Mansfield Park - Jane Austen (1814)

Ik vond het een bijzonder mooi boek, toch wat minder in vergelijking met wat van haar andere geschreven werken. Toch blijf ik me op sommige momenten een beetje ergeren aan Fanny, en het einde was iets te vergezocht.

Zeer zeker een mooi boek, met sereen beschreven passages zoals daar zijn de grappige periode dat de bende een zo schandalig ondernemen start als het naspelen van een toneelstuk tijdens de afwezigheid van Sir Thomas, of ook het wedervaren van Fanny tijdens haar afwezigheid van Mansfield Park, als haar vrees en verwachtingen maar mondjesmaat gevuld worden door onregelmatig verschijnende brieven. Zoals je al aanhaalt, prejudice, is het einde inderdaad de grote teleurstelling in dit boek, als je bedenkt dat het verhaal heel subtiel gedurende 400 pagina's wordt opgebouwd is het teleurstellend het boek in epiloog vorm te laten eindigen. Is een trouwens een echtelijke band tussen neef en nicht vandaag de dag niet verboden?

Naar mijn mening de minste van Jane Austen. Ook na een tweede leesbeurt kan ik er niet veel goeds over zeggen. Niet dat het een slecht boek is, integendeel, maar het is niet wat ik van de schrijfster gewend ben.

Fanny is een hoofdpersoon die niet altijd makkelijk sympathiek te vinden is - dat wil zeggen, medeleven wekt ze wel op, maar je kunt je moeilijk in haar verplaatsen. Ik denk dat iemand met haar karakter in deze tijd al op jonge leeftijd een vorm van hulp zou hebben gekregen, sterker nog, in onze maatschappij zou ze nauwelijks functioneren. Natuurlijk was de tijd toen heel anders, maar een Elizabeth of Emma zou je je in deze tijd ook nog wel kunnen voorstellen. Gelukkig zit er ook nog wel een evolutie in haar karakter en dat komt het verhaal zeker ten goede.

Qua romantiek is dit niet bepaald een spannend boek. De Crawfords brengen nog wat leven in de brouwerij, maar als zij eenmaal het veld geruimd hebben is het boek ook bijna meteen uit. Fanny houdt het hele boek al van Edmund. In de laatste paar bladzijden lezen we hoe hij ook van haar gaat houden, ze trouwen, boek uit. En dat allemaal in epiloogvorm geschreven! Dit einde voelt toch een beetje als een ontgoocheling. Het lijkt een beetje haastwerk.

Het grootste mankement aan dit boek is dat het allemaal zo serieus is. De ironie is hier veel minder duidelijk aanwezig dan in Austens andere boeken om het geheel een beetje lichter te maken. Gelukkig zijn er nog een paar personages die zo raak beschreven zijn zoals Jane Austen in haar andere boeken doet - vooral mevrouw Norris. Wat kan die vrouw het bloed onder je nagels vandaan halen. Zo wordt het verhaal toch iets levendiger.

Toch is dit niet genoeg. Persuasion is misschien nog wel een minder vrolijk boek dan dit en toch is het levendiger en lichter. Een beetje jammer, vind ik.