Ik weet niet welk goedje Scott Sigler heeft ingenomen tijdens het kijken naar Invasion of the Body Snatchers, maar dat moet sterk spul zijn geweest als dit het resultaat is. Veel driehoeken, twee invalshoeken. Een. De wetenschap. Hoe de overheid probeert uit te pluizen waarom sommige mensen doorslaan, hoe dat te verdoezelen en hoe dat op te lossen. Dat kan wel eens droog overkomen, vooral wanneer de wetenschappers met elkaar gaan discussiëren, maar met solide en enkele aansprekende personages plus dat griezelige organisme, of wat het dan ook is, zeker niet saai.
Twee. Iemand die geïnfecteerd is. Een voormalig American Football ster. Reus van een vent. 'Scary' Perry Dawsey. Scary is ie nog altijd, maar hij is niet meer de enige die angst inboezemt. Het zit in 'em, het verandert, het groeit en het is zo smerig als het klinkt. Ik moest denken aan die misselijkmakende Youtube clips waarin mensen allerlei ongedierte uit (ja, uit) hun lichaam (laten) peuteren. Gatverdamme. En dat is precies mijn reactie op Perry en hoe het hem vergaat met zijn ongedierte. En erger. Menigmaal dat het eten in m'n maag rondklotste als de vuile was in de machine.
Ik weet niet wat de overtreffende trap van gatverdamme is, maar zoiets. Het kan allemaal wat belachelijk overkomen wanneer de beestjes zich gaan ontwikkelen, maar Sigler serveert het met humor, dus ik heb daar geen last van gehad. Integendeel. Ik heb me af en toe rot gelachen. Perry wordt steeds krankzinniger en dat is net zo walgelijk als het vermakelijk is. Dan heeft het ook nog wel wat mysterie te bieden, want je wilt toch weten waar die gekke driehoekjes vandaan komen, wat ze van plan zijn, enz. Ik heb me er kostelijk mee vermaakt. Veel meer dan ik verwacht had.
Tonder enige zwijfel!