Zondaarskind - Marion Pauw (2009)

Heel boeiend boek, maar geen thriller. Geeft een interessant beeld van de weeshuizen vroeger en het leven toen. Het eind vond ik apart. Ik had er toch wat moeite mee dat de wraak lukte en dat ze nog lang en gelukkig leefde met het geld. Ook vond ik het wel apart dat het mogelijk is een ander in een verpleeghuis te plaatsen. Verder hoop ik dat de taferelen rond bejaarden overdreven zijn, ik werd er niet vrolijk van.

Mooi boek! Verfilmen die handel!

Ik vond het lekker weglezen, vooral het eerste deel. Het is met veel humor geschreven. Wel wat overdreven woordkeuze af en toe. Het is vreselijk wat Truitje is overkomen, maar toch kan ik niet helemaal inleven in haar wraakgevoelens.

Prachtig, prachtig. Wat kan Marion schrijven zeg, en dat noemen ze dan "een literaire thriller". Voor mij is het echt beter, ik werd er net zo door gegrepen als door Sonny Boy, en dan doel ik op het eerste deel.
Ik ga meer van haar lezen.

Van alle boeken die er van Marion Pauw verschenen zijn is; Zondaarskind degene met het aangrijpendste en bijzonderste verhaal. Waar haar andere boeken af en toe best luchtig zijn, is dit boek zeer aangrijpend. Je leert Truitje kennen die een enorm moeilijk leven heeft geleid, maar die uit is op wraak. Sommige omschrijvingen van alle verschrikkelijke dingen die Truitje heeft moeten doorstaan gaan je echt niet in de koude kleren zitten. Daardoor kan je je enorm goed inleven in haar gedachtegang en voel je je betrokken bij haar verhaal waardoor je het boek niet meer weg leggen

Mooi boek in 2 dagen uitgelezen , met een geweldige komische inslag

Zeer vlot en aangenaam te lezen verhaal. Hier heb ik echt van genoten.
Ouderen worden hier zeker niet belachelijk gemaakt, het laat eerder zien dat er nog leven zit in een mens na je 80e.
Het is duidelijk dat ouderen vaak worden afgeschreven, niet meer van tel zijn, dat zijzelf, en hun omgeving, nog enkel wachten op de laatste adem die ze uitblazen. Maar men vergeet vaak dat vele van die ouderen wel het lichaam en ongemakken hebben van een 80+, maar van geest 10tallen jaren jonger zijn, en dan heb ik het over een gezonde geest.
In dit verhaal leef je mee in het leven van de 80jarige Geertruide/Amelia, die haar ouders en zusje verloren heeft in een brand toen ze 9 jaar was. Ze had een gelukkige jeugd, maar sinds ze wees is en in het weeshuis wordt geplaatst veranderd haar leven in een hel. Het enige lichtpuntje is haar trouwe weeshuis-vriendin “Anna”.
Als Geertruide(Truitje) 18 is wordt ze dienstmeisje bij een gezin met 3 zonen, zij en de oudste zoon Waldemar worden verliefd, en Truitje wordt zwanger. Maar Waldemar is verloofd met Frederique, en die is niet van plan om Truitje tussen haar en haar toekomstige man te laten komen, en dat lukt haar op een vreselijke en drastische manier, tot grote verdriet en pijn van Truitje.
60 jaar later, als 80jarige, woont Truitje zelfstandig, vitaal en gezond, maar door een val in haar badkamer breekt ze haar heup en moet ze tijdelijk naar een ouderlingen tehuis. Tijdens een ouderlingen koor georganiseerd in een chiquere home in de buurt, ontmoet Truitje Frederique weer, haar woede borrelt meer dan ooit op, en ze wil wraak. Ze heeft een plan en krijgt de hulp van een zeer kranige 95jarige dame, mevrouw Koe, ooit cheffin geweest op de damesafdeling in de Bijenkorf, iemand die ook van wanten weet.
Zalig verhaal, heel af en toe grappig, maar vooral drama en best een spannend verhaal.
Respect voor de schrijfster, ik heb hier enorm van genoten.

Het eerste deel in het weeshuis kon ik niet bepaald schokkend noemen. Personages willen maar niet tot leven komen, want te karikaturaal of eenvoudigweg niet goed vormgegeven, de protagonist zelf trouwens ook niet. Het is mij allemaal net iets te grotesk bedacht, teveel van het goede eigenlijk, waardoor het aan geloofwaardigheid verliest. Daarnaast lijkt het soms of je middenin een damesroman bent beland, met name het gedeelte waarin Truitje als dienstmeid aan de slag gaat bij een welgestelde familie en verliefd wordt op één van de drie zonen: Waldemar. Waldemar (Torenstra?).. klinkt als de naam van een jonge gespierde god die de cover van een bouquetreeksromannetje siert. "Had hij me niet maandenlang iedere nacht gekust, overal, tot aan de geheime delen aan toe." Rare uitdrukking voor een vrouw die als meisje opgroeide in een Amsterdams café.
Dan opeens gebeurt er iets heel heftigs en springt het verhaal vooruit in de tijd. Truitje blijkt jarenlang op Lanzarote te hebben gewoond, waar ze jogalessen gaf, een opleiding die ze had gevolgd in een ashram in India. Nou, echt geweldig voor je.
Dan moeten we nog een bladzijde of 150 en komt er al snel de klad in. Naar het einde toe zat ik er echt zo doorheen dat de ontknoping me nog maar weinig kon schelen eerlijk gezegd.
Op de achterkant zo'n blije Neckermann-foto van de auteur met een rij witgebleekte tanden die bijna lichtgeven.
Wel handig als leeslampje.