Mijn Leven als Hond: Dierenverhalen - Martin Bril (2009)

Bril las kort voor zijn dood een waanzinnig aangrijpend stukje uit dit boek voor bij de DWDD.

YouTube - DWDD Herinnering aan Martin Bril zijn laatste keer bij dwdd

Ik zal denk ik nooit een grote Bril-fan worden. Hoewel deze bundel alleraardigst is, en er mooie sfeerschetsen tussen zitten, vind ik het als geheel toch niet overtuigend. In mijn ogen blijft het namelijk bij sfeerschetsen, die bovendien allemaal nogal op elkaar lijken. Telkens zijn ze wel leuk, maar volgt Bril het bekende pad, en echt verder dan een grauwe, melancholische, droeve en een heel klein beetje optimistische sfeer komt Bril in mijn ogen amper; zinnen of gedachtes die mij bijbleven kon ik bijvoorbeeld niet ontdekken in dit werk. Ik vind het niet slecht, er zijn tenslotte ook tig mensen die vinden dat de man prachtig kan schrijven, maar ik vrees dat het niet echt iets is voor mij.

2,5*

Klopt, helaas is dit stukje gelijk het beste van het hele boek; verder is het wederom een bundeling van zijn columns. Sommige daarvan zijn heel sterk, andere wat minder en bovendien merk je bij het achter elkaar lezen van zijn stukjes dat hij toch wel vaak dezelfde dingen gebruikt.
Ik vind Martin Bril een begenadigd schrijver; hij haalt zijn inspiratie uit hele kleine dingen en weet die soms om te zetten tot een groots stuk literatuur. Omdat dit echter een verzameling is van columns die niets anders gemeen hebben dan het onderwerp 'dier' voegt dit boek verder weinig toe. Liever had ik gezien dat hij langer voort had geborduurd op de insteek waarmee het boek opent: Bril door de ogen van zijn hond.