De Droom van de Leeuw - Arthur Japin (2002)

Arthur Japin wil duidelijk teveel in dit boek. Prachtig is de vergelijking tussen Snaporaz-Gelsomnia en Maxim-Gala, maar hij wil daar teveel bijhalen. Zoals het volledige 1e deel van het boek (van de 5), dit is voor het hele boek overbodig.
Ik zou zelf willen zeggen onduidelijk. Gala is in dit hoofdstuk een meisje die alleen maar bezig is met de reacties van omstanders. In de rest van het boek wordt Gala neergezet als iemand die niet doorheeft dat er op haar gereageerd wordt. Als Japin consequent was, zou hij in ieder geval uitleggen waarom Gala hierin zo is veranderd.
Door de keuze om Gala vanuit anderen te beschrijven, zal je nooit echt met haar meevoelen. Japin haalt in dit boek vanalles bij het verhaal zonder dat het iets toevoegt aan het verhaal of de veranderingen die de hoofdpersoon ondergaan.

Toch blijft het een prachtige lofzang op de stad Rome en toont het boek de afhankelijkheid van liefde, maar door de constante perspectief wisselingen die niks toevoegen aan het verhaal, bereikt het verhaal nooit het verdiende hoogtepunt. Maxim is deel 2/3 hoofdpersoon, je weet precies wat hij voelt en denkt. In deel4/5 lijkt hij opeens vergeten. Zonde! Ook de bedoelingen van Pontorax, de Siciliaanse arts, lijken iedere pagina anders.

Ik had ook te vaak het gevoel dat de roman niet helemaal duidelijk had wat het nou eigenlijk wilde: het verhaal vertellen van Maxim of dat van Gala. Nu blijven beide verhaallijnen een tikkeltje onbevredigend aan het einde.

Het gaat er steeds meer op lijken dat Arthur Japin met het prachtige ‘De zwarte met het witte hart’ al zijn kruit verschoten heeft, om met ‘Een schitterend gebrek’ voor een daverende slot explosie te zorgen. Zijn overige boeken die uit zijn pen of computer stroomde weten dit niveau helaas niet meer te halen. Dat geld zeker voor ‘De droom van de leeuw’. Uit de inhoudsopgave begreep ik dat de Italiaanse filmregisseur Snaporaz herstellende is van een hersenbloeding. Uit het boek wordt dat niet duidelijk. Dat Federico Fellini hiervoor model heeft gestaan laat zich duidelijk blijken. Gelsomina, Snaporaz’ vrouw, is genaamd naar het personage dat gespeeld werd door Fellini’s vrouw Giulietta Masina in ‘La strada’ (1954) een goedkoop en kinderachtig trucje dat meer hoort bij het inlevingsvermogen van een middelbare scholier VWO dan bij een gerenommeerd literator, waarvoor Japin getuige dit boek, zich graag voor uitgeeft. Wat verder de beweegredenen van de belangrijkste personages zijn, daar blijf je als lezer het hele boek lang naar gissen. Verder haalt Japin te veel overhoop, waardoor het volgen van de hoofdlijn te ingewikkeld wordt. Maar zo kan je je ook afvragen wat de beweegredenen van de uitgeverij was, om dit boek op de markt te brengen (Behalve het verdienen van geld aan de naam van wat ooit eens een gevestigde auteur was).