Tirza - Arnon Grunberg (2006)
Nederlands
Psychologisch
430 pagina's
Eerste druk: Nijgh & Van Ditmar,
Amsterdam (Nederland)
Jörgen Hofmeester is vader van twee dochters, werkzaam voor een gerenommeerd bedrijf. Dankzij een uitgekiend financieel beleid woont hij op stand. De vrijheid is hem te bandeloos: bandeloosheid leidt tot rampen. Stilstand is voor Hofmeester de voorwaarde voor liefde en geluk. Loom houdt hij van zijn dochters. Dat zijn echtgenote hem ingeruild heeft voor een jeugdliefde op een woonboot en dat een gedeelte van zijn vermogen is verdwenen door malversaties van merkwaardige groeperingen die de wereldeconomie beheersen, het deert hem niet. Zolang hij maar van zijn kinderen mag houden. Maar op een avond staat zijn echtgenote weer voor de deur. En dan doet een man zijn intrede in het leven van Jörgen Hofmeester, een man die als twee druppels water lijkt op Mohammed Atta.
de HUMO zegt dat deze nog beter is dan De Asielzoeker, dus ik wil hem wel eens lezen.
Beetje opletten met die Humo toch
Beetje opletten met die Humo toch
Nee, ik weet ook wel dat de kans klein is dat dat waar is, maar dat heeft wel mijn interesse opgewekt. Ik heb er nu echt zin in.
Er zitten wel een paar heel mooie scenes in, meestal als er heftige dingen tussen vader Jörgen en dochter Tirza gebeuren. Het plot is nogal abrupt, maar het laatste deel van het boek is wel erg mooi.
Want dit is wel degelijk de beste Grunberg tot nu toe, vind ik. Vooral de scenes op het feestje met Ester en met de echtgenote vond ik geweldig, en het einde is zeer goed.
5* een een tweede plaats in mijn top 10. Echt geweldig, dit.
Vooral de scenes op het feestje met Ester en met de echtgenote vond ik geweldig, en het einde is zeer goed.
dit boek valt helemaal niet te segmenteren: het groter geheel overheerst, een onthutsende (magistraal geconstrueerde en gestileerde) decrescendo...
De teleurstelling verdween gelukkig vrij snel. Na het eerste hoofdstuk komt het boek volledig los. Er zijn tal van scenes waar de emotionele spanningen tussen de personages haast van het papier springen. Tevens slaagde Grunberg erin de tragiek van het personage Hofmeester op mij over te brengen. En het einde was werkelijk fenomenaal. Aanrader dus!!
Nog meer dan het verhaal, zijn het vooral enkele geweldig sterke hoofdstukken, die er met kop en schouders bovenuit steken. Het stuk over Ibi en Andreas, over Ester in de schuur en het feestje in het algemeen. Vooral het perspectief zorgt ervoor dat je de gebeurtenissen van het oogpunt van Hofmeester gaat bekijken. Dit zorgt voor een extra dimensie, als je er langzaam maar zeker, gebeurtenis na gebeurtenis, achter komt wat een vreselijke man het is. Een zeer mooie inkijk op iemand die na enkele tegenslagen compleet de weg is kwijtraakt.
4*
Soms een beetje te lang, ik vond de fragmenten met de echtgenote wat overbodig, het boek zou baat hebben gehad bij een beetje inkorting. De scenes met ´de huurder´ waren echter magistraal en ook het slot in Afrika is bijzonder benauwend.
Grunberg brengt de gekte op nauwkeurige en pijnlijke manier in beeld en weet de wereld van Hofmeester consequent tot het einde aan ons door te geven.
Klein minpunt (maar aan de andere kant ook weer zo kloppend) vond ik de nogal plotselinge obbiechting tegen het kleine Afrikaanse meisje, over wat hij met Tirza en Choukri gedaan heeft. Dat had wat mij betreft minder expliciet genoemd hoeven worden.
Wel een schitterend einde overgens.
4,5*
Men zegt wel als je erbij wil horen, moet je Tirza lezen. Dan zal ik dat maar doen zeker.
Men zegt wel als je erbij wil horen, moet je Tirza lezen. Dan zal ik dat maar doen zeker.
Wie men? En waarbij horen?
Ik heb Tirza met plezier gelezen, omdat ik dat zèlf wilde en al helemaal niet om ergens bij te horen
Het is allemaal wat minder humoristisch dan wat ik van hem gelezen heb (Figuranten/ Fantoompijn), maar het verhaal geeft aan de hand van de psyche van een vader een fantastische beschouwing op de huidige maatschappij.
Na Blauwe maandagen heeft ook dit boek me niet tot het Grunbergfandom kunnen bekeren. Hofmeester is niet meer dan een lethargische sukkel waar Grunberg geen greintje empathie voor weet los te weken. De hysterische echtgenote lijkt nog de meest normale mens in het boek. Hofmeester is gewoon een ellendige man met een ellendig leven die zichzelf steeds meer in de ellende werkt. Waarom? Moest deze tragiek mooi beschreven en uitgewerkt worden, zou het nog een mooi boek kunnen opleveren, maar nu blijft het enkel verbijsteren. Niet te genieten…
Nu, verrast, dat was ik dus helemaal niet. Je ziet het einde toch al van redelijk ver aankomen, dus zelfs die verrassing werd mij niet gegund.
Na Blauwe maandagen heeft ook dit boek me niet tot het Grunbergfandom kunnen bekeren. Hofmeester is niet meer dan een lethargische sukkel waar Grunberg geen greintje empathie voor weet los te weken. De hysterische echtgenote lijkt nog de meest normale mens in het boek. Hofmeester is gewoon een ellendige man met een ellendig leven die zichzelf steeds meer in de ellende werkt. Waarom? Moest deze tragiek mooi beschreven en uitgewerkt worden, zou het nog een mooi boek kunnen opleveren, maar nu blijft het enkel verbijsteren. Niet te genieten…
Zelf was ik met name verrast dat Hofmeester zelf de hand heeft gehad in Tirza's verdwijning/dood. Zag je dat ver van te voren al aankomen? Meestal heb ik dit soort dingen snel in de gaten maar dit keer niet, vandaar die verrassing.
Tja, en Hofmeester is natuurlijk wel een wereldvreemd figuur, zo je wilt een sukkel. Ik heb geen empathie voor hem, wel was ik geboeid: hij is op zijn minst een rare man en bijna klinisch in zijn doen en laten ... Maar dat stoort me allerminst. Grappig dat je de hysterische echtgenote nog het meest normaal vindt, ik ook .
'Mooi' geschreven is Tirza inderdaad niet. Toch heb ik het boek met plezier gelezen. Ik vraag me af of en hóe Grunberg het 'mooier' had kunnen doen.
Het is zo geschreven dat je elk detail voor je ziet en proeft.
Ik zag het einde helemaal niet aankomen, vond het een mooie twist in het boek.
5*
Bizar einde. Had wel al langer het gevoel dat er iets niet klopte, sinds dat huisje in de betuwe, maar de waarheid kwam op gegeven moment toch rauw op je dak vallen.
Om binnen enkele jaren eens opnieuw ter hand te nemen dus...