Rosemary's Baby - Ira Levin (1967)
Engels
Thriller / Griezel
320 pagina's
Eerste druk: Random House,
New York (Verenigde Staten)
Rosemary en Guy Woodhouse, pas getrouwd en dolgelukkig, betrekken een appartement in een fraai oud gebouw in New York. Hutch, een oudere vriend, weet hen echter te vertellen dat het pand een slechte naam heeft, omdat er in het verleden lugubere dingen zijn gebeurd. Maar Rosemary en Guy, jong en optimistisch, leggen deze onheilspellende waarschuwing naast zich neer en maken kennis met hun buren, een vriendelijk, wat ouder echtpaar. Hun geluk is compleet wanneer Rosemary in verwachting raakt. Totdat Rosemary ontdekt dat er aan de vriendelijkheid van de buren een vreemd luchtje zit. Ze maakt zich ernstig zorgen over het welzijn van haar baby. Maar niemand, zelfs Guy niet, gelooft haar en zo raakt ze steeds meer in een isolement.
Levin weet mijn aandacht er bijzonder goed bij te houden door de flinke vaart die erin zit en het zelden afwijken van het hoofdplot. Daarnaast is het taalgebruik prima en zit er net genoeg foreshadowing in zijn woordkeuze zonder al te voorspelbaar te worden.
Toch kent het boek ook wel wat minpuntjes. Zo is protagonist Rosemary een wel ontzettend onderdanig persoon en enkel bezig met het pleasen van anderen. Ze lijkt haar eigen lichaam niet te kennen en kiest constant voor het sociaal wenselijke gedrag in plaats van wat het beste is voor haar ongeboren baby. Dit werkt natuurlijk volledig in de hand van het plot, maar zorgt er ook meteen voor dat ze niet bepaald 'likeable' is. Daar komt bovenop dat de finale wel erg kort is en met het beperkt aantal bladzijdes van dit boek had daar gerust nog wat meer aandacht aan geschonken kunnen worden.
Toch is die finale ook meteen hét sterkste punt wat mij betreft. Dat klinkt misschien wat tegenstrijdig, maar waar de lengte en gedetailleerdheid van de finale te wensen overlaat, scoort het gevoel en het feit dat het kwaad het van het goed overwint ontzettend veel punten bij mij. Er wordt eens niet gekozen voor een all-American einde waarbij iedereen nog lang en gelukkig leeft. Nee; het kwaad wint. deal er maar mee Rosemary. Buitengewoon sterk gedaan door Levin.
Over het geheel genomen een zeer aardig genrewerkje dat dankzij dat einde een half puntje meer krijgt: 4*.