijke oplossing van zijn problemen. Dat stukje over het handballen met de opmerking dat zelfs de scheidsrechters soms eens een poging wilde doen een bal op Donald te gooien was echt hilarisch en slechts een van de voorbeelden dat er mooie humor in het boek is verwerkt. Verder heeft het boek ook weer een bepaald ouderwets, nostalgisch maar ook melancholisch sfeertje. Het einde wist niet iedereen te waarderen blijkbaar, maar ik vond het prachtig. 4.0*.

Nou voorlopig even geen Rosenboom voor mij, heb het wel een beetje gehad met het geglunder en gegrijns van zijn personages.