Factotum - Charles Bukowski (1975)

Ik heb regelmatig een binnenpretje gehad tijdens het lezen van dit boek. Sjeezus wat een loser die gozer. Het leest heerlijk weg, net als elk boek van deze grootmeester.

Je lacht je echt kapot bij de avonturen van deze geweldige, mislukte en totaal verknipte knaploper met een sentimenteel hart. Alle baantjes zijn klaplopersbaantjes, maar toch weet hij in zijn eigen wereldje een prachtig bestaan te leiden. Hoe raar het ook moge klinken: Dit is het bestaan waar mannen soms alleen maar van kunnen dromen.

5*

Fantastisch hoe onverschillig het hoofdpersonage blijft bij alles wat hij meemaakt, het kan hem precies nooit echt schelen of hij z'n baan verliest (als hij z'n ontslagcheque maar krijgt )

Ik sluit me volledig aan bij drie bovengeplaatste berichten. Post office, Factotum, Women... superieure deprimerende entertainment. Zelden was ellende en doelloosheid in zo'n geweldige, aanstekelijke vorm gegoten. Bukowski is simpelweg 'the man'.

Humor en triestheid, wat passen die twee toch vaak goed bij elkaar.
Bukowski is gewoon een heerlijke schrijver en zijn verhalen zijn gewoon te gek.
Je lacht je af en toe een kriek me dunkt.

Leest vlot weg, maar toch wel zeer repetitief en ik vond het ook maar zelden echt grappig. Kwam me ook allemaal redelijk uitgekauwd over, maar dat kan evengoed zijn omdat velen na hem zich op Bukowski hebben gebaseerd.

Geweldig boek.

Ik lees niks liever dan een Chinaski die van baantje naar baantje en van fles naar fles gaat.
De humor en de vlotheid kan ik goed waarderen in dit boek. Simpel maar doeltreffend taalgebruik.
Ik vind deze op alle vlakken beter als Vrouwen. De humor is meer aanwezig, minder repetitief, meer zwartgalligheid en nihilisme. Geweldig .
Een topper van de man met 360 katers per jaar.

Dit voelt dan ook aan als het perfecte boek voor mij op dit moment.

5

Grappig, HankMoody, dat je Factotum op alle vlakken beter vindt dan Vrouwen terwijl je dat boek al de volle 5 sterren geeft! Een mooier compliment kan 'onze Hank' niet krijgen, lijkt me...

(N.B. Bij Postkantoor (Post office) staat nog geen bericht van je, ik neem aan dat je die dan nog tot je moet nemen? Je gaat nog een geweldige tijd tegemoet dan...)

Post Office word de volgende waarschijnlijk.

Ik had alleen beter bij de oudste Buk moeten beginnen en dan naar de nieuwste toe moeten werken. Krijg je meer zijn levensloop in chronologische volgorde te lezen.

In chronologische volgorde komen de belevenissen uit Factotum vóór die uit Post Office. Het werk op de 'post office' was de laatste officiële job van Hank voordat ie op zijn vijftigste full-time schrijver werd. (En Ham on rye komt zo als eerste, uiteraard, omdat dat over zijn jeugd gaat.)

Een degelijk boek, vind ik, zonder meer. Het verraderlijke aan het lezen van meningen zoals hierboven vooraleer je het boek gelezen hebt zorgt er misschien voor dat je er net iets meer van verwacht dan anders.

Het boek las inderdaad vlot weg maar aan de andere kant als je 30 blz gelezen hebt is bij wijze van spreken daarmee ook het boek uit. Misschien heb ik maar al te vaak de historische thrillers en detectiveverhalen gelezen en verwachtte ik bij dit boek op het einde ook een of andere climax of ontknoping.

Maar toch ik heb het boekje volgens mijn leestempo razendsnel verorberd en dat was al geleden van Paulo Coelho's De alchemist. Niet dat beide verhalen aan elkaar verwant zijn qua stijl.

Ik vond dit een erg amusant en verfrissend boek. Het leest erg vlot, is bij vlagen humoristisch en de nuchtere wijze waarop deze alcoholist zijn eigen neergang beschrijft is lprachtig gedaan.

Wat dat betreft wilde ik dus een hoge waardering geven. Echter, dan zet ik het af tegen andere boeken die ik een hoge waardering heb gegeven en dan kom ik tot de conclusie dat ik het niet meer dan 3,5* waard vind. Het boek leunt wel erg op vulgariteit en af en toe leek het vulgair om het vulgair zijn in plaats van in dienst van het verhaal. Als ik weer eens een boek van Bukowski tegenkom of krijg, zal ik die niet links laten liggen maar er zijn wel heel veel andere schrijvers waarvan ik eerst wat wil lezen.

Als ik de andere reacties hier zo zie bekruipt me ook het gevoel dat Bukowski een one trick pony is, wellicht dat iemand hier z'n licht op kan laten schijnen?

@ centurion81...

Post office / Postkantoor is 'meer van hetzelfde' (wat ik persoonlijk geweldig vind), Women / Vrouwen ook, maar Ham on Rye / Kind onder kanibalen is anders, ernstiger: een verslag van Bukowski's jeugd tijdens de Grote Depressie. Probeer anders die eerst eens....

Klinkt als een goede tip, dank je wel!

Na Post Office is ook Bukowski's Factotum geweldig. Rauw, scherp en zonder opsmuk geschreven. Bukowski weet op een fantastische manier de loser Chinaski tot een held te maken.

4,5*

Krijg ook soms weleens het idee dat tussen al die bruten en egoïsten , Hank de enige fatsoenlijke mens is

Maar zijn oeuvre

Ik vond deze en Post Office eigenlijk min of meer exact dezelfde boeken.

Maar dat vond ik bepaald niet erg want heb van beide wezenlijk genoten.

Een dubbele portie was in deze aan mij wel besteed.

Ik heb het boek net binnengehaald, ben benieuwd !

Haar kont ging wild tekeer op het ritme van de muziek
en ik kreeg hem niet overeind -Chinaski

Kon dit boek beter eindigen. Ik denk het niet
Een zeer goed boek van Bukowski. Perfecte droge humor. Het vleugje maatschappijkritiek dat Bukowski meegeeft aan de lezer was voor mij de kers op de taart voor Factotum een goede score te geven.
Het enige minpuntje is dat sommige beschrijvingen te beknopt zijn en dat het vaak wat van hetzelfde is (neuken, zuipen, ontslagen worden) maar het verveelde mij absoluut niet.

Een dikke 4 voor dit absurd humoristisch boek 'Factotum'.

@Kevin.VP,
op maar naar Post office dan??

Ik denk het niet. Ik ben nu De Vreemdeling van Albert Camus aan het lezen hierna zal ik misschien aan post office beginnen

Een ode aan de onverschilligheid in een boek dat absoluut niet onverschillig laat. Waar Henry Chinaski ogenschijnlijk onbewogen zijn totale zelfdestructie ondergaat, worden we als lezer er pijnlijk mee geconfronteerd dat het met Hank best anders had kunnen lopen, omdat we op zeer sporadische momenten erop gewezen hoe scherpzinnig Hank kan zijn.

Bedankt En dan word ik ontslagen omdat ik 'n spleetogige squaw met een trekkend linkerbeen heb proberen te naaien op veertig dozen autolak- die je overigens als echte verf verkoopt aan de Kunstafdeling van het L.A. City College. Ik zou je eigenlijk moeten aangeven van Waren. Als je zulke teksten uit je strot weet te krijgen, zit er best een scribent in je, me dunkt. Bovendien kan ie observeren: Naast me zat een oude zwarte man. Hij had een interessant gezicht; hij had niet die gebruikelijke gelaten uitdrukking die de meeste mannen in de kamer hadden. Het leek wek alsof hij probeerde niet om zichzelf en al de anderen te lachen.

Maar goed, waarom wordt het dan niks met Chinaski? Ik denk omdat ie zo druk bezig is om te vergeten, om de zelfdestructie van voorgaande dag te doen wegvagen met een zo mogelijk nog grotere zelfvernietiging. Tijd om de pijn te verwerken geeft hij zichzelf daardoor niet; en des te minder blijft er iets over van zijn schrijversaspiraties. Fascinerend werkje, niet geheel mijn schrijfstijl, maar als geheel staat er een dijk en klopt het gewoon.

Het lijkt zo gemakkelijk, simplistisch bijna en één-dimensionaal en als je niet goed leest, als je een tijdje lang niet goed oplet, dan ben je geneigd om toe te geven aan die gedachte. Maar dat zou jammer zijn, een gemiste kans om Bukowski op waarde te schatten.

Want alter-ego Chinaski lijkt zich zo op de oppervlakte slechts van het ene luizenbaantje naar het andere te kruipen, dronken en constant zoekend naar licht vibrerende achterwerken. En onder de oppervlakte lijkt van de hoofdpersoon lijkt zich niets meer dan dat af te spelen. Maar dan vergeet je bijvoorbeeld die kleine, korte momentjes van reflectie, zoals wanneer Chinaski in New York terecht komt en in op een bed in zijn kleine kamertje ligt.

Ik was iemand die kracht putte uit alleen-zijn; zonder alleen-zijn was ik zoals anderen zonder eten en water. Iedere dag zonder alleen-zijn verzwakte me. (..) Het donker in de kamer was als zonlicht voor me.

En alles wat volgt is een herhalende oefening in het alleen-zijn. Zoals Thomas Heerma van Voss in het voorwoord zegt sukkelt het leven van de hoofdpersoon gewoon door; zonder climax, zonder schokkende ontwikkelingen, tot de treffende slotzin aan toe. Tussendoor zijn er een paar pogingen tot het opbouwen van een soort plot. Zo stuurt Chinaski korte verhalen naar een uitgever toe en lezen we ergens halverwege het boek dat ze een van die verhalen graag zouden publiceren. Verder horen we er niets meer van.

Zoveel boeken van Bukowski heb ik nog niet gelezen. Als John Fante liefhebber kom ik zijn citaten vaak tegen als het over Fante gaat. Bukowski herontdekte Fante. Tijdens het lezen zie ik duidelijk sporen terug van de kenmerkende stijl van Fante: rauw, helder en simpel, met de alter-ego van de schrijver als hoofdpersoon; iemand die aan de rafelrandjes van de samenleving leeft. Maar waar bij Fante nog enig sentiment voelbaar is, is er bij Bukowski nergens sprake van enige opsmuk. Er resteert alleen een bittere, doelloze kaalheid. En het mag dan simpel lijken, dat is het niet.

Een mooie kennismaking met het werk van deze schrijver. Het is eerder benoemd, dit is een rauw en intens boek. Maar wat mij bij blijft zijn veel stiekeme, maar o zo mooie passages. Theunis noemde al een voorbeeld, maar zo zijn er vele. Een ander voorbeeld:
'Ik begon een nieuwe baan altijd met het gevoel dat ik er snel weer de brui aan zou geven, of ontslagen zou worden, en dat gaf me een ontspannen manier van doen die werd aangezien voor intelligentie of een of andere geheime kracht.' Lastig uit te leggen, maar dit soort teksten vind ik mooi (want zo werkt het ook echt). Ik voelde ook wel connectie met de hoofdpersoon, zelf ben ik ook graag alleen. In mijn geval wat lastig met een huwelijk en vrij groot gezin, maar ik koester de spaarzame, eenzame (dus heerlijke) momenten. En zo zijn er nog meer aanknopingspunten, maar laat ik die maar voor mezelf houden.

Een mooi leesjaar merkte ik al eens eerder op. Hoge scores zijn volop aan de orde, maar waarom zou ik ook kiezen voor een boek waar ik op voorhand al van weet dat het me niet ligt? Ik ga echt voor de boeken waar ik zin in heb, en tot op heden word ik volop beloond in dit memorabele kalenderjaar.