Een Tafel Vol Vlinders - Tim Krabbé (2009)

Mooi geschreven boekje. Het eind zag ik echter al aankomen. Of dat toeval is... wellicht.. Krabbé heeft vrijwel altijd een niet-happy eind, aangezien ik al zijn boeken heb gelezen was dit einde niet bepaald raar. Ook worden er een paar hints gegeven, dus... ja dat vond ik jammer. En ook vond ik het eind afgeraffelt, iets origineler had wel gemogen.

Het boekje vond ik in zijn geheel tamelijk onorigineel; boy-meets-girl met een dosis toekomstidealen en de kwelling hoe daarmee om te gaan, zoals reeds vele malen eerder beschreven. De schrijfstijl liet mij koud en naar het einde toe werd het geheel steeds sentimenteler. Het einde vond ik ronduit afgeraffeld. Alsof er nog iets achteraan moest, zeker met het oog op wat er in het eerste gedeelte wordt opgebouwd, wat niet kon door restricties voor het boekenweekgeschenk.

Met Het Gouden Ei wist Tim mij te boeien en benieuwd maken naar meer werk, maar met Een Tafel vol Vlinders, mijn tweede aanraking met zijn werk na vele jaren, ben ik daar van genezen. 2.0*

Mij niet.
De meeste thema's zijn al tot in het oneindige beschreven, zelfs de meest aardige details in verhalen werden regelmatig al door een ander bedacht. Hoewel ik een vermoeden heb waar dit gaat eindigen ben ik evengoed benieuwd naar de rest.

Ook ik heb het idee dat de tweede helft van Een Tafel Vol Vlinders t.o.v. eerste deel wel erg snel verloopt, waarmee wat mij betreft kwaliteit van het boek met de pagina minder wordt. Jammer. Ik twijfel tussen 2,5* en 3*.
Kop of munt ...

Ah, dus toch nog gedeeltelijk met me eens
Maar de schrijfstijl an sich, en het verhaal dat wordt neergezet, kon je dus wel waarderen?

Ja, al dacht ik inhoudelijk bij 'het bezwerinkje' of Bram wel/niet in leven zou blijven dat ik over bezweringen ook al las in Het Gouden Ei, dus weer niet zo origineel.

De strekking van het verhaal blijft desondanks overeind. Juist omdat e.e.a. wat mij betreft wordt 'afgeraffeld' doet dat de stijl geen goed.
Ik had in het tweede deel een paar maal het ideedat de gedachten van Bram wel heel dicht bij de auteur leken te liggen en/of bij een man van veel oudere leeftijd.

Ik had in een interview met Volkskrant al gelezen hoe Tims kijk op de wereld was en hoe dit zo gevormd werd, dus in Bram herkende ik ook zeer veel van hem. Haast autobiografisch, eigenlijk. Komt bij dat hijzelf ook een zoon heeft met die instelling (deze studeert momenteel in Japan, geloof ik, en is net als hij wat zonderling) dus het kan heel goed dat hij zijn eigen persoon gecombineerd heeft met die van zijn zoon.

Spannend, spreekt mij erg aan.
De ommezwaai halverwege naar het dagboek van Bram is gedurfd, maar pakt goed uit. Zijn verliefdheid op Emma is treffend en geloofwaardig. Zo kan het zijn als je negentien bent en voor het eerst met een meisje.
Zijn twijfel aan haar, die eigenlijk twijfel aan zichzelf, breekt steeds scherper door de oppervlakte heen en is in lijn met het karakter dat Krabbé hem geeft. Hij is een jongen die veel alleen is geweest, gebukt gaat onder de hoge verwachtingen die zijn stiefvader Fred van hem heeft en die een reis gaat maken waarop hij zich van alles dat hem bindt wil losmaken door een magische Maoristeen in Nieuw Zeeland aan te raken.
Wat er daarna gebeurt is niet wat hij verwacht en dat zet zijn wereld op zijn kop.

Nou, volgens de statistieken op boekmeter is dit het minst goede boek in het oeuvre van Krabbé.... spijtig, vind het nog altijd beter dan Een goede dag voor de ezel

Eerste helft is wel degelijk, tweede helft al vele malen eerder (en beter) beschreven. Daarbovenop vond ik het einde wat afgeraffeld, en het geheel eigenlijk helemaal niet beklijvend. Jammer. Ruime 2*.

Een typisch Krabbéboekje kan mij toch best bekoren. Misschien de score iets naar boven afgerond omdat het 'slechts' een boekenweekgeschenk is.

Wat heeft Tim Krabbé met het woord confectie? Dat woord kwam zo ergerlijk vaak voor. Verder een goed boek, einde een beetje halsoverkop maar doet wat mij betreft geen afbreuk aan het verhaal.

3.5*

Ik vond dat wel geinig, dat woordje confectie. Op een gegeven moment komt het zo vaak voor dat het inderdaad als een ziekte gaat klinken.

Voor de rest: uitermate onderhoudend. No more, no less. Leuk om je saaie dinsdagavond mee te verdrijven - of als je net een zwaar boek achter de rug hebt is dit een mooi 'vluggertje' (om even in het idioom van Krabbé te blijven). En dat einde vond ik niet afgeraffeld.. hoe had er een ander einde aan kunnen komen?

Ik vond Bram's reden tot zelfmoord anders niet heel overtuigend. Hij zat gewoon met zichzelf in de knoop, maar wie heeft dat niet op die leeftijd?

Mwa, Bram wordt neergezet als een stille jongen die veel voor zichzelf houdt. Als hij dan 'zijn' Emma kwijtraakt die voor hem een huwelijk heeft afgezegd snap ik zijn verontwaardiging wel. Het wordt confectie komt inderdaad te vaak terug. Verder een goed Boekenweekgeschenk.

Het eerste hoofdstuk wordt het vader-zoon aspect bij vlagen ontroerend en interessant uitgewerkt. Daarna daalt het niveau en strandt het boek met een voorspelbaar eind.

Ook het liefdesverhaal is soms irritant plat, ongeloofwaardig en cliche uitgewerkt. Daarom echt niet meer dan een 2,5* voor dit boekenweekgeschenk van 2009.

Dit is een van de boeken die qua formaat lekker snel zou moeten weglezen. Een half jaar geleden ben ik erin begonnen en moest erg aan de schrijfstijl wennen. Korte zinnen die het gevoel geven dat ze in de verkeerde volgorde staan. Bij het opruimen van de boekenkast het boek weer opgepakt en opnieuw begonnen. Hoewel ik het leuk vind om boeken te lezen, waar je zelf een groot gedeelte van kan invullen, door gebruik te maken van je fantasie of ervaring, mis ik in de stijl van Tim teveel houvast om het lekker te lezen. Wat mij eerder opviel, dat het lijkt of de nogal korte zinnen in een verkeerde volgorde staan, heb ik nu het gevoel alsof ik een uittreksel lees van een groter verhaal. Heb hem toch uitgelezen maar heb hier een heel ontevreden gevoel over. Eigenlijk zo erg dat ik het zonde van mijn tijd vond. Waarom ik er dan toch nog tijd voor neem om dit op Boekmeter te zetten? Om mensen te waarschuwen die ook zuinig met om tijd om willen gaan.
Toch een puntje voor de stijl waarin getracht is dit verhaal te schrijven.

Ik heb dit boek gelezen op aanraden van mijn vriendje, naamgenoot van de hoofdpersoon. Ik vond het ergens een heel vreemd, onsamenhangend boek en heb hem in twéé keer uitgelezen. De eerste keer kwam ik tot op de helft maar was ik er niet bij met mijn aandacht en de tweede keer heb ik het toch maar gepusht en liet ik het maar op me af komen.
Mooi boekenweekgeschenk. Geen idee waarom ik het heb gelezen. En ook niet waarom ik het op Boekmeter plaats.