Gaudí in Manhattan - Carlos Ruiz Zafón (2007)

Aardig verhaaltje, schitterend vormgegeven. Volgens mij zijn er meer onbeschreven pagina's dan beschreven. Het is leuk dat hier zoveel zorg aan besteed is. Maar meer dan een tussendoortje is het niet, 21 pagina's, zeer kleine ook nog eens, en een redelijk groot lettertype; je doet er lang over als je hier een kwartier mee bezig bent.

Ik vind het genre fantasy overigens niet van toepassing, of had ik dat er zelf neergezet (mijn toevoeging is afkeurd en overgenomen door iemand anders). Het is weliswaar een fantasierijk verhaal, maar om nu te spreken van surrealisme, of sterker nog figuren uit Tolkiens, Rowlings of Murakami's boeken, nee, dan is de sfeer meer magisch te noemen. Of is het verhaal teveel naar de achtergrond verdwenen en ben ik iets essentieels vergeten?

Hoe zou je het dan willen omschrijven?

Ik zou het ook geen Fantasy noemen, eerder Magisch Realisme. Of Surrelisme, zoals Gaudí zelf is.

Over het boek zelf. Mooie aankleding, aardig verhaal, mooi beschreven. Maar ben er niet door overdonderd, heb wel betere kortere verhalen gelezen. Dit verhaal wilde een lang verhaal zijn, althans, zo kwam het over, maar is zeer kort. Daardoor mist het iets, maar ik kan niet goed duiden wat.

Gisteravond (of eigenlijk nacht) uitgelezen: Carlos Ruiz Zafon - Gaudi in Manhattan. Het is maar een kortverhaal van 21 pagina's, met ook nog eens kleine bladzijdes, een groot lettertype en veel afbeeldingen. Zoals Bassievrucht al zei, moet je wel heel sloom lezen wil je hier langer dan een kwartier over doen (en precies zolang deed ik erover). En ja, wat moet ik ervan zeggen? Dit is een kortverhaal, maar het wil een lang verhaal zijn. Het ene personage is nog maar net geintroduceerd of er gebeurt al van alles mee. Tijd om ze een fatsoenlijke introductie te geven is er niet, want het moet allemaal in die 21 pagina's passen. In een alinea krijgt de hoofdpersoon een baan en in dezelfde alinea zijn er al weet-ik-veel-hoeveel jaren voorbij en neemt hij ontslag. Dat kwam wel heel gehaast over, alsof ik een samenvatting van het echte verhaal aan het lezen was en niet het verhaal zelf. Zafon heeft van een verhaal waar toch heel veel jaren in verstrijken, te krampachtig geprobeerd het zo kort mogelijk te maken. Ik denk dat dit verhaal beter tot zijn recht zou zijn gekomen als het een stuk of 10 pagina's langer was geweest. Ook gebeurden er wat dingen in waarbij ik aan het einde van het boekje zoiets had van: wat werd daar toch mee bedoeld? De kern van het verhaal wordt te vaag gehouden en om nog op dat ontslag van het hoofdpersonage terug te komen: nergens wordt uitgelegd waarom hij dat doet.

Dus ja.. ik moet zeggen dat de schrijfstijl van Zafon me wel bevalt en het was een leuk tussendoortje, maar het rammelde aan heel veel kanten. Dit boekje komt dicht bij een flop 100 notering en dat gun ik het nou ook weer niet, aangezien het toch wel vermakelijk was, Zafon een goede schrijfstijl heeft en het om een extreem kort verhaal gaat. Maar over het algemeen heb ik na het lezen van dit boekje zoiets van: 'ja, dit had ik ook in minder een half uur kunnen schrijven.'

Ik vind het wel een fijn compact boek. In balans. Alleen de essentie en toch een betekenisvol verhaal, waar ik nog een tijdje over heb lopen herkauwen. Ik was onlangs in de Sagrada Familia. De kathedraal is niet af, en zal dat nooit zijn. Nu weet ik dat het komt doordat Gaudi zijn ziel niet aan de duivel wilde verkopen. Er zal altijd iemand zijn die zijn baan opzegt om verder te bouwen aan de Sagrada Familia

Die verplichte boeken die je moest lezen als taak voor school hebben dan toch hun nut gehad. Ik ben altijd meer van de mening geweest dat ik wel zelf zoek wat ik wou lezen, maar op de lijst van de leerkracht stond Schaduw van de Wind. Ik werd weggeblazen en vreemd genoeg bleef dat geruime tijd het enige boek dat ik van Carlos Ruiz Zafón had gelezen, althans tot ik afgelopen week dit kortverhaal op het Boekenfestijn vond.

Een dun boekje, maar dat het zo dun ging zijn had ik dan ook weer niet verwacht. Halverwege zijn er een aantal tekeningen/schilderijen te vinden en op het einde staat dan nog eens wat reclame voor de schrijver zelf. Het feitelijke verhaal duurt uiteindelijk maar zo'n 21 pagina's en je bent er vrij snel doorgelezen. Dat neemt echter niet weg dat dit op zich wel garant staat voor een vermakelijk kwartiertje. Zafon zijn schrijfstijl is even vlot als dat ik me hem herinnerde en hij weet met een beperkt aantal pagina's toch weer een mooie sfeer te creëren. Al vind ik het wel jammer dat hij niet meer moeite heeft gedaan om de symboliek iets beter neer te zetten. Nu voelt het einde wat aan als een anticlimax doordat het voorbij is eer je het door hebt.

3,5*

Ik had even een loos moment, waarin dit kortverhaal wonderwel paste. Een mooie ode aan Gaudi. Verder was dit een kans om even te proeven aan de stijl van Zafón. Die beviel me wel! Dit kortverhaal is weliswaar over voor je er erg in hebt, maar biedt hierdoor een fijne introductie. Is de term literaire amuse al eens door iemand gemunt? Zo nee, dan past dat prima bij "Gaudí in Manhattan"