Auf den Marmorklippen - Ernst Jünger (1939)

Wat Jünger in dit boek in schitterend proza tot uiting weet te brengen is een ingetogen ressentiment van de Einzelgänger die, na jaren reactionair opgetreden te hebben in de republiek van Weimar, de pen in vurige strijd tegen de morele ineenstorting van het oude Duitsland, de schuilplaats verkiest boven het strijdveld, wiens verlangen naar wapengekletter door het verdwijnen van een aristocratisch ideaal verschoven wordt naar het domein van de natuur en haar onveranderlijke schoonheid.
Dit is het werk dat de "Resignation" van de beschouwer Jüngen ten enen male onderstreept.
Oorlog en verwoesting ten spijt ligt de waarde van het leven besloten in iets onverwoestbaars:

"Oft meinte Bruder Otho, wenn wir auf der Höhe der Marmorklippen standen, dass dies der Sinn des Lebens sei - die Schöpfung im Vergänglichen zu wiederholen, so wie das Kind im Spiel das Werk des Vaters wiederholt. Das sei der Sinn von Saat und Zeugung, von Bau und Ordnung, von Bild und Dichtung, dass in ihnen das große Werk sich künde wie in Spiegeln aus buntem Glase, das gar bald zerbricht."

De gevestigde orde wordt vernietigd. De kerk houdt zich afzijdig.
De hoofdpersoon kijkt vanuit zijn marmeren toren neer op het 'gewone volk', dat hij regelmatig met beesten vergelijkt. De enige voor wie hij blinde bewondering koestert is een adellijke slapjanus. Hij is zelfs bereid een risicovolle tocht te ondernemen om deze jonge vorst een boodschap van de pastoor over te brengen. "Ik zal liever eenzaam sneuvelen met de vrijen, dan de zege behalen met de knechten". Het is duidelijk aan wiens kant hij staat. Het feit dat dit, volgens het nawoord van de vertaalster, een sleutelroman is, stelt dat in een vreemd daglicht. Mijn kennis schiet tekort om historische namen aan de personages te verbinden.