In het surreële 'Wit Zand' (1993) van Kristien Hemmerechts liggen niet alleen de oorlogsgeheimen van het kustplaatsje Wissant verborgen onder het zand. Een weduwnaar wil er loutering vinden met zijn nieuwe minnares, maar die vlucht weg om bij haar man en kinderen te kunnen zijn. Een hotelier probeert het verleden levend te houden met zijn eigen hotel als een mausoleum voor een vroegere liefde en met de aanschaf van een Duitse bunker vol oorlogsgeschiedenissen. De tirannieke hoteleigenaar zadelt een zwarte schoonmaakster en haar te dikke collega op met de zorg voor zijn probleemkind. Ver weg van Wissant kruipt de zoon van de minnares, een brallerige rechtenstudent, in bed met zijn doopmoeder, met verregaande gevolgen voor het hele gezin.
Hemmerechts lijkt beïnvloed te zijn door de hitserie Twin Peaks: de unheimische, Freudiaanse symboliek rond absurde personages; het afgesloten kustplaatsje als een personage op zich, dat gaandeweg de roman steeds iets meer van haar geheimen prijsgeeft; het heeft zelfs die zo kenmerkende mengeling van melancholische tristesse met ironische hilariteit. Bij Hemmerechts zijn de subtiele, intieme uitwisselingen tussen mannelijke en vrouwelijke personages iets meer het feministische thema op zich, terwijl ze niet zo effectief speelt met genrevermengingen uit het B-segment met elementen uit de hogere cultuur. Dat maakt de roman voor mij een tikkeltje irritant: de karakters en het plot zijn te soaperig.
Het zwaarmoedige, symbolisch geladen narratief bestaat louter uit onsympathieke sujetten. Ze hebben psychoanalytisch gemotiveerde driften met bijpassende psychische afwijkingen. Ze piekeren, twijfelen en 'soul searchen' een eind in de rondte. Ze hebben sporadisch expliciete seks of komen terecht op locaties die metaforisch heel erg van belang zijn. De roman lijkt hierdoor soms meer op een karikatuur van een literaire roman dan dat het nieuwe dingen doet of goed geolied in elkaar steekt. Hemmerechts schept een sfeervol en raadselachtig universum met haar sfeerbeschrijvingen, maar de platte personages maken het tot een Freudiaans rariteitenkabinet vol literaire clichés.