True Grit - Charles Portis (1968)

Mooie kijk op het Wilde Westen en zijn bijna mythische status als de tijd van nobele helden en verschrikkelijke schurken. Charles Portis weet de boel echter kundig door elkaar te husselen en zodoende de wereld een stuk realistischer te maken. Zowel de helden als de schurken zijn maar mensen in hun doen en laten. De hoofdpersoon Mattie Ross is heerlijk als de jonge doorzetter die menige volwassene het nakijken geeft. Het is wel jammer hoe de roman afloopt voordat hij eenmaal begonnen lijkt te zijn. Met zijn schamele 215 pagina's wilde het voor mij niet meeslepend worden.

En inmiddels zijn de geniale broers Coen bezig met een verfilming. Hun insteek is gelukkig anders dan van de vorige verfilming met John Wayne. Ik ben heel erg benieuwd.

En ook een Nederlandse vertaling in november

Ruwe bolster - Charles Portis - lebowskipublishers.nl

Ik kan me goed vinden in Donkerwoud's opmerkingen. Een onderhoudend boek mede door de vertelwijze maar zeker geen hoogvlieger...

Het is een vrij dun boek (206 pagina's inclusief inleiding van Donna Taart, die ik trouwens pas las nadat ik het boek uit had en waarvan de toegevoegde waarde mij ontgaat), het leest ook wel vrij vlot weg, heeft goeie personages, mooie sfeertekeningen van de periode van het Wilde Westen (het speelt rond 1870), maar ik deel Roald Dahl's mening niet. Voorop het boek staat dat Roald Dahl het (in 1968) een geweldig boek vond en de laatste 20 jaar geen boek had gelezen wat hem meer plezier had gegeven. En aangezien Roald Dahl bij mij en mijn oudste (10 jarige) dochter een heldenstatus geniet vanwege zijn geweldige kinderboeken (waarmee ook de voorlezende vader zich prima vermaakt heeft) was dat één van de redenen dat ik het boek mee nam uit de biep.

Ik vond het een leuk en onderhoudend boek, mooi verhaal en zo, maar ík heb de laatste 20 jaar wél boeken gelezen die mij meer plezier gaven. Op de schaal van 1-10 een 7. En dat is nog steeds ruim voldoende. Niks mis mee dus. Binnenkort de film maar eens terug kijken. Misschien een gevalletje waarbij ik de film beter vond dan het boek. Al zegt dat misschien ook wel meer over mijn liefde voor Coen Brothers films dan over het boek, dat dan weer wel.

Meer:
Boekeman True Grit – Charles Portis (1968) | Abubakari de Vries' Blog - abubakaridevries.wordpress.com

Leuk boek om zo tussendoor eens te lezen. De schrijver slaagt er goed in een mooie sfeer neer te zetten, waardoor je, hoewel het in feite niet eens heel spannend is, in het verhaal wordt meegezogen. Een heel aangenaam tussendoortje tijdens de winderige avonden van deze februari maand

Grappig hoe eensgezind men over dit werk is.

Af en toe borrelt er weer een boektitel in me op die ik ook nog gelezen heb, zoals nu net deze. N.a.v. de 'remake' van de Coens, waar ik indertijd nog even op moest wachten, had ik me dit boek alvast aangeschaft en gelezen. In het Engels. De originele verfilming met John Wayne heb ik (later?) ook nog aangeschaft.

Ik ben iets minder eensgezind met de rest, want ik vond dit heerlijk weglezen. De verfilmingen en het boek zitten elkaar daarbij ook nog niet eens in de weg, wat wel bijzonder is. Mattie is een geweldig personage en Portis vertelt haar belevenissen op een vlotte, ter zake doende manier. Het is zo'n boek dat je in vloek en een zucht uitleest, en dat zijn voor mij de beste.

Dik 4,5* voor nu.

Objectief een boek lezen waarvan je de verfilming(en) hebt gezien is een onmogelijke opgave. Hoe dichter de verfilming bij het verhaal van het boek blijft, des te moeilijker het is voor de volle honderd procent van dat boek te genieten. Met name karakterbeschrijvingen met betrekking tot het uiterlijk zijn waardeloos na het zien van een verfilming, of in de film nu aan de aangehaalde kenmerken wordt voldaan of niet. Bij alles was Matties reispartners ondernamen zag ik voortdurend de gedaantes van onder anderen een Duke, een Dude en een Rhinestone Cowboy voor me (en een dubbelganger van Bruce Dern trouwens, als vervanger van Tom Chaney, al zegt dat vooral veel over mijn slechte geheugen (hoewel ook zeker over de welverdiende roemruchte status van de betreffende acteur), maar dat terzijde).

Dat het een lezenswaardig boek is, staat voor mij echter, ondanks de genoemde bemoeilijkingen, buiten kijf. Vooral de schrijfwijze is bewonderenswaardig: de geschreven zinnen zijn 'to the point' en bijzonder betekenisvol voor hun lengte. Er staat geen woord te veel en vanzelfsprekendheden worden zelden benoemd, waardoor je als lezer bijvoorbeeld weinig leest dat al een tijdje op een bepaalde manier in de lijn der verwachting lag of overbodig is. Mooi ook hoe de vertellende hoofdpersoon met gepaste trots en met een gerechtvaardigde zelfverzekerdheid terugkijkt op de gebeurtenissen die ze beschrijft, zonder overdreven zelfvoldaan over te komen en met het besef dat haar jeugdigheid geen onbelangrijke rol heeft gespeeld. Het gekozen oogpunt en de schrijfstijl vormen de belangrijke basis van het boek, dat zeldzaam toegankelijk is en behoorlijk lekker wegleest.