Prince Caspian - C.S. Lewis (1951)

De eerst komende film...boek was goed en hopelijk is de film dat ook.

Ik heb momenteel de nieuwste versie van Prins Caspian in bezit, Nederlandse versie.
'k Heb het boek nog niet helemaal uit, maar dat zal niet lang meer duren: prachtig boek!

Prachtig boek. Alleen de reis van de kinderen vond ik een beetje te langduren maar voor de rest niets dan lof

Prince Caspian heb ik zojuist voor de zoveelste keer herlezen, volgens mijn plan om alle The Chronicles of Narnia te herlezen en eindelijk een keer te beoordelen. Fijn om alle boeken zo snel achter elkaar te lezen. Weg moeten uit Narnia is helemaal niet leuk, gelukkig kon ik na The Lion, the Witch and the Wardrobe probleemloos doorlezen.

Wat voor alle kronieken geldt, geldt ook voor Prince Caspian. C.S. Lewis heeft een heel aangename schrijfstijl en schuwt de volwassen thema's niet. Dit deel vond ik wat minder magisch en sprookjesachtig dan The Lion... en dat is een klein beetje jammer. Gelukkig is ook dit deel heel avontuurlijk. In het begin komen de kinderen in een vreemd land terecht met onbekende ruïnes, en zelfs als ze beseffen dat ze in Narnia zijn weten ze niet wat er in de tussentijd allemaal gebeurd is en wat ze in Narnia moeten doen. Het is een interessant idee om de kinderen terug te laten komen naar een Narnia dat zij helemaal niet meer herkennen. Eenmaal daar aangekomen zijn ze hun leven niet zeker en staat hun een heuse burgeroorlog te wachten. Avontuurlijk genoeg dus.

Prins Caspian is een sympathiek karakter, ook al krijgt hij als hoofdpersoon niet bijzonder veel te doen. Hij is, als jongen die verlangt naar avontuur en een sprookjesachtige wereld, waarschijnlijk heel gemakkelijk om je mee te identificeren als kind. Voor mij is Peter de grote held, ridderlijk en Groots. Ik heb er dan ook altijd een beetje moeite mee dat hij in volgende delen niet meer terugkomt. Behalve dan in The Last Battle, maar dat is toch anders. Lucy is als altijd het personage met het grootste geloof. Edmunds karakterontwikkeling zoals beschreven in The Lion... zet zich hier duidelijk door. Elke keer als ik de boeken lees ga ik Edmund meer waarderen. Jammer dat Susan er zo bekaaid vanaf komt. Over haar personage en de ontwikkeling van haar karakter is naar ik meen behoorlijk wat geschreven. Los daarvan vind ik het wat jammer dat ze zo weinig te doen krijgt. De jongens en meisjes worden op een gegeven moment gescheiden, waarna de jongens allemaal spannende dingen gaan doen en de meisjes... Nou ja, zij niet. Lucy had eerder in het verhaal nog een duidelijke rol, Susan niet. Toch jammer.

Ook mis ik in dit deel een beetje de diepgang. Prince Caspian heeft meer diepgang dan de meeste kinderboeken en het is ook niet zo dat Lewis 'volwassen' dingen uit de weg gaat (er rollen letterlijk koppen). Eigenlijk dus weinig om over te klagen, maar in vergelijking met The Magician's Nephew en The Lion... is dit boek gewoon iets minder bijzonder. Wat ik wel, na vele keren lezen, nog steeds een beetje raar vind is de aanwezigheid van Bacchus en Silenus. Maar goed, Lewis was een letterkundige, dus ik zal het hem maar niet al te erg aanrekenen.

Gelukkig is er al met al genoeg spannends te beleven in Prince Caspian. Het duel tussen Peter en Miraz wordt erg spannend beschreven. Miraz is een prima schurk, hoewel hij natuurlijk niet kan tippen aan de Witte Tovenares. Zoals ik al zei, de schrijfstijl van Lewis bevalt mij heel goed. Zijn droge, flauwe humor kan ik ook wel waarderen:
Peter keek om, en daar stond de oudste van de Bolle Beren.
'Alstublieft, Majesteit,' zei hij, 'ik ben een Beer, al zeg ik het zelf.'
'Inderdaad, dat ben je zeker, en een goede Beer zelfs, daar twijfel ik geen moment aan,' zei Peter.
Typisch de humor die ik als kind grappig vond en waar ik nu nog steeds om moet glimlachen. Lewis vertelt de dingen met een enorme knipoog en spreekt je zo aan dat het lijkt alsof hij het hele verhaal speciaal en alleen aan jou vertelt.

Gelukkig zijn er nog een paar delen te gaan. Snel door na de volgende, want ik heb nog lang geen genoeg van Narnia.