
De Joodse Messias - Arnon Grunberg (2004)
Nederlands
Psychologisch
500 pagina's
Eerste druk: Vassallucci,
Nederland (Nederland)
Xavier Radek is een in Basel woonachtige, geassimileerde niet-joodse jongeman met een missie: hij wil meer weten over het lijden van de joden. Daarom besluit hij de 'vijanden van het geluk' te gaan troosten. Hoewel zijn ouders Xaviers gedrag afdoen als puberale stoornis, raakt hij bevriend met Awromele, zoon van een rabbijn, die hem adviseert Jiddische lessen te nemen en zich te laten besnijden. Na een problematische besnijdenis raakt Xavier volledig overtuigd van zijn messianistische aspiraties: hij gaat schilderen om te troosten en vertrekt met Awromele naar het Venetië van het Noorden, alwaar hij zich aanmeldt bij de Rietveld Academie, terwijl Awromele werk vindt als vakkenvuller bij Albert Heijn.
Die ambivalentie heb ik ook met De Joodse Messias. De omvang en het bijna groteske plot doen denken aan De ontdekking van de Hemel (voor de duidelijkheid: dat is een aanbeveling). Sommige vondsten van Grunberg zijn echt briljant.
Toch is het ook wel eens wat erover, net te. Vooral het einde van De Joodse Messias is haast weerzinwekkend en lijkt op onnodige provocatie. Dat staat mij nogal tegen.
Uiteindelijk is het een angstwekkend leeg boek maar erg goed geschreven. 3,5*
Die besnijdenis was echt ........

Grunberg wil eigenlijk gewoon iets teveel in dit boek. Niet alleen het verhaal dat op gegeven moment totaal over de top gaat (Het einde in Israel gaat mij veel te ver.), maar ook qua stijl (De hele verhaallijn met de egyptenaar is puur geschreven om op het einde een mooie koppeling te hebben met de palestijn. Verder totaal overbodig en niet interessant.).
Het boek zit vol met voor Grunberg zo kenmerkende vreemde uitgangspunten die je voor waarheid aan moet nemen (Xavier ziet zichzelf als trooster van de joden.), de Grubergse humor en de paradoxen (Xavier heeft als doel andere mensen troosten, maar wil eigenlijk zelf getroost worden, is heel egocentrisch).
Grunberg heeft zich teveel laten meeslepen door ideeen die hij in het boek wil verwerken, waardoor hij de balans in het boek verliest.

Ben ik trouwens, aangezien het hier nog niet expliciet te sprake gebracht is, de enige die de levensloop van Xavier heel hard op die van Je-weet-wel-wie vind lijken?
Goed boek met, voor mij althans, voor het eerste de, naar het schijnt Grunberg zo kenmerkende, vreemde en soms hilarische maar vaak alleen maar vreemde hersenspinsels van de karakters en plotwendingen.
Ben ik trouwens, aangezien het hier nog niet expliciet te sprake gebracht is, de enige die de levensloop van Xavier heel hard op die van Je-weet-wel-wie vind lijken?
Je bedoelt Hitler ...?. Dan ben je niet de enige, ik ben een expliciete vergelijking een keer in een recensie ofzo tegen gekomen.

Je bedoelt Hitler ...?. Dan ben je niet de enige, ik ben een expliciete vergelijking een keer in een recensie ofzo tegen gekomen.
Ah ok

Ik dacht dat het weer zo'n 'selffulfilling prophecy' van mij was.

Een Grünberg moeten we koesteren...al zal hem dat juist nog argwanender maken......Het zal me niet verbazen dat hij, als hij tot rust komt en minder journalstiek werk doet.....na een paar jaar stilte met een perfect uitgewerkt verhaal komt. De snelheid waarmee hij nu bezig is lijkt op oefenstof...maar wel van een zeer hoog niveau, dat alleen bijzondere talenten kunnen produceren.
Al met al een uiterst onevenwichtige, soms extreem vermakelijke en soms wat saaie roman. De minste Grunberg in elk geval. Hou het op 2,5*

Intussen ben ik al begonnen in de Joodse Messias, aangezien m'n broer hem liggen had...
Niet uitlezen staat gelijk als geen punten geven natuurlijk.
Niet uitlezen staat gelijk als geen punten geven natuurlijk.
Heel goed, want het einde is echt fantastisch.
Voor nu; weer een ijzersterke Grunberg.
De zwarte humor en de bizarre dingetjes zouden veel beter binnenkomen als dit boek niet zo'n betweterige en vooral betuttelende ondertoon had. Misschien was het wel de bedoeling van Grunberg of misschien moest hij nodig weer eens een keertje een vriendin hebben (of vriend), maar bij mij kwam het niet helder binnen.
Ja, een besnijdenis die uit de hand loopt, en de uiteindelijke homofiele neigingen van de twee joodse vrienden... toegegeven, ik heb in het begin best wel even kunnen lachen... maar al snel weet de boel, met de bladzijdes, maar oppervlakkig, saai, orthodox en kleurloos te blijven... Die twee Joodse personages zijn ook haast zo dood als een pier en weten me nergens te raken of boeien. En ja... de eeuwige missie: Joden troosten... Zelfspot of zelfmedelijden?
Helaas... Het voordeel is wel dat dit boek leest als een trein en dat er heel af en toe nog wel een verrassende wending is... Maar of de boel overeind blijft staan... Nee, niet bepaald... En als het allemaal sarcastisch of zwarthumoristisch bedoeld was... Waar was die passie van dat gevoel voor humor dan gebleven?
1,5*
ik ben halverwege afgehaakt. Toen werd het toch net iets te homo-erotisch...
Jammer..