Jonkvrouw - Jean-Claude van Rijckeghem en Pat van Beirs (2005)

Laten we eerlijk zijn: het onlangs bekroonde werk (oa. Thea Beckmanprijs 2005) van Jean-Claude van Rijckegem en Pat van Beirs onderscheidt zich op geen enkel vlak van andere gerenomeerde historiche romans. Waarlijk alles is al eerder gedaan (let wel: niet per sé beter), waardoor 'Jonkvrouw' al vrij vlug uitgroeit tot een bundeling van cliché's in een weinig unieke schrijfstijl.
Beide auteurs leveren bijgevolg een onderhoudende roman af - die zelden irriteert - maar toch geen greintje geloofwaardigheid bevat. Ondeugende jonkvrouwen, bikkelharde vaders en gekke moeders: het lijkt wel het schrijversdebuut van Simone van der Vlugt ofzo. Enkel jammer voor beide heren dat ze er al 2 boeken opzitten hebben; in elk geval ben ik er niet zo heel benieuwd naar...
Verder rest mij eigenlijk niks dan dit boek "matig over de hele lijn" te noemen. Dat het boek 'avontuurlijk' en 'brutaal' zou zijn, tot daar aan toe; maar 'romantisch' en 'sexy' is deze jonkvrouw in elk geval niet, al doet ze nog zo hard haar best. Weinig humor (die bovenal nog voorspelbaar was ook) wuift het gebrek aan diepgang niet zomaar weg...
2,75*

Dit is een boek waar je je een beetje moet doorbijten.
Ik vind het een heel mooi boek, mooi geschreven en al.
Maar het begin is soms wat stroef.
Ik denk dat velen dit boek vlug zullen wegleggen ( don't shoot if I'm wrong )
maar als ge u door de eerste aantal pagina's doorworsteld zal je ondervinden dat het een heel goed boek is.
Ik geef geen 4 of 5 sterren maar een 3.5 verdiend het wel.

Om te beginnen zou ik bij een boek dat op de flaptekst gepresenteerd wordt als 'sexy en brutaal' nooit zo'n voor zo'n kaft kiezen. Misschien hadden de schrijvers een wat volwassener publiek voor ogen, al is het boek daar duidelijk niet voor geschreven.

Het verhaal is niet origineel en ongeloofwaardig. Het eind leest alsof de schrijvers het snel hebben afgeraffeld.
De schrijfstijl vond ik onpersoonlijk, gevoelloos en op sommige plekken ronduit slecht. De verschrikkelijkste dingen komen langs in het verhaal, maar het komt gewoon niet over. De hoofdpersoon heeft geen enkele diepgang en lijkt nooit ergens over na te denken.

2* (als ik 6 jaar jonger zou zijn geweest had ik er vast meer lol aan beleefd)

Een boek dat we verplicht moesten lezen voor school. Met tegenzin ben ik er aan begonnen, maar uiteindelijk werd ik aangenaam verrast.
Het schept een mooi beeld van het Middeleeuwse edelenleven: geen geflatteerd en mierzoet romantisch pulpverhaaltje, maar het échte leven. Jonkvrouwen worden op hun zesde al uitgehuwelijkt aan veel oudere jonkheren die ze nog nooit gezien hebben, het geloof overheerst alles, er heerst tweedracht en de pest, de graaf van Vlaanderen 'bedrijft de liefde' met de eerste de beste boerenmeid die hij kan vinden, ...
Kortom, een prachtig boek. Dit zou eens verfilmd mogen worden!

Aangenaam boekje, maar niet meer dan dat. Het komt wat traag op gang, en het einde is dan weer veel te snel afgerafeld. Ook kon er misschien een historische nabeschouwing volgen (wat gebeurde er nu met Margaretha van Male, hoe eindigde de 100-jarige oorlog, dat soort zaken). Eigenlijk verveelt het niet, en geeft het een mooie kijk op de middeleeuwse samenleving; alleen zijn er veel betere boeken rond dat thema.

Alleraardigst. Een verhaal over een vrouw die in opstand komt tegen de mannen om haar heen in een tijd dat een dochter soms werd gezien als een straf van God, dat kan ik altijd wel waarderen. Marguerite heeft pit, dat sowieso. Dit boek heeft me heel vaak doen glimlachen.

Het grootste mankement is dat vooral de serieuze gedeelten vaak te snel eindigen. Een paar jaar geleden heb ik dit boek al eens eerder gelezen en het deel waarin Marguerite met haar kersverse echtgenoot wordt opgesloten in een kluis omdat de pest is uitgebroken is me altijd bijgebleven. Nu ik het herlees, vind ik het jammer dat de schrijvers er niet meer mee gedaan hebben, volgens mij is het een plotwending waar best wat potentie in zit. Vanaf dit punt gaat het verhaal eigenlijk veel te snel voorbij. Het zwaardgevecht met haar vader vind ik een originele vondst, maar vrijwel direct daarna is het boek afgelopen en dat vind ik heel jammer. Ik zou graag hebben gelezen hoe Marguerite en haar vader met elkaar om zouden gaan na deze confrontatie. Tussen twee haakjes, de vader is voor mij sowieso het meest interessante personage in dit boek en de relatie met zijn dochter is het meest interessante thema. Een epiloog zou inderdaad wel een goed idee zijn, Marguerite is nog zo jong als het boek afgelopen is en er staat nog behoorlijk wat op haar te wachten.
Iets meer diepgang had ook wel gemogen, trouwens. Zeker na het uitbreken van de pest lijkt mij dat er genoeg drama is om aanleiding te geven tot zelfreflectie van de hoofdpersoon, maar die is helaas minimaal. Dit was een uitgelezen gelegenheid om Marguerite echt volwassen te laten worden. Jammer.

De humor mag men dan voorspelbaar vinden, maar het is toch een soort van jeugdboek en ik kon er in ieder geval wel om lachen. Bovendien wordt het middeleeuwse leven zo kleurrijk en nietsverbloemend beschreven dat ik mild gestemd word. Het hele boek is zo vol van leven dat ik er, ondanks de minpunten, toch erg van genoten heb.