menu

Factotum - Charles Bukowski (1975)

Alternatieve titel: Duvelstoejager

mijn stem
3,92 (129)
129 stemmen

Engels
Sociaal

205 pagina's
Eerste druk: Black Sparrow Press, Los Angeles (Verenigde Staten)

Chinaski, een luie, ambitieloze alcoholist waant zichzelf een schrijver,die zich door een schier eindeloze reeks van de meest vreselijke klaploperbaantjes heen werkt, terwijl hij een aantal vrouwen bevredigt, bij de paardenraces gokt en zich een stuk in de kraag zuipt.

zoeken in:
avatar van HankMoody
5,0
Geweldig boek.

Ik lees niks liever dan een Chinaski die van baantje naar baantje en van fles naar fles gaat.
De humor en de vlotheid kan ik goed waarderen in dit boek. Simpel maar doeltreffend taalgebruik.
Ik vind deze op alle vlakken beter als Vrouwen. De humor is meer aanwezig, minder repetitief, meer zwartgalligheid en nihilisme. Geweldig .
Een topper van de man met 360 katers per jaar.

Dit voelt dan ook aan als het perfecte boek voor mij op dit moment.

5

4,5
Na Post Office is ook Bukowski's Factotum geweldig. Rauw, scherp en zonder opsmuk geschreven. Bukowski weet op een fantastische manier de loser Chinaski tot een held te maken.

4,5*

4,0
Een ode aan de onverschilligheid in een boek dat absoluut niet onverschillig laat. Waar Henry Chinaski ogenschijnlijk onbewogen zijn totale zelfdestructie ondergaat, worden we als lezer er pijnlijk mee geconfronteerd dat het met Hank best anders had kunnen lopen, omdat we op zeer sporadische momenten erop gewezen hoe scherpzinnig Hank kan zijn.

Bedankt En dan word ik ontslagen omdat ik 'n spleetogige squaw met een trekkend linkerbeen heb proberen te naaien op veertig dozen autolak- die je overigens als echte verf verkoopt aan de Kunstafdeling van het L.A. City College. Ik zou je eigenlijk moeten aangeven van Waren. Als je zulke teksten uit je strot weet te krijgen, zit er best een scribent in je, me dunkt. Bovendien kan ie observeren: Naast me zat een oude zwarte man. Hij had een interessant gezicht; hij had niet die gebruikelijke gelaten uitdrukking die de meeste mannen in de kamer hadden. Het leek wek alsof hij probeerde niet om zichzelf en al de anderen te lachen.

Maar goed, waarom wordt het dan niks met Chinaski? Ik denk omdat ie zo druk bezig is om te vergeten, om de zelfdestructie van voorgaande dag te doen wegvagen met een zo mogelijk nog grotere zelfvernietiging. Tijd om de pijn te verwerken geeft hij zichzelf daardoor niet; en des te minder blijft er iets over van zijn schrijversaspiraties. Fascinerend werkje, niet geheel mijn schrijfstijl, maar als geheel staat er een dijk en klopt het gewoon.

avatar van Theunis
4,0
Het lijkt zo gemakkelijk, simplistisch bijna en één-dimensionaal en als je niet goed leest, als je een tijdje lang niet goed oplet, dan ben je geneigd om toe te geven aan die gedachte. Maar dat zou jammer zijn, een gemiste kans om Bukowski op waarde te schatten.

Want alter-ego Chinaski lijkt zich zo op de oppervlakte slechts van het ene luizenbaantje naar het andere te kruipen, dronken en constant zoekend naar licht vibrerende achterwerken. En onder de oppervlakte lijkt van de hoofdpersoon lijkt zich niets meer dan dat af te spelen. Maar dan vergeet je bijvoorbeeld die kleine, korte momentjes van reflectie, zoals wanneer Chinaski in New York terecht komt en in op een bed in zijn kleine kamertje ligt.

Ik was iemand die kracht putte uit alleen-zijn; zonder alleen-zijn was ik zoals anderen zonder eten en water. Iedere dag zonder alleen-zijn verzwakte me. (..) Het donker in de kamer was als zonlicht voor me.

En alles wat volgt is een herhalende oefening in het alleen-zijn. Zoals Thomas Heerma van Voss in het voorwoord zegt sukkelt het leven van de hoofdpersoon gewoon door; zonder climax, zonder schokkende ontwikkelingen, tot de treffende slotzin aan toe. Tussendoor zijn er een paar pogingen tot het opbouwen van een soort plot. Zo stuurt Chinaski korte verhalen naar een uitgever toe en lezen we ergens halverwege het boek dat ze een van die verhalen graag zouden publiceren. Verder horen we er niets meer van.

Zoveel boeken van Bukowski heb ik nog niet gelezen. Als John Fante liefhebber kom ik zijn citaten vaak tegen als het over Fante gaat. Bukowski herontdekte Fante. Tijdens het lezen zie ik duidelijk sporen terug van de kenmerkende stijl van Fante: rauw, helder en simpel, met de alter-ego van de schrijver als hoofdpersoon; iemand die aan de rafelrandjes van de samenleving leeft. Maar waar bij Fante nog enig sentiment voelbaar is, is er bij Bukowski nergens sprake van enige opsmuk. Er resteert alleen een bittere, doelloze kaalheid. En het mag dan simpel lijken, dat is het niet.

avatar van Jason82
4,5
Een mooie kennismaking met het werk van deze schrijver. Het is eerder benoemd, dit is een rauw en intens boek. Maar wat mij bij blijft zijn veel stiekeme, maar o zo mooie passages. Theunis noemde al een voorbeeld, maar zo zijn er vele. Een ander voorbeeld:
'Ik begon een nieuwe baan altijd met het gevoel dat ik er snel weer de brui aan zou geven, of ontslagen zou worden, en dat gaf me een ontspannen manier van doen die werd aangezien voor intelligentie of een of andere geheime kracht.' Lastig uit te leggen, maar dit soort teksten vind ik mooi (want zo werkt het ook echt). Ik voelde ook wel connectie met de hoofdpersoon, zelf ben ik ook graag alleen. In mijn geval wat lastig met een huwelijk en vrij groot gezin, maar ik koester de spaarzame, eenzame (dus heerlijke) momenten. En zo zijn er nog meer aanknopingspunten, maar laat ik die maar voor mezelf houden.

Een mooi leesjaar merkte ik al eens eerder op. Hoge scores zijn volop aan de orde, maar waarom zou ik ook kiezen voor een boek waar ik op voorhand al van weet dat het me niet ligt? Ik ga echt voor de boeken waar ik zin in heb, en tot op heden word ik volop beloond in dit memorabele kalenderjaar.

avatar van handsome_devil
4,0
Lang geleden dat ik nog iets van Bukowski las. Na twee boeken had ik toch wel een beetje het gevoel dat Bukowski, hoe vermakelijk zijn boeken ook zijn, eigenlijk altijd hetzelfde boek schrijft. Maar nu lees ik jaren later Factotum en dat is dan toch wel weer een voltreffer. Het is misschien weer meer van hetzelfde, maar wat Bukowski doet, doet-ie toch telkens wel weer heel goed.

Er wordt weer heel wat afgezopen en afgeneukt en in de tijd die overblijft probeert Henry Chinaski geld te verdienen met de meest armoedige baantjes, zodat hij vooral door kan blijven drinken. Chinaski wil zijn geld zo makkelijk mogelijk te verdienen en wordt meestal binnen een week weer ontslagen. Hij probeert bovendien voet aan de grond te krijgen als schrijver, maar de meeste van zijn korte verhalen worden weer teruggestuurd.

Het is de gave van Bukowski om alles zonder opsmuk te schrijven, waardoor de smoezeligheid en armoede van de personages heel overtuigend neergezet wordt. Af en toe kon ik de smerigheid gewoon voelen en ruiken. Er zijn best wat scenes of details die bij blijven, soms omdat ze hilarisch zijn, soms omdat ze intriest zijn en soms omdat ze tegelijkertijd zowel hilarisch als intriest zijn.

Misschien duurt Factotum net iets te lang, de laatste dertig, veertig pagina's bieden geen interessante ontwikkelingen meer, maar ik heb weer met een sardonisch genoegen gelezen over
de enorme lowlife die Henry is en alle andere armoedzaaiers die hij op zijn pad tegenkomt.

avatar van mjk87
1,5
Na het aardige Ham on Rye toch ook maar begonnen aan het vierde boek dat ik van Bukowski had meegenomen uit de bieb. En tevens zijn derde (en laatste) uit de Top 250.

Dit boek lijkt weer wat meer op Post Office qua inhoud, alleen is dit nog losser wat betreft opzet. Het verhaal (nou ja, verhaal) begint ergens en eindigt ergens. Maar evengoed had het 100 bladzijden eerder kunnen stoppen en maanden eerder kunnen beginnen. Dit boek bestaat uit vele hoofdstukjes waarin een zoveelste baantje worden beschreven en een zoveelste hoer, minnares of scharrel langs komt. Dit is een boek van immer maar herhaling. Ik lees in reacties hierop (en het heel aardige voorwoord van Thomas Heerma van Voss) dat dit boek gaat over leegte. Volgens mij zien mensen er echt te veel in. Dit boek is leeg en gaat gewoon over een luie klaploper, niets meer en niets minder. Dat mag je boeiend vinden, of vermakelijk of zelfs ontroerend, maar maak het niet groter dan dat het is. Ik vond dit overigens geen van drie: noch boeiend, noch vermakelijk en zeker niet ontroerend.

Ik had laatst een discussie over literatuuronderwijs. Daarin stelde een docent Nederlands dat Harry Potter niet geschikt was daarvoor want dat is toch echt geen literatuur. Dat leek me wat hooghartig.. Allicht schrijf ik nog weleens een essay waarom Harry Potter wel literatuur is. Maar ik mag toch hopen dat dit niet als literatuur wordt gezien. Althans niet op de punten die literatuur tot literatuur zouden maken. Een hoofdpersoon die werkelijk niet verandert het hele boek door en waarin niks te vinden is als sfeerzetting of diepere bedoelingen anders dan puur vermaak. Dit is lectuur. Dat mag, maar ik vind er in dit geval niets aan.

Dan is er nog de stijl. Die is kort en vooral simpel. Wat niet wil zeggen dat iedereen dat zomaar kan. Wat Dick Bruna tekende lijkt ook simpel maar doe hem maar eens na. ik hoop alleen niet dat iemand Bukowski wil imiteren. 1,5*

Gast
geplaatst: vandaag om 16:53 uur

geplaatst: vandaag om 16:53 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.