Het Gevaar - Jos Vandeloo (1960)
mijn stem
40 stemmen
Nederlands
Psychologisch
123 pagina's
Eerste druk: Manteau,
Brussel (België)
Alfred Benting werkt op het studiecentrum voor kernsplitsing. Door een onvoorzichtigheid zijn Alfred en twee van zijn collega's blootgesteld aan radioactieve straling. Ze worden na het ongeluk afgevoerd naar een geisoleerde vleugel van het academisch ziekenhuis.
0
geplaatst: 5 juni 2012, 11:19 uur
Een boek dat de generatie van mijn ouders verplicht moest lezen op school. Het kampeerde al jaren in onze boekenkast voor ik de moeite deed om het zelf eens te lezen, en ik moet bekennen dat dit een zeer vlot lezend boekje is waar heel wat boeiende inzichten in voorkomen.
De ijzersterke proloog kan ietwat verwarrend overkomen, maar dat begrijp je wel als je verder gevorderd bent in het verhaal. De hoofdstukken waarin de drie mannen (uiteraard elk met een verschillend karakter) na radioactieve bestraling de dagen zien voorbijglijden in een geïsoleerde vleugel van het ziekenhuis, zijn zeer goed beschreven. Je voelt gewoon hun wanhoop en hun onmacht. De interactie tussen de personages zit dan ook zeer goed in elkaar. Af en toe overdrijft Vandeloo wel met zijn metaforische beschrijvingen, maar eigenlijk passen die wel in dat kader van eenzaamheid, vervreemding en waanzin. Vandeloo wil zelf ook zijn ei kwijt, dus krijgen we geregeld uitspraken en meningen over de samenleving en het lot van de mannen, maar dat wordt nergens storend. Het laatste hoofdstuk is bijzonder spannend en doet je nog meer meeleven met de personages. Tenslotte is de haast surrealistische epiloog (die aansluit op de proloog) ook schitterend geschreven.
Het gevaar is een kort boekje dat steeds boeit (zeker in de proloog, het laatste hoofdstuk en de epiloog, zoals al gezegd) en je tot nadenken aanzet.
De ijzersterke proloog kan ietwat verwarrend overkomen, maar dat begrijp je wel als je verder gevorderd bent in het verhaal. De hoofdstukken waarin de drie mannen (uiteraard elk met een verschillend karakter) na radioactieve bestraling de dagen zien voorbijglijden in een geïsoleerde vleugel van het ziekenhuis, zijn zeer goed beschreven. Je voelt gewoon hun wanhoop en hun onmacht. De interactie tussen de personages zit dan ook zeer goed in elkaar. Af en toe overdrijft Vandeloo wel met zijn metaforische beschrijvingen, maar eigenlijk passen die wel in dat kader van eenzaamheid, vervreemding en waanzin. Vandeloo wil zelf ook zijn ei kwijt, dus krijgen we geregeld uitspraken en meningen over de samenleving en het lot van de mannen, maar dat wordt nergens storend. Het laatste hoofdstuk is bijzonder spannend en doet je nog meer meeleven met de personages. Tenslotte is de haast surrealistische epiloog (die aansluit op de proloog) ook schitterend geschreven.
Het gevaar is een kort boekje dat steeds boeit (zeker in de proloog, het laatste hoofdstuk en de epiloog, zoals al gezegd) en je tot nadenken aanzet.
1
geplaatst: 3 september, 18:18 uur
Dit is zo’n boekje dat vroeger verplichte kost was op middelbare scholen, maar nu in vergetelheid dreigt te raken. Nochtans had het iets visionairs: zesentwintig jaar vóór Tsjernobyl beschreef Vandeloo reeds de gevolgen van een kernramp.
Drie mannen zijn in levensgevaar ten gevolge van radioactieve straling. De ene protesteert, de andere berust in z’n lot, de derde is al op een haar na dood. In de proloog en het slothoofdstuk verschijnt een soort Pietje de Dood als allegorische figuur.
Het is allemaal vlot leesbaar, netjes geordend, in keurig A.B.N., zonder vunzigheden. Typische stijlfiguren zijn de vergelijking (populieren als eenzame monniken), de metafoor (de zwarte raaf) en de personificatie (De zon rustte lui op de bomen). Nog steeds geschikt voor een boekbespreking!
Drie mannen zijn in levensgevaar ten gevolge van radioactieve straling. De ene protesteert, de andere berust in z’n lot, de derde is al op een haar na dood. In de proloog en het slothoofdstuk verschijnt een soort Pietje de Dood als allegorische figuur.
Het is allemaal vlot leesbaar, netjes geordend, in keurig A.B.N., zonder vunzigheden. Typische stijlfiguren zijn de vergelijking (populieren als eenzame monniken), de metafoor (de zwarte raaf) en de personificatie (De zon rustte lui op de bomen). Nog steeds geschikt voor een boekbespreking!
* denotes required fields.
* denotes required fields.