Zie ik deze ineens liggen bij de Sprinters in de bieb (tweede druk blijkbaar, nooit geweten dat dat sprinters werden), en ondanks dat twee andere werken van Voss me niet echt bevielen, heb ik hem toch nog een kans gegeven. En zowaar, dit is wel zijn beste werk wat ik gelezen heb. Schreef ik bij De Derde Persoon dat Voss veel woorden gebruikt en nodig heeft om sfeer te creëren maar het daardoor nooit lukt, nu probeert hij dat juist niet en laat dit voortkomen uit de personages en situaties en dat werkt een stuk beter. Om bij hiphoprecensies van de hoofdpersoon te blijven, Kendrick Lamar probeerde dat ook, om zijn laatste plaat een meesterwerk in geluid en thema's te maken, maar komt daardoor minder oprecht over dan zijn vorige album, wel een meesterwerk. De stijl is sowieso lekkerder, met wat meer ritme en zinnen die beter lopen waardoor dit prima te lezen is. Ook komt er af en toe een leuke observatie langs. Daarnaast zijn enkele losse scènes die goed werken en juist zo'n mooi beeld schetsen (met die taarten in het trappenhuis).
Het jammere is dan wel de hoofdpersoon zelf. Die hoofdpersoon zelf zegt overigens steeds iets unieks te willen schrijven, iets dat Heerma van Voss zelf weer niet doet. Een wat verwrongen hoofdpersonage waarvan nooit helemaal duidelijk wordt dat hij wat heeft, behalve dat hij niet helemaal goed is en zich geen staande weet te houden in sociale situaties: dat kennen we van wel meer (vaak zelfverklaarde) schrijvers. En ik heb daar dan ook niet zoveel mee. Vooral omdat nooit helemaal duidelijk wordt wat die persoon heeft, als het al een echt ziektebeeld is. Iemand als Raskolnikov had overduidelijk hoogmoedswaanzin, wat deze Olding heeft: geen idee. Ik vind het eerder een psychopathische lapzwans. Maar wat het ook zij, ik kan daar gewoon moeilijk in meegaan en stoor me er ook licht aan. Niettemin door de goede aspecten wel een voldoende: 3,0*.