J. Kessels: The Novel - P.F. Thomése (2009)

P.F. Thomese is een aparte schrijver. In het boek steekt hij een dikke middelvinger op naar het literaire establishment door zijn schitterende taalgebruik in te zetten om de meest platte situaties voort te brengen. Maar zijn bloemrijke zinnen over druipende negerlullen, vrouwelijke rondingen en hoeren spreken mij niet aan. Het boek wist mij nergens ook maar enigszins te raken. Het is niet eens zo slecht in elkaar gezet hoor. Zeker in de laatste passages wordt weer duidelijk dat Thomese een schrijver van formaat is. Maar laat hem nou eens een vorm kiezen die niet zo plat en ranzig is. Hij kan het wel, getuige zijn Het Zesde Bedrijf.

Apart boekje. Het idee dat de verteller/auteur op reis gaat met zijn favoriete personage vind ik wel grappig, en dat leidt tot speelse literatuur ("'P.F. Thomése,' zei ik. 'Ich bin der Autor dieser Scheisse,' wilde ik er kordaat aan toevoegen, maar ik had niet het idee dat zij in literatuur geïnteresseerd was."). Het probleem is echter de grote nadruk die steeds weer wordt gelegd op B.B. en het snackbarverleden. In het begin heeft dat nog wel iets hilarisch, maar gaandeweg wordt het steeds hinderlijker en gaat ook de 'hilarische schrijfstijl' een beetje irriteren.
Het einde is wel weer mooi, vooral omdat de verlepte B.B. nu wel interesse in Thomése heeft, en de mooie dochter vooral interesse heeft in J. Kessels.
Ik beschouw dit boek vooral als een leuk experimentje, dat ook de auteur wel aardig wat plezier verschaft zal hebben. Het moet heerlijk zijn om de absurde ontwikkelingen te verzinnen, en af en toe even als 'schrijver' een opmerking over de personages te maken ("Dat was mijn tekst, wat moest zij er ineens mee?").
Misschien had het boek wat korter moeten zijn: honderd pagina's van dit soort geintjes is eigenlijk wel genoeg, de serieuze ondertoon van de onbereikbaarheid die aan het verleden kleeft ten spijt.