Erg sterk boek. Elk van de zes hoofdpersonages heeft zijn eigen hoofdstuk, en Haasse weet steeds razendsnel sterke personages met een interessante achtergrond neer te zetten. De beschrijvingen van Griekenland en Kreta zijn niet eens altijd even gedetailleerd, maar toch heeft boek zo'n prettige landerige sfeer. Vooral in het eerste hoofdstuk vond ik dat sterk. De opbouw van het verhaal is ook zeer goed, met zijn flashbacks etc, en details die later meer een rol gaan spelen. Op het einde komt het allemaal toch subliem samen.
De personages zijn ook echt boeiend, op de waanzinnig geworden Helmuth Sturm na, die me slechts gedeeltelijk wist te pakken. Jessica is erg interessant in het eerste hoofdstuk met haar rol binnen haar familie en haar heimelijke wat cynische blik. Wel vond ik haar later in het boek op een gegeven moment wat irritant, als ze vanuit het perspectief van andere personages wordt bekeken. Dat is trouwens ook een erg leuk trucje in het boek. Soms zie je dan dezelfde gebeurtenissen vanuit verschillende kanten belicht. Vooral de gedachten van de personages zijn dan interessant, want ze hebben allemaal wel wat mysterieus. Elin(a)'s achtergrond voelt vrij groots en indrukwekkend aan. Lucas Gosschalk is zo'n heerlijke cynische narcist.
Haasse gaat soms best diep met de existentialistische gedachtegang van wat van de personages, maar de taaie stukjes duren nooit al te lang. Via de omzwervingen van Niko Stephandidakis krijg je een klein beetje een inkijk in wat uiteenlopende milieus. Ook wel aardig zijn wat parallellen met de Griekse mythologie. De beschrijving van het bombardement van Rotterdam vond ik wel vrij indrukwekkend. Naar het einde toe wordt het spannender en voel je de dreiging van een nadere climax, al wordt het tempo er soms wat uitgehaald met die overpeinzingen. Het slotstuk is niet slecht, maar vond ik toch een klein beetje onbevredigend.