menu

Ti Prendo e Ti Porto Via - Niccolò Ammaniti (1999)

Alternatieve titel: Ik Haal Je Op, Ik Neem Je Mee

mijn stem
3,71 (91)
91 stemmen

Italiaans
Psychologisch / Romantiek

419 pagina's
Eerste druk: Mondadori, Milaan (Italië)

Een klein fictief dorp, Ischiano Scalo, aan de Italiaanse Rivièra, is het toneel voor twee adembenemende liefdesverhalen. Graziano Biglia is een veertigjarige playboy - met geblondeerd haar, zonnebankteint en strakke leren broek - die het buitengewoon met zichzelf heeft getroffen. Hij speelt gitaar en is een groot fan van de Gipsy Kings. Na veel gereis en talloze affaires is hij naar Ischiano teruggekeerd om zich te settelen met zijn 'geliefde' Erica, die alleen maar op zijn geld uit is. Gloria en Pietro zitten in dezelfde klas: zij is van goede komaf, woont in een villa in de heuvels, is mooi en zelfbewust. Hij is een schuchtere, onzekere en dromerige jongen, die lijdt onder het explosieve karakter van zijn vader - een verknipte herder - en is het mikpunt van de treiterijen van andere jongens uit zijn klas. Wanneer Pietro door drie van zijn kwelgeesten gedwongen wordt in te breken in de school, en later, onder andere omstandigheden, ook thuis bij zijn lerares Flora - die een geheime verhouding heeft met Graziano - raken alle hoofdpersonen op dramatische wijze met elkaar verbonden.

zoeken in:
avatar van prometida
3,5
Dit boek maakt me zo.. radeloos.
Ik blijf er maar aan denken! Waarom waarom waarom moest het zo lopen?! De gebeurtenissen zijn erg pakkend, dat is denk ik zo sterk aan dit boek: je houdt van de karakters, je leeft met ze mee. Maar aan de andere kant zit er ook zoveel slechts in die persoon. En ik meen het, dat is echt bij elk persoon in dit boek!
Toch geef ik niet hoger dan 3,5 sterren en dat komt doordat ik pas echt ging meeleven met de karakters toen het boek bijna uit was. Het midden vond ik eerder niet zo.. pakkend. Het vloog van de ene persoon, naar de andere persoons leven. Teveel karakters zodat ik ze op den duur niet goed meer uit elkaar kon houden.
Maarrrrr, toch lezen! Ik haal je op, ik neem je mee

avatar van slowgaze
3,5
Vreemd boek dit. Een vriendin deed het me cadeau voor mijn verjaardag, maar toen ik de achterkant las begreep ik eerst niet waarom ze deze voor me uitgekozen had. Ik was in de veronderstelling dat het een beetje een tearjerker voor vrouwen was eigenlijk. Ook de lovende woorden van Kluun en Saskia Noort op de voorkant, strekten nou niet bepaald tot aanbeveling. Had dan een aantal schrijvers hun mening laten verkondigen.

Wat was dat anders toen ik hem begon te lezen. Mij bekroop een aantal aparte gevoelens.

Ten eeste kreeg ik het gevoel dat Ammanti een stijlboekje annex checklist "post-modernisme" bij de hand had gehouden onder het schrijven. Belachelijk veel korte verhaallijntjes die verder weinig aan het verhaal toevoegden, hoewel ze soms behoorlijk absurd werden. Vooral het stukje over Pietro's vader had iets naturalistisch (o, hoge kunst!), uitleggen waarom de vork juist zó in de steel zit, maar het had net zo goed weggelaten kunnen worden. Vreemde verhaalstructuren? Check.

Vervolgens komen we op allerlei plekken brieven tegen, of andere teksten-in-teksten. Ook doet het perspectief van alwetende verteller meestal meer kwaad dan goed. Ditzelfde geldt voor de verdere incosistentie in het verhaal.

Want ik zag de schrijver al voor me, bij een groot aantal passages. Met een grijns op zijn gezicht als ik van hem moest gaan lachen, omdat hij een kolderieke absurde situatie had bedacht. Ik geef toe, die dode ezel bovenop een huis catapulteren vond ik inderdaad humor om te lachen. Voorts zag ik hem ook nog een traantje uit zijn eigen oog wegpinken, als hij me graag ontroerd had willen zien. Ze is nog maagd, hoe integer. Karikaturen ontroeren me niet, het spijt me, Niccolò.

Vervolgens gooit hij naast dat bij vlagen hinderlijke naturalistische, ook nog wat Misdaad en Straf, Junior Editie aan het einde er door heen, wat het geheel ook wat twijfelachtig maakte. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik me betrokken voelde bij hoofdrolspeler Pietro Moroni. Dat is Ammanti wel gelukt.

Fijn dat onze Italiaan ook nog even zijn eigen roman doorgrond voor ons. Ergens in het boek stelt een schooljuffrouw dat het verhaal dat haar verteld wordt, door de karikaturale playboy, dat zijn levensverhaal opgeblazen is, compleet gelardeerd met vage brokken Zen-boedhisme, Chinese filosofie en Beat Generation. Laten deze elementen juist niet terugkomen in de roman, maar je snapt wat ik bedoel.

avatar van meindert molter
3,5
Maf boek. Erg makkelijk lezend. Vooral het personage Graziano Biglia (een playboy op retour) is mooi uitgewerkt, moest ik erg om lachen (deed me denken aan een Italiaanse vijftiger die we elk jaar op vakantie in Italie zien). Geen boek voor conservatieve mensen: Af en toe erg grof en seksistisch. Best de moeite waard om te lezen, maar de recensies van Kluun en Koch op de voorkant van het boek vind ik ietwat overdreven.

3,5
In één woord fantastisch, je leest hem uit in een poep en een zucht, heb al zijn boeken nu gelezen en kijk reikhalzend uit naar zijn binnenkort te verschijnen nieuwste roman.

4,0
Adembenemend boek...

en onwaarschijnlijk maar waar; in zijn volgende twee romans wordt dit nivo keer op keer overstegen!

Ik heb tot heden drie romans van Ammaniti gelezen, maar dit is de auteur die vanaf nu bovenaan mijn lijstje van aan te schaffen boeken prijkt!

Vlas
Leuk om te lezen, maar niet geweldig. Het boek was matig geschreven en een rode draad ontbrak. En in welke zin raken alle hoofdpersonen op dramatische wijze met elkaar verbonden (voor zover ze dat nog niet waren)?

Ik vraag me af hoeveel Koch, Noort & Kluun voor de opschriften op de voorkant hebben gekregen.

4,0
Origineel en leest erg lekker weg.

avatar van Dee-e
4,5
Dit is een heerlijke roman. Er zit niet bijster veel verhaal in, maar door de korte hoofdstukken, korte zinnen en leuke, grappige leesstijl is het een heerlijk tussendoortje. Ik vind het leuk, maar ben niet zo laaiend als de citaten die op de kaft staan. Toch heb ik besloten, dat ik de rest van zijn boeken ook ga lezen, al is het alleen maar omdat ik zijn stijl zo heerlijk en humoristisch vind!

avatar van Dee-e
4,5
Nou, nu het uit is denk ik er toch iets anders over.

Gisteren heb ik Ik haal je op, ik neem je mee van Niccolò Ammaniti op het werk uitgelezen. Ik ben blij dat het rustig in de lijn was, want het einde was ijzersterk. Waar ik in het begin dacht dat het een simpel, grappig boek, zonder bijzondere verhaalllijn was, kwam het op het einde allemaal samen. Opeens was de lijn er wel, opeens was ik een en al geboeid en was het niet alleen de fijne schrijfstijl en de humor die me aan het lezen hield. Ammaniti wist me vast te pakken en niet meer los te laten tot het laatste moment. Achterop het boek staat dat hij een talent heeft, daar ben ik met je eens. En dan die laatste zin, prachtig! Ik heb er een favoriet boek bij!

avatar van liv2
3,5
Alhoewel ik dit boek met veel plezier gelezen heb vind ik juist : 'het samenvallen der verhaallijnen' ontgoochelend. De erg goed uitgewerkte personages konden me echt bekoren, maar 'de grand finale' leek me wat geforceerd, en eerlijk gezegd' er een beetje bijgesleurd om het verhaal 'af te ronden' en er een geheel van te maken. De onderliggende boodschap van het boek is hier een beetje de nek omgewrongen volgens mij. Maar versta me niet verkeerd, zeker een goed boek!

avatar van Remco
4,0
[i][Ik haal je op, ik neem je mee/i] wat een prachtige titel en wat stond deze al lang op mijn nog te lezen lijstje!
Niet eerder las ik een boek van Ammaniti en ik moet zeggen dat ik met het lezen van dit werk zeker zijn andere boeken zal gaan lezen.
De karakters zijn ondanks de uitvergrotingen voor mij toch echt mensen van vlees en bloed. De worsteling die ze allemaal hebben om zo goed mogelijk met hun situatie en leven om te gaan is uitermate pakkend. De hoofdpersonen hebben allemaal een zeer innemende kant hoewel de keuzes die ze maken je soms doen huiveren. Je zou ze willen behoeden voor de stommiteiten die ze begaan, hoewel juist die stommiteiten ze tot echte mensen maakt.
Zo ontzettend treffend hoe hij de eenzaamheid van de individuen weet neer te zetten. Absoluut een aanrader om te lezen.

avatar van dutch2.0
3,0
Hilarische scenes, leest heerlijk weg, maar oei oei oei, wat is dit belabberd geschreven. Waarschijnlijk kreeg Ammaniti betaald per cliche, want die zijn niet te tellen. En de ene vergelijking is nog vreemder dan de ander. Maar goed, zo'n scene als met de katapult en de ezel maakt veel goed, om nog te zwijgen van die geweldige scene met de twee politieagenten en de twee ongelukkige tortelduifjes.

3,5
Halverwege het verhaal besef ik me ineens dat ik een vertaling lees...vraag me af of Ammaniti ueberhaupt weet wat een 'Bossche bol' is... (Lebowski, 2e druk, p.237)

4,0
Erg genoten bij het lezen van mijn eerste boek van Ammaniti.
Inderdaad geen "literair hoogstandje", maar volgens mij gewoon een goed geschreven
boek met heerlijke beschrijvingen van soms hilarische scenes. Ik ben het dus zeker niet
eens met de opmerkingen over de matige (of zelfs belabberde) schrijfstijl.

3,0
Ammaniti heeft een vlotte schrijfstijl, zo vlot dat zijn boeken aan te raden zijn voor iedereen die de kinder- en jeugdboeken juist ontgroeid is. Niets mis mee.

Het boek bouwt goed op, maar de climax stelt teleur. Een kleine honderd pagina’s voor het einde moet de auteur hebben gedacht aan de mogelijkheid om er een verfilming uit te puren, want dan bouwen de actiescenes zich op en ontploft alles op een ietwat onnozele manier. Maar ach, amusant was het zeker wel.

Ik vond het overigens een hoog Koch-gehalte hebben qua geinige verhaalstructuur en personnages, dus dat Koch stoeft op de voorflap is niet zo verbazend.

avatar van Slainte_Mhath
3,5
De climax vond ik ook wat tegenvallen. En een grote climax is iets wat meer voorkomt in Ammaniti's boeken. Situaties die op het eind totaal uit de hand lopen. Dit had meer drama-gehalte dan ik had verwacht.

Desalniettemin leest het als een trein en zijn de voorbeelden van hoe iemand eruit ziet, of zich gedraagt, hilarisch en is Ammaniti's handelsmerk.

"Ik heb gezien hoe jij op dieet bent. Gister heb je voor vijfduizend lire pizza gegeten"
Als iemand met een infraroodbril Ito Miele door het donker had kunnen zien lopen, had hij hem voor de Terminator gehouden.


Mooi.

avatar van david bohm
3,0
Vlotgeschreven maar het boek heeft hier en daar ook wat oubolligs misschien vanwege de vertaling?
Ben wat minder enthousiast dan sommige anderen hier.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:21 uur

geplaatst: vandaag om 16:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.