The Member of the Wedding - Carson McCullers (1946)

Mijn derde McCullers in korte tijd. Er is iets in de boeken van McCullers wat me weet te raken en waardoor ik voorlopig ook niet op haar boeken ben uitgekeken. Het heeft vaak wel even tijd nodig voordat de schoonheid zich openbaart. Zoals het soms met goede muziek voordat het onder je huid is gekropen. Maar wanneer het dat heeft gedaan, dan laat het niet meer los. In het geval van McCullers droeg ik de hoofdpersonen een paar dagen met me mee, streelden ze zachtjes van binnen, warmden me bijna letterlijk op. Dit alles door de manier waarop McCullers de tijd neemt om diep onder de huid van haar karakters te kruipen. Karakters die op zoek zijn, op zoek naar iets onbekends, een gevoel of op zoek naar iets wat ze kwijt zijn geraakt.

Hoofdpersoon is de twaalfjarige Frankie. We volgen haar op een kruispunt in haar jonge bestaan. Ze voelt dat ze veranderd, maar begrijpt niet wat er met haar gebeurt.

Frankie knew that everything was changed, but why this was so, and what would happen to her next, she did not know.

Het is vooral die twijfel, het onbekende, het volgen van een gevoel dat niet te benoemen valt en waar McCullers zo goed de vinger op weet te leggen.

For many months she had been ready to leave this kitchen, never to return again; but now that the time had come, she stood there with her head and shoulder leaning against the door jamb, somehow unready.

Eén uitgebreide scène in het boek, een moment waarop er niet veel gebeurd, waar Frankie met Berenice en haar neefje in de keuken zit, is prachtig. Een lange maaltijd waarin een prachtig gesprek beide karakters volledig tot bloei lijken te komen.

En dan is er nog het decor. McCullers weet in een paar woorden prachtige beelden te creëren. Iets wat ze ook in haar andere boeken die ik las zo mooi deed.

Noises at twilight had a blurred sound, and they lingered: the slam of a screen door down the street, voices of children, the wir of a lawn mower from a yard somewhere.

Niet mijn laatste McCullers, wat mij betreft.

Wat een mooie ontdekking is dit. Heel langzaam kruipen de personages in dit boek je steeds meer onder de huid en nu ik het boek uit heb, ben ik zo ontzettend benieuwd hoe het Frankie en Berenice verder vergaan is. Het is eigenlijk een heel erg treurig boek, maar McCullers beschrijft alles met een bepaalde lichtvoetigheid die ervoor zorgt dat het nergens echt zwaarmoedig wordt.

Echt heel erg indrukwekkend hoe goed McCullers in het hoofd van een twaalfjarig meisje weet te kruipen. Ik herken in ieder geval heel erg de gedachtesprongen en manier van reageren op dingen die ik had als twaalfjarig meisje. Frankie merkt dat ze aan het veranderen is, maar kan die veranderingen absoluut niet plaatsen en dat wordt hier echt uitstekend invoelbaar gemaakt; de neiging om je af te keren van alles en iedereen en tegelijkertijd de behoefte hebben om contact te maken en begrepen te worden wordt heel mooi beschreven.

Daarnaast beschrijft McCullers, een beetje tussen neus en lippen door, maar uiteindelijk toch erg uitvoerig en voorstelbaar, de jaren veertig van de vorige eeuw in de Verenigde Staten. Vond het hele tijdsbeeld dat geschetst wordt erg intrigerend en het draagt enorm bij aan het begrip voor de gevoelens en gedachten van Frankie en Berenice.

Ik werd het meest geraakt door het gesprek tussen Frankie en Berenice over hoe iedereen vastzit in het leven en hoe dat voor donkere mensen nog net wat erger is dan voor witte mensen. Echt een heel mooi hoofdstuk waarin de pijn en verlangens van zowel Frankie als Berenice heel erg zichtbaar worden.

Al met al weet McCullers in een beperkt aantal pagina's ontzettend veel te vertellen en haar personages echt tot leven te wekken. Ja, erg onder de indruk, snel maar eens ergens The Heart Is a Lonely Hunter opduikelen.