De Rots der Struikeling - Boeli van Leeuwen (1960)

Zo mooi kan de Nederlandse taal zijn.

De inhoud is anders dan ik verwacht had. Er zit geen duidelijke verhaallijn in zoals in Schilden van Leem. Curaçao (de rots der struikeling) is wel weer de hoofdpersoon, samen met de mannen van Curaçao, in al hun verscheidenheid. Hoewel in ieder verhaal uit de nalatenschap van Eddy Lejeune deze zelf de verteller is, gaat het steeds over een representant van een groep mannelijke bewoners van het eiland, of iemand die er nauw mee verbonden is. Veel bespiegelingen over sociale verhoudingen en de verhouding van de man tot de god van zijn keuze (is het wel een keuze?).
Weinig spannende avonturen in de Venezolaanse jungle.
Veel prachtig taalgebruik.

Ik weet niet of ik Curaçao heb leren kennen, ik ben er nooit geweest. Ik weet wel dat ik het Curaçao van Boeli van Leeuwen goed heb leren kennen. Dat vind ik beslist de moeite waard.

Ik vind dit één van de beste kwartaalboeken. Fantastisch om deze auteur te leren kennen.

Aha, leuk gart! Al na De eerste Adam beschouwde ik Boeli van Leeuwen als m'n favoriete Antilliaanse auteur en ik ben nu bezig in dit kwartaalboek, dus later meer.

Het beste kwartaalboek vind ik dit niet, maar wel een sympathieke. Boeli van Leeuwen schreef met De rots der struikeling een sfeerdocument over Curacao, in beelden vol zeggingskracht en met een stroom aan treffende observaties over het eiland en zijn bewoners. Wat het boek extra lading geeft is de tweespalt in het gevoel over het Caribische vakantieparadijs: aan de ene kant is het eiland het "dushi Korsou", een vaderland waar men altijd naar moet terugkeren, aan de andere kant is het een dor oord, genadeloos voor hen die er wonen. Kernachtig zit deze dubbelheid vervat in de titel. De bijbelpassage uit Jesaja waarnaar wordt verwezen doelt op God zelf, die een heiligdom is voor zijn volk maar tegelijk een 'steen des aanstoots'. De titel van het boek heeft echter nog een diepere lading, omdat het tweede grote thema van De rots der struikeling de worsteling is met het christendom, en, daarbij aansluitend, met de verhouding tot de vader. Ook in de rest van het oeuvre van Van Leeuwen zullen deze onderwerpen altijd weer terugkomen.
Zelf had ik graag iets meer verhaallijn gehad, hoewel dat waarschijnlijk afbreuk zou doen aan de sfeertekening. Daarnaast vind ik dat er wat overmatig geciteerd wordt en dat er inhoudelijk iets teveel wordt aangestipt zonder verdere uitwerking. Daarom komt mijn beoordeling niet verder dan een ruime drie sterren; ik geef de voorkeur aan de meer romaneske werken die deze bijzondere Antilliaanse schrijver later zou publiceren.