menu

Ti Prendo e Ti Porto Via - Niccolò Ammaniti (1999)

Alternatieve titel: Ik Haal Je Op, Ik Neem Je Mee

mijn stem
3,71 (91)
91 stemmen

Italiaans
Psychologisch / Romantiek

419 pagina's
Eerste druk: Mondadori, Milaan (Italië)

Een klein fictief dorp, Ischiano Scalo, aan de Italiaanse Rivièra, is het toneel voor twee adembenemende liefdesverhalen. Graziano Biglia is een veertigjarige playboy - met geblondeerd haar, zonnebankteint en strakke leren broek - die het buitengewoon met zichzelf heeft getroffen. Hij speelt gitaar en is een groot fan van de Gipsy Kings. Na veel gereis en talloze affaires is hij naar Ischiano teruggekeerd om zich te settelen met zijn 'geliefde' Erica, die alleen maar op zijn geld uit is. Gloria en Pietro zitten in dezelfde klas: zij is van goede komaf, woont in een villa in de heuvels, is mooi en zelfbewust. Hij is een schuchtere, onzekere en dromerige jongen, die lijdt onder het explosieve karakter van zijn vader - een verknipte herder - en is het mikpunt van de treiterijen van andere jongens uit zijn klas. Wanneer Pietro door drie van zijn kwelgeesten gedwongen wordt in te breken in de school, en later, onder andere omstandigheden, ook thuis bij zijn lerares Flora - die een geheime verhouding heeft met Graziano - raken alle hoofdpersonen op dramatische wijze met elkaar verbonden.

zoeken in:
avatar van slowgaze
3,5
Vreemd boek dit. Een vriendin deed het me cadeau voor mijn verjaardag, maar toen ik de achterkant las begreep ik eerst niet waarom ze deze voor me uitgekozen had. Ik was in de veronderstelling dat het een beetje een tearjerker voor vrouwen was eigenlijk. Ook de lovende woorden van Kluun en Saskia Noort op de voorkant, strekten nou niet bepaald tot aanbeveling. Had dan een aantal schrijvers hun mening laten verkondigen.

Wat was dat anders toen ik hem begon te lezen. Mij bekroop een aantal aparte gevoelens.

Ten eeste kreeg ik het gevoel dat Ammanti een stijlboekje annex checklist "post-modernisme" bij de hand had gehouden onder het schrijven. Belachelijk veel korte verhaallijntjes die verder weinig aan het verhaal toevoegden, hoewel ze soms behoorlijk absurd werden. Vooral het stukje over Pietro's vader had iets naturalistisch (o, hoge kunst!), uitleggen waarom de vork juist zó in de steel zit, maar het had net zo goed weggelaten kunnen worden. Vreemde verhaalstructuren? Check.

Vervolgens komen we op allerlei plekken brieven tegen, of andere teksten-in-teksten. Ook doet het perspectief van alwetende verteller meestal meer kwaad dan goed. Ditzelfde geldt voor de verdere incosistentie in het verhaal.

Want ik zag de schrijver al voor me, bij een groot aantal passages. Met een grijns op zijn gezicht als ik van hem moest gaan lachen, omdat hij een kolderieke absurde situatie had bedacht. Ik geef toe, die dode ezel bovenop een huis catapulteren vond ik inderdaad humor om te lachen. Voorts zag ik hem ook nog een traantje uit zijn eigen oog wegpinken, als hij me graag ontroerd had willen zien. Ze is nog maagd, hoe integer. Karikaturen ontroeren me niet, het spijt me, Niccolò.

Vervolgens gooit hij naast dat bij vlagen hinderlijke naturalistische, ook nog wat Misdaad en Straf, Junior Editie aan het einde er door heen, wat het geheel ook wat twijfelachtig maakte. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik me betrokken voelde bij hoofdrolspeler Pietro Moroni. Dat is Ammanti wel gelukt.

Fijn dat onze Italiaan ook nog even zijn eigen roman doorgrond voor ons. Ergens in het boek stelt een schooljuffrouw dat het verhaal dat haar verteld wordt, door de karikaturale playboy, dat zijn levensverhaal opgeblazen is, compleet gelardeerd met vage brokken Zen-boedhisme, Chinese filosofie en Beat Generation. Laten deze elementen juist niet terugkomen in de roman, maar je snapt wat ik bedoel.

avatar van liv2
3,5
Alhoewel ik dit boek met veel plezier gelezen heb vind ik juist : 'het samenvallen der verhaallijnen' ontgoochelend. De erg goed uitgewerkte personages konden me echt bekoren, maar 'de grand finale' leek me wat geforceerd, en eerlijk gezegd' er een beetje bijgesleurd om het verhaal 'af te ronden' en er een geheel van te maken. De onderliggende boodschap van het boek is hier een beetje de nek omgewrongen volgens mij. Maar versta me niet verkeerd, zeker een goed boek!

avatar van Slainte_Mhath
3,5
De climax vond ik ook wat tegenvallen. En een grote climax is iets wat meer voorkomt in Ammaniti's boeken. Situaties die op het eind totaal uit de hand lopen. Dit had meer drama-gehalte dan ik had verwacht.

Desalniettemin leest het als een trein en zijn de voorbeelden van hoe iemand eruit ziet, of zich gedraagt, hilarisch en is Ammaniti's handelsmerk.

"Ik heb gezien hoe jij op dieet bent. Gister heb je voor vijfduizend lire pizza gegeten"
Als iemand met een infraroodbril Ito Miele door het donker had kunnen zien lopen, had hij hem voor de Terminator gehouden.


Mooi.

avatar van david bohm
3,0
Vlotgeschreven maar het boek heeft hier en daar ook wat oubolligs misschien vanwege de vertaling?
Ben wat minder enthousiast dan sommige anderen hier.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:25 uur

geplaatst: vandaag om 12:25 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.