menu

The Last Battle - C.S. Lewis (1956)

Alternatieve titels: De Laatste Strijd | The Chronicles of Narnia: The Last Battle | Het Laatste Gevecht

mijn stem
3,80 (25)
25 stemmen

Engels
Fantasy

184 pagina's
Eerste druk: The Bodley Head, Londen (Verenigd Koninkrijk)

Zo erg is de toestand in Narnia nog niet geweest. Als Jill en Eustaas, even onverwacht als altijd, Narnia weer binnenkomen, blijkt er iets vreselijks aan de hand te zijn. De sluwe aap Draaier heeft zijn vriend, de domme ezel Puzzel, een leeuwenhuid aangetrokken, en zegt tegen iedereen dat hij Aslan is. En veel dieren die Aslan nog nooit gezien hebben, geloven hem, zelfs als de bevelen van de namaak-Aslan steeds slechter en wreder worden. Tirian, de koning van Narnia, moet snel handelen, voordat de vrede in het koninkrijk helemaal weg is.

zoeken in:
avatar van J.Ch.
4,0
Helaas, helaas, met The Last Battle komt er toch echt een einde aan The Chronicles of Narnia. Alle delen heb ik al meerdere keren gelezen en elke keer baal ik weer als ik het laatste deel uit heb. Hoewel voor kinderen geschreven vormen The Chronicles of Narnia wel degelijk een epos; Narnia is een volwaardige wereld met een boeiende geschiedenis, waar in dit laatste deel een eind aan komt.

The Last Battle lijkt me nauwelijks apart van de andere delen te lezen. Het gehele boek is de afronding van de wereld van Narnia. Eigenlijk krijgen we hier niets minder dan de Armageddon te lezen. Helemaal in het begin is Narnia nog een vredig en mooi land, maar binnen enkele bladzijden daagt het besef dat hier iets vreselijks aan de hand is. Het eerste teken van het einde is het omhakken van de Heilige Bomen, wat heel dramatisch zichtbaar wordt als een dryade bij de koning om hulp smeekt en vervolgens voor zijn ogen sterft. Daarmee is meteen de toon gezet voor de rest van het boek. Tirian, de koning, doet wat hij kan om te redden wat er te redden valt van zijn koninkrijk, maar het wordt steeds meer een strijd om zijn eigen leven zo duur mogelijk te verkopen.

Nee, de dingen gaan niet zo goed in dit deel. Jill en Eustaas komen over vanuit onze wereld, en hoewel ze de koning bijstaan en helpen kunnen ook zij de situatie niet redden. Er gebeuren een boel serieus ellendige dingen in The Last Battle, waaronder een aantal laffe moorden (bijvoorbeeld de moord op de Paarden door de Dwergen) en allerlei kwaadaardige plannen. Elke keer als de 'goeden' een manier gevonden lijken te hebben om de vertwijfelde Narniërs aan hun kant te krijgen, komen de 'slechten' weer met een list. Ieders geloof wordt op de proef gesteld en het houdt lang niet altijd stand.

Toch kan het boek niet zo eindigen, en dat doet het ook niet. Het einde is echter wel heel anders dan in vorige delen. Narnia is al te veel beschadigd om weer in de oude glorie te worden hersteld. In plaats daarvan gebeurt er iets heel anders, een einde aan de reeks dat precies past bij Lewis' 'vertalingen' van christelijke thema's naar een andere wereld. Het einde is aan de ene kant heel bevredigend, de goede personages krijgen het eeuwige leven in een land dat op Narnia lijkt maar nog veel beter is. Lang en gelukkig voor altijd, dus. Aan de andere kant is het ook een beetje vervelend dat alles in de laatste hoofdstukken alleen nog maar goed is, en dat voor eeuwig. Maar misschien is dat wel alleen omdat ik een beetje jaloers ben...

Door de omstandigheden krijgen we de personages eigenlijk alleen in benarde situaties te zien, maar dat zijn ook juist de situaties waarin mensen het meest zichzelf zijn. Eustaas is bang maar vecht toch dapper. Jill kan het niet helpen dat ze moet huilen, maar zorgt er altijd voor dat haar boogpees droog blijft. Tirian is een man van vast geloof en grote liefde voor zijn onderdanen, soms dusdanig dat hij zichzelf verliest en meer problemen veroorzaakt. Puzzel de ezel is lief maar zo bescheiden dat hij zich wel heel gemakkelijk laat misbruiken. De aap Draaier is vreselijk uitgekookt, net als Chili de kat. Juweel de eenhoorn is nobel in alle situaties. De vreselijke ellende die hen overkomt brengt bij goede personen duidelijk het beste in hen naar boven, hoewel ze wel feilbaar blijven, waardoor het niet te moeilijk wordt om je met ze te identificeren.

De vraag die mij, en vele anderen, na afloop het meest bezighoudt is wat er zal gebeuren met Susan. Zij blijkt zich te hebben afgekeerd van haar vroegere leven als koningin in Narnia en van haar geloof in Aslan. Het hoe en waarom daarvan is door vele schrijvers al besproken. Lewis zelf geeft Susan nog een kans: waar alle anderen gestorven zijn bij het treinongeluk in onze wereld, zat Susan niet in de trein. Zelf geloof ik graag dat zij door de dood van haar familie wellicht weer tot geloof komt.

Zoals ik al zei is The Last Battle naar mijn mening niet echt geschikt om zonder de andere boeken te lezen. De schrijfstijl is zoals altijd goed leesbaar en mijns inziens heel plezierig, maar niet zo sprookjesachtig als voorheen vaak het geval was. Het verhaal is episch genoeg, maar het gaat allemaal wel heel slecht en er is minder avontuurlijke spanning dan in vorige delen. The Silver Chair, mijn favoriet, is ook grimmig en in dat verhaal gaan de dingen ook erg slecht, maar daar is er nog het avontuur en een taak die volbracht moet worden, terwijl The Last Battle eigenlijk een verhaal is dat onafwendbaar één kant op gaat. Als 'los' boek lijkt het me nogal saai, eigenlijk, maar als slotdeel van de fantastische Chronicles of Narnia voldoet het meer dan goed.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:19 uur

geplaatst: vandaag om 12:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.