Spotvogel - Hafid Bouazza (2009)

Bouazza en ik, het zal altijd ingewikkeld blijven, vrees ik. Wanneer de verteller-een naar verlossing zoekende Hafid die door moeder naar een aan Marokko denkend land gestuurd is om tot zich zelf te komen-aan het woord is, geniet ik met volle teugen. De personages, de sfeer, het verhaal; het wordt allemaal heel mooi beschreven. Dit duurt ongeveer 70 pagina’s lang. Daarna gaat het over in het verhaal dat de verteller schrijft over de liefde tussen Noral en Marfisa. Hoewel het een mooi en vooral pijnlijk verhaal is (dus het verhaal over de twee geliefden), komt hierbij weer de schrijfstijl kijken waar Bouazza om bekend staat. Die is in mijn ogen overdreven bloemrijk, over de top, hij maakt gebruikt van ouderwetse woorden die ik moet opzoeken etc. Voor velen maakt hem dit geniaal, helaas kan ik er niet echt van genieten.

Toch is het een mooi verhaal en zoals ik al schreef, met 70 pagina’s is meer dan de helft in ‘normale’ stijl geschreven, dus ik blij. En het verhaal zelf is mooi en sprookjesachtig, alhoewel zonder een ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’.