menu

City of Glass - Paul Auster (1985)

Alternatieve titels: Broze Stad | The New York Trilogy #1

mijn stem
3,73 (75)
75 stemmen

Engels
Detective / Psychologisch

203 pagina's
Eerste druk: Sun & Moon, Los Angeles (Verenigde Staten)

De schrijver Daniel Quinn wordt in zijn kalme weduwnaarsbestaan opgeschrikt door een telefonische schreeuw om hulp, die feitelijk niet voor hem, maar voor een detective is bestemd. Na lang wikken en wegen besluit hij zich uit te geven voor de speurder. Hij stort zich verbeten op zijn opdracht, het schaduwen van een oude excentrieke man, de vermeende vader van zijn opdrachtgever. Door zijn identificatie met de zaak verliest hij het zicht op de werkelijkheid.

zoeken in:
avatar van Chungking
4,0
Deel 1 van de New York trilogy (andere delen zijn Ghosts en The Locked Room).

Uit deze trilogie blijkt eens te meer wat een virtuoos verteller Auster is. Hij zet in deze boeken het detectivegenre helemaal naar zijn hand, speelt met de conventies en komt tegelijkertijd met variaties. Auster heeft een enorme verbeeldingskracht en kan je op een paar pagina's helemaal in een personage of verhaal zuigen. En wat een frisse, vlotte stijl; hij is echt een schrijver in hart en nieren en dat straalt gewoon uit zijn boeken, schitterend geconstrueerd op zoveel niveaus.

avatar van Aazhyd
4,5
Helemaal waar, The New York Trilogy is geweldig.

avatar van worm
4,0
sluit ik mij bij aan.

avatar van jimmydl
4,0
Interessant boek met een aantal onderliggende thema’s.

De dood van God, nihilisme en atheïsme: Quinn is representatief voor de postmoderne mens, die niet langer in God gelooft en wanhopig zoekt naar een compensatie hiervoor; een nieuw levensdoel. Ten eerste bleek dit voor mij door de diverse overpeinzingen die Quinn uit, zoals
“De ingesprektoon was een troostende metronoom, die regelmatig tikte in het lawaai van de stad”. Hij vindt een zeldzame zekerheid (de toon) in zijn bestaan (sinds zonder God die alle zijn verdwenen) en verrukt zich hierbij. Een ander bewijs van de verveeldheid tot op het bot is zijn recitatie van Baudelaire: “het lijkt me dat ik altijd gelukkig ben, daar waar ik niet ben”. Tot slot nog: “boven en beneden zijn dezelfde dingen”; weer: alle zekerheid is verdwenen eind 19e eeuw.
Ik zie zijn besluit om dat telefoontje aan te nemen dan ook als een gevolg van die verveeldheid en essentieloosheid; een decadente drang naar belevenis in een wereld die ontworteld is van elke essentie, en zodoende uitzichtloos kan lijken.

Peter Stillman sr. daarentegen bevecht het nihilisme door terug te willen krijgen wat allang niet meer leeft; God. Met taal en woorden maken we voor onszelf de wereld bevattelijk en overzichtelijk. Echter, is dat nu niet meer mogelijk, Stillman sr.: “maar alles is uiteengevallen en onze woorden hebben zich niet aangepast”. Het zalig gevoel van perfecte correspondentie tussen ons denken (woorden verzinnen om de wereld te vatten) en die te vatten wereld zelf, is verbroken. Een nieuwe taal is nodig…

Overigens kan ik de stripbewerking van Paul Karasik (2005) ten zeerste aanbevelen!

avatar van Abubakari
3,0
Mij viel het nogal tegen. Ik ben wel een Paul Auster liefhebber, had hier ook wel wat van verwacht, maar ik vond het bij vlagen zelfs saai.

3,0
In de vakantie heb ik de New York-trilogie achter elkaar gelezen en gezien de statuur van de serie vond ik het tegenvallen. Het leest zonder meer lekker weg en deze schrijver weet hoe hij de aandacht moet vasthouden. Er mist echter iets, maar wat weet ik niet. De karakters zijn meer karikaturen dan mensen. Het is ook een erg somber stemmend boek.

3,0
moa
Na het lezen van de 3 verhalen uit de New York trilogie dacht ik dat er mij iets ontgaan was; dat er een sleutel was om wat ik net had gelezen te ontgrendelen, en dat mij daarna alles duidelijk zou worden (m.a.w.: dat ik weer maar eens niet goed opgelet had!)

Ik heb wat gezocht en nagelezen in reacties en commentaren van medelezers, en ik geloof dat de conclusie is dat de onbeantwoorde vragen net deel zijn van de hele opzet van het boek; ze zijn in feite zelfs zijn postmoderne boodschap: nl. dat er geen enkele manier is waarop we onszelf of de wereld kunnen (leren) kennen.

Ik moest denken aan de film Memento met zijn non-lineaire structuur; waarin je een heleboel verkapte sequenties krijgt die je aan het einde van de film als het ware kunt gaan samen plakken tot 1 duidelijk en sluitend verhaal; deze NY trilogie lijkt ook uit dit soort van sequenties te bestaan, elk apart zijn ze heel erg realistisch, spannend, werpen ze tal van vragen op -- maar aan het eind zijn de verschillende stukken in dit geval op geen enkele manier samen te leggen tot samenhangend geheel. Het blijft allemaal diffuus, een gebouw waarvan je niet weet wat het was, is, of zou gaan worden.

Alle eer aan de auteur die het tempo en de spanningsboog in vrijwel alle 3 de verhalen van begin tot einde kan aanhouden; erg onderhoudend geschreven, en de meta-oefening waar we hier aan mogen deelnemen levert (duidelijk) ook erg veel stof tot nadenken. Maar als ik eerlijk ben; naar mijn smaak toch iets te veel losse eindjes en iets te veel ballonnetjes die opgelaten worden; hoe meer je het gaat ontleden, hoe meer het verhaal/de verhalen je als zand door de vingers glippen, tot er bijna niks meer van overschiet.

3,0
moa
@ jimmydl inderdaad, de graphic novel van broze stad door Paul Karasik en David Mazzucchelli is een aanrader; zeker als je deze leest nadat je de roman zelf hebt gelezen. Heel erg interessant om te zien welke (zeer geslaagde) vondsten en oplossingen ze bedacht hebben om dit naar dit meer visuele medium over te zetten. Bedankt voor de tip

avatar van JJ_D
3,0
Eens met Enola.

avatar van misterfool
3,0
Valt mij ietwat tegen. Het detective-sausje wil maar niet begeesteren. De post-modernistische thematiek zou een interessant verhaal kunnen opleveren, maar komt hier oppervlakkig over. Het oogt vooral als gratuit (nihilistisch) cynisme jegens begrippen als taal, identiteit en waarheid. Er is weliswaar een aanzet tot meer diepgang in de persoon van Stillman Sr, maar zijn verzet tegen nihilisme had meer uitwerking verdiend. Tot een echte dialectiek komt het niet. 'City of Glass' is niettemin onderhoudend genoeg voor een krappe voldoende.

avatar van handsome_devil
4,0
Ik ben een beginnend liefhebber van film noir, je weet wel, het filmgenre uit de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw dat niet echt een genre is, maar dat meer verwijst naar de toon van een film. Het zijn vaak misdaadfilms die zich in nihilistische werelden afspelen en die boordevol pessimisme, paranoia en dubbele bodems zitten. Ze zijn duister en bieden een tegenwicht aan de optimistische, hoopvolle films die ook in Hollywood gemaakt werden. Goede noirs zijn enorm sfeervol en zetten je telkens op het verkeerde been. Wat heerlijk dat The New York Trilogy van Paul Auster het literaire equivalent van film noir is!

In ‘City of Glass’ wordt Quinn, schrijver van detectiveromans, zelf hoofdrolspeler in een groot mysterie. Hij doet zich voor als Paul Auster en krijgt zo de opdracht om de vader van een getraumatiseerde jongen in de gaten te houden. Quinn raakt volledig in de ban van en verliest zichzelf in het onderzoek. In ‘Ghosts’ krijgt Blue de opdracht om Black te schaduwen en iedere stap die hij zet te noteren, maar er gebeurt niets en ook deze keer komt de hoofdrolspeler er niet goed vanaf. In het derde verhaal, ‘The Locked Room’ genaamd, krijgt een schrijver de opdracht zich te ontfermen over het nagelaten oeuvre van een jeugdvriend. Ook deze schrijver raakt op den duur bezeten door de man waar hij onderzoek naar doet, met alle gevolgen van dien.

Lees verder

Gast
geplaatst: vandaag om 12:11 uur

geplaatst: vandaag om 12:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.