L'Anneau de Moebius - Franck Thilliez (2008)

Briljant boek, en terecht door de auteur omschreven als een 'enkele reis naar de hel'. Ontroerend om te lezen hoe Stéphane Kismet tracht (én slaagt?) het noodlot te keren.
Je durft haast niet te vlug te lezen om zelf geen aanwijzingen over het hoofd te zien.
Onbegrijpelijk dat zo'n talentvolle schrijver hier nauwelijks bekend is, terwijl hij in Frankrijk tot de top behoort. Dit boek stijgt boven zijn eerder verschenen werk uit en is een absolute uitdaging. Wie durft de 444 bladzijdes (on)logica en waanzin aan?

Een aanrader voor iedereen die houdt van een beetje mystiek in zijn verhaal.
Het eerste gedeelte van het boek vond ik niet echt pakkend, ik vroeg me dan ook af waar heel het verhaal naartoe zou leidden. Maar vanaf het moment dat de dromen vorderen, werd ik helemaal meegezogen in de wereld van Stephane. Ongelofelijk, de clou's en plottwisten volgen elkaar telkens maar op. Je word als lezer gedwongen je aandacht erbij te houden, dat is zeker. Ik vond de "clou" , oftewel, de laatste paar hoofdstukken van het boek , geweldig om te lezen. Verscheidene keren dacht ik : ohja, zo zat het ....
Echt een heel fijn boek om te lezen; en heel anders dan de andere boeken die ik heb gelezen van deze auteur (Gruwelhuis e.a).
Dit is geen standaard politiethriller, dus wees niet verrast als het verhaal al heel snel een andere richting opgaat.
Een heerlijk bizar en verrassend boek!

Je moet er bij blijven. Ze komen van links en van rechts. Briljant geschreven en uitgevoerd. Topper in het genre.

In films en boeken is de seriemoordenaar meestal een karikatuur en worden moordonderzoeken vaak geromantiseerd, om het spannend te houden. Recherchewerk lijkt me eerder dodelijk saai. Aan de schrijver of regisseur dus de taak om het enigszins geloofwaardig te vertellen, wat in dit geval niet geheel is gelukt. Thilliez is duidelijk een kind van zijn tijd, van hetzelfde geboortejaar als ik, en heeft zich teveel laten beïnvloeden door jaren negentig thrillers als Final Destination en de Hannibal Lecter-films. De (film)clichés vallen direct op: de onervaren rechercheur die bij zijn eerste autopsie moet overgeven (Amsterdamned) en thuis een zwangere vrouw heeft zitten (Se7en), een politieverhoor waarbij de verhoorde zich bijdehand en vrijpostig gedraagt (Basic Instinct)...
Het plot is eerder onwaarschijnlijk dan ingenieus. Een man die zoveel afweet van de zaak en in een huis woont waar allemaal enge dingen staan die aan de moorden gelinkt kunnen worden, die zou allang opgepakt zijn en langdurig ondervraagd. Het is verder wel goed geschreven en het plot zorgt er ook voor dat je door wil blijven lezen, in de zin van 'Waar gaat dit heen?' Echt spannend kan ik het niet vinden. De eerste echt enge passage dient zich pas aan op pagina 342 (!) Daarna vervalt het verhaal weer in het zogenaamd 'vindingrijke' plot en wordt het pas weer griezelig op pagina 393, ook hier beslaat dat maar zo'n anderhalve bladzijde. De ontknoping is zo mager en ook weer zo ongeloofwaardig dat ik echt met een teleurstellend gevoel achterbleef.
De schrijver heeft slim genoeg een aantal dingen door zijn boek verwerkt waarvan hij dacht dit zal de lezer vast wel eng vinden: teratofilie, monstruositeit, verwijzingen naar oude schilderijen met brute taferelen, maskers, folteringen, pijn... Ook grappig dat de moordenaar zich voor een van zijn moorden heeft laten inspireren door een favoriet schilderij van mij, haha, die zag ik niet aankomen..
Tip voor de lezers van thrillers en whodunnits: let vooral op boekpersonages met bijzonder vreemde namen, die blijken later vrijwel altijd de moordenaar.