Het Diner - Herman Koch (2009)

H'm, deze redacteur van het NRC komt te weinig op Boekmeter:


Terwijl ik toch duidelijk schreef:

Jij bent dan ook een RCiticus.

Tja, waar zal ik beginnen, er is al veel geschreven bij Het Diner.
Allereerst vind ik de opzet van het verhaal origineel. Als geheel vind ik de opbouw verrassend.
Waarbij



er een duidelijk verschil is tussen het begin van het verhaal en het tweede deel. Nadat op pagina 10 Paul begint over 'Mijn vrouw, ik moet dat niet meer zeggen. Ze heet Claire.' vervolgens de overpeinzingen hierover en hij op pagina 17 hier nog eens over doorakkert voorvoel ik dat er 'iets' met hem is.
Het verschil in het eerste deel en het tweede deel zit volgens mij in het gegeven dat de aanleiding van het diner nog niet besproken is. Ondertussen krijg ik als lezer beetje bij beetje, tussen de bladibla (gesprekken) en onderhuidse ergenissen steeds meer een beeld van met name Paul.



Inmiddels weet ik hier van Pauls agressie en zijn werkloosheid waarbij wat mij betreft het syndroom van een neuroloog met een Duits klinkende naam (waarschijnlijk wordt hier verwezen naar een Oostenrijkse kinderarts) weggelaten had mogen worden. Dat naar later blijkt er psychiatrische rapporten zijn en Paul wel/geen medicijngebruik verklaart al heel veel.

Wanneer het eindelijk gaat waarover het moet gaan lopen de dialogen ook beter en vloeiender wat mij betreft. Het verhaal neemt verrassende wendingen hier en daar.




Sowieso vroeg ik aanvankelijk bij de ziekte van Claire me af waarom dit ten tonele werd gevoerd, waarschijnschijnlijk zodat ik als lezer kan zien hoe Paul en Michel zich 'redden' met zijn tweeën. En dan de komst van Serge en Babette ...
Het weglaten en het niet noemen van namen lijken mij paranoïde of psychotische kronkels van Paul.



Het gaat in dit verhaal niet alleen om het ethische dilemma rondom 'de kinderen' volgens mij. Er speelt heel veel. Aan de ene kant vind ik het heel knap hoe dit boek geschreven is, Koch houdt me bij de les. Mijn inhoudelijke weerzin aan de andere kant telt ook mee, al laat wat beschreven wordt zien hoe gebeurtenissen kunnen ontstaan en ook welke consequenties sommige mensen wel of niet willen nemen, misschien zelfs kunnen nemen. Wat geen excuus is.

Ik twijfel tussen 3,5 en 4*

Ondanks de review in de NY Times, is "The Dinner" blijkbaar wel een verkoopsucces aan het worden in Amerika. Het boek staat oa op de 14de plaats bij de bestverkochte boeken van Amazon.com.

En volgens Nu.nl:

The Dinner verschijnt komende week op nummer 9 op de lijst van best verkochte hardcoverboeken van The New York Times

Nooit eerder stond een van origine Nederlandse roman zo hoog genoteerd in een Amerikaanse bestsellerlijst

De Amerikaanse uitgeverij Hogarth betaalde vorig jaar meer dan 100.000 euro voor de vertaalrechten.

Herman Koch bestormt bestsellerlijst in VS | nu.nl/boek | Het laatste nieuws het eerst op nu.nl

Ik vond het een vrij middelmatig werkje....Leuke plot- en perspectieftwists, maar dat vond ik meer een truukje dat afleidt van de eigenlijke ongeloofwaardigheid van het verhaal.

..Don't believe the hype is hier wel van toepassing.

3*

Leest als een trein. Na 100 pagina's verdwijnt het verhaal over het diner wat meer naar de achtergrond, en kom je erachter dat de verteller (en zijn vrouw) eigenlijk een beetje verknipt zijn.
Eindigt een beetje onwerkelijk

Het verhaal komt langzaam op gang en het duurt hierdoor best een tijd voordat je wert wat er gebeurd is. Verder gaat het voornamelijk om huwelijksperikelen en over wat er in het hoofd van de vader van Michel afspeelt. Het leest wel lekker weg maar verder vond ik er niet veel aan. Onrealistisch maar wel een goede karakteruitdieping.

Ik ben helemaal geen boekenlezer, mijn laatste boeken heb ik gelezen voor mijn boekenlijst.

Maar ik ben sinds kort weer begonnen met boeken lezen, meer als ontspanning en alternatief voor de TV of computer; even geen bombardement van geluid, beeld en andere afleiding.

Ik vond het Diner in het begin leuk, een leuke manier van schrijven. De hoofdpersoon en verteller lijkt op mij door zijn observaties en afkeer van bijvoorbeeld het gedoe in een chique restaurant.

Maar na de helft vind ik hem minder boeiend qua verhaal.. Ik irriteerde me aan het niet willen noemen van namen etc. Ook het uitweiden van gedachtes neemt veel tijd in beslag en haalt de vaart uit het boek, soms begon ik maar met de volgende alinea want daar ging het verhaal weer door.
Ik heb me een beetje door het tweede deel heen moeten werken.

Aan het einde viel nou niet meteen het kwartje... Nu ik dat uit andere recensies heb gehaald denk ik, 'tja'.. Ik had een grotere onthulling verwacht.. Een 'ahaaa' momentje.

Het leest idd lekker weg, maar ik kan er de vinger niet echt op leggen...



Het eerste deel is altijd een introductie, dit wordt uitgebreid gedaan. Maar het 2e deel wordt niet echt spannend. De verteller dwaalt misschien te veel af en daardoor de lezer ook.
Ook vraag ik mij af in welk genre ik dit boek zou kunnen plaatsen, eerder een soort creepy roman ofzo.

De personages waren goed uitgelegd, je wist van alle personages wat hun karakter was en hun job of de zaken waarin ze geïnteresseerd zijn. Ook vond ik dat de personages 'echt' waren, het waren gewone mensen zoals wij of mensen van een hogere klasse zoals Serge, maar hij gedroeg zich heel gewoontjes.

We kregen voor school de opdracht om het boek "Het Diner" van Herman Koch te lezen. Ik stond hier niet meteen om te springen. Boeken die je verplicht moet lezen zijn vaak immers zeer saai en voorspelbaar. Maar, toen ik eenmaal begonnen was met lezen en me verder en verder in het boek bevond was ik aangenaam verrast.

Het begin van het boek vond ik redelijk saai en het concept vond ik ook maar vreemd: twee broers en hun vrouwen die samen op restaurant gaan en moeten praten over iets belangrijks. De ellenlange beschrijvingen van de gerant die de gerechten verklaarde, de beschrijvingen van de personages en de beschrijvingen van de ruimtes werden me wat te veel. Ook was het verhaal soms wat moeilijk te volgen door de veelvoudige flashbacks van het hoofdpersonage Paul Lohman. Ik moest echter blijven doorlezen vanwege de verplichte opdracht. Dit deed ik dan ook, en hoe verder ik me in het boek bevond hoe groter de drang om verder te lezen. Eens je je door de helft van het boek had geslagen kwam het verhaal immers in een stroomversnelling terecht en werd het zeer interessant. Dit omdat de personages eindelijk begonnen over het probleem waarover ze met elkaar tijdens het diner moesten praten.

Het kost dus wel wat moeite om je door de zeer lange inleiding te worstelen maar eens voorbij de helft van het boek loont dit je de moeite. Het is een onvoorspelbaar verhaal met een zeer onverwacht plot. Mijn laatste opmerkingspuntje is dat ik het wel een zeer onwaarschijnlijk verhaal vond maar dit bederft de leespret natuurlijk niet.

In De Site > Algemeen > "Het Diner" van Herman Koch:

Ik heb in opdracht voor het vak nederlands het boek “Het Diner” moeten lezen.
Het boek gaat over twee broers die samen met hun vrouwen op restaurant gaan, om over hun kinderen te praten die een moord hebben gepleegd.
Ik vond het boek niet vlot lezen, omdat er te veel details worden beschreven. Ik moest echt doorzetten om het boek uit te lezen, zeker tot over de helft van het boek.
Niet alles was slecht er zaten ook goede stukken in het boek, zoals personages die onverwacht uit de hoek komen, maar deze gebeurtenissen waren meestal van korte duur, waardoor je vervolgens weer oninteressante beschrijvingen moet lezen.
Ook was het zeer vervelend van de schrijver om open vragen te verspreiden over het boek. Vb. Niet zeggen welke ziekte Claire had in een flashback, niet zeggen in welk ziekenhuis ze lag. De schrijver wou niet eens zeggen hoe het restaurant heet waar het hele verhaal zich afspeelt.
Deed de schrijver dit met de bedoeling dat je de vragen met je eigen fantasie beantwoord?
Ik denk dat het een boek een aanrader is voor mensen die graag lezen, ik behoor dus niet tot deze groep.

"Het Diner" van Herman Koch

Als één van de boektoppers heb ik dit boek verplicht moeten lezen voor het vak Nederlands. Dit boek heeft me aangenaam verrast. Tot halverwege het verhaal weet je weinig over de personages. Het lijkt erop dat het verhaal over een dagdagelijks gesprek tussen twee broers en hun partners gaat, die gezellig zitten te praten tijdens een diner. Verder in het boek kom je meer te weten over de personages en de echte reden waarom ze samen zijn gekomen.

Herman Koch haalt een zeer heftig onderwerp aan, namelijk zinloos geweld. Het doet zich voor in alle lagen van de bevolking. Het verhaal wordt verteld vanuit de ogen van het hoofdpersonage Paul Lohman, zodat het meer persoonlijk wordt. Koch maakt een zedenschets van de hedendaagse maatschappij.

Een minpunt vind ik dat de schrijver enkele passages te gedetailleerd verteld, waardoor het soms wat langdradig wordt.

Het diner is wel oké.

Het is een vlot lezend boek dat opgedeeld is in verschillende gangen in een duur en prijzig restaurant waar de borden voornamelijk leeg zijn maar waar je wel exorbitante prijzen betaald voor je eten. Ik heb een keer de duurste restaurant van Nederland opgezocht en dat viel op zich wel mee met de prijzen vergeleken met de chiquere restaurants van New York bijvoorbeeld. Hoewel er geen prijzen worden genoemd laat het boek doorschemeren dat er ontzettend veel geld is neergelegd voor het avondmaal.

Koch haalt interessante thema's naar boven in dit boek wat ook wel aansluit aan de huidige tijd waarin we leven door kritiek te leveren op de verharding van de maatschappij, hypocrisie van ouders naar hun kinderen maar voornamelijk over de schijnheiligheid van de Europese maatschappij waaronder een laag van bruutheid schuilt of iets dergelijks.

Het probleem wat ik met het Diner heb is het gebrek aan spanning en de conventionele manier van schrijven. De schrijfstijl vind ik weinig opzienbarend en wellicht een beetje lui. Weinig zinnen die ik overnieuw heb gelezen omdat het nou zo ontzettend tof was. Het einde van het roman vond ik ontzettend ongeloofwaardig en er waren stukken in dit boek die zogenaamd kil of koud zouden moeten zijn die ik niet heb gevoeld. Heb in het algemeen vrij weinig gevoeld.

Las ook ergens in de New York Times over een vergelijking met American Psycho en er zitten misschien wel wat vergelijkingen in maar het probleem is weer de manier van schrijven waar Bret Easton Ellis veel meer kritiek levert op decadentie, dat veel beter naar voren komt en waar het geweld veel harder aankomt.

Er komt maar weinig echt hard aan in dit boek en begrijp de commotie en bekendheid van dit boek niet dat overal zo ontzettend populair is. Misschien wel gewoon geluk want zo boeiend is het allemaal niet en tel daarbij ook nog enkele clichés op en weinig opzienbarende observaties van de hoofdpersoon. Het is al bij al te burgerlijk om echt indruk te maken.

Dit vond ik ook. Het boek was wel de moeite waard maar de hype er rond vind ik overdreven. Het verhaal bevatte heel wat ongeloofwaardige scènes waardoor het op het einde een beetje een circus wordt. Maar ik blijf erbij dat de auteur het wel op een creatieve manier heeft geschreven. Mijn waardering gaat eerder uit naar de schrijfstijl dan naar het verhaal zelf.

Een echte pageturner, maar bevat wel veel ongeloofwaardige elementen, waardoor ik de hele hype rond dit boek niet kan vatten. Zijn eerdere boeken, die weinig aandacht kregen vond ik persoonlijk beter.

‘Het Diner’ van Herman Koch

Ik vond het totaal geen goed boek.

In het begin was het verhaal zeer saai, omdat alles heel gedetailleerd wordt beschreven. Dit komt vooral doordat het verhaal verteld wordt vanuit het ik-perspectief; je ziet dus alles door de ogen van Paul. Het was ook zeer vervelend dat de schrijver steeds flashbacks gebruikte, waardoor je vaak in het verhaal kwijtraakt en daardoor soms dingen moest herlezen.

Het boek wordt opgedeeld in 5 gangen die verwijzen naar een restaurantbezoek. Verder telt het 46 hoofdstukken, die pas echt spannend beginnen te worden na hoofdstuk 23, dus je moet doorzetten met lezen tot iets over de helft. Vanaf dan vond ik het boek een beetje interessant, dit kwam omdat er eindelijk actie gebruikt werd maar vooral omdat sommige personages onverwacht uit de hoek kwamen. Bijvoorbeeld toen Paul de director van zijn zoon Michel het ziekenhuis insloeg, dit had ik niet verwacht omdat Paul altijd een rustig karakter was in het boek.

Een echte aanrader zou ik het niet kunnen noemen, want ik denk dat veel mensen zouden stoppen na de eerste paar bladzijden.

Stilistisch gezien best te pruimen, want Koch is grappig en ik hou ervan als hij scènes beschrijft die best herkenbaar zijn (zoals het nog snel doen of je serieus in het menu kijkt, maar eigenlijk maar doet alsof als je in paniek snel-snel nog iets anders wil bestellen dan hetgene dat net door je eega besteld is). Ondanks dat (spoiler!) de gein er bij ma al snel vanaf is, bleef ik wel (geïsoleerde) pareltjes uit dit matige verhaal opdiepen.

Ik ging er aanvankelijk graag voor zitten: een hele avond op restaurant met 4 Nederlanders. Helaas wordt er dan al snel uitgeweid en rondgeluld zodat het allesbehalve een volwaardig diner wordt, maar eerder een slappe, krampachtig volgehouden constructie rond een redelijk ongeloofwaardige plot. Het is te zeggen: wat er gebeurd is, hoe deze mensen daarmee omspringen en hoe het allemaal ineen strengelt is absoluut teleurstellend.

Voorts is er ook een wat irritante trek van de auteur om af en toe 'een tipje van de sluier te lichten', maar dan zooooo lang te wachten om te zeggen waarover het nu eigenlijk gaat, dat het volstrekt tegen de borst stuit en zelfs ronduit flauw wordt. Zal ik dan ook maar even flauw wezen: een soufflé die al gauw in elkaar stuikt… jammer.

'Red ons, Maria Montanelli' vond ik ook een beter boek dan 'Het Diner'. Het zal vast de zo in het oog springende cover zijn, een andere verklaring heb ik er niet voor.

Best een aardige weglezer van Koch, met de nodige humor in het eerste en een hoop venijnigheid in het tweede deel. Dat de vier volwassenen deze uiterst precaire zaak doodleuk in het openbaar gaan bespreken, is natuurlijk behoorlijk potsierlijk maar daardoor kan Koch nog eens wat typetjes opvoeren (de man met de pink enzo). De ethische dilemma's komen door de ironische en komische verteltrant niet echt van de grond en het einde is ronduit zwak, maar ik heb het boekje wel in een vloek en een zucht uitgelezen.

Veel te saai boek, vooral in het begin. Veel te langdradig beschreven, totaal onnodig. Zeker geen pageturner daardoor.

Ik ga ermee akkoord dat het in het begin wat saai was, maar ik vind wel dat het daarna interessant werd. Door de plot en alle details die de auteur in het begin niet wilde onthullen, maar pas aan het einde van het boek, werd het boek een stuk leuker en spannender.

Het boek bevat inderdaad veel details. Ik vond dit echter niet zo storend, maar ik besef dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Ik vond dat het feit dat het verhaal geschreven was vanuit het ik-perspectief net een meerwaarde gaf aan het boek. Naar mijn mening maakte dat het niet saai, omdat je als lezer heel wat te weten kwam over de gedachten van het personage Paul. Ik moet toegeven dat ik de vele flashbacks ook vaak als storend ervaarde. Ik veronderstel ook dat veel mensen al zouden stoppen met lezen na de eerste paar hoofdstukken, doordat het begin van het boek nogal langdradig is. Dat vind ik jammer, want als je doorleest tot de laatste hoofdstukken, dan is het boek echt de moeite waard.

Ligt mij wel, dit soort verhalen van ongemak en duistere waarheden die stilletjes aan aan het licht komen. Dat geldt eveneens voor een de ik-persoon. Lul van een vent natuurlijk, maar ook een grappige. Vind ik dan. Ik kon in ieder geval wel lachen om zijn merkwaardige redeneringen en gezanik op andere mensen. Vooral wanneer het om zijn broer gaat, is het smullen geblazen. Ook een lul. Daarbij is al vrij snel duidelijk dat het niet de meest betrouwbare verteller is, iets dat mij ook erg goed ligt, en dat zet de boel al snel op scherp. Jammer dat onze Jiskefetter die boog niet altijd gespannen weet te houden. Het is alsof z'n boek last heeft van een soort meanderend interbellum waar de verhaalstructuur meer geforceerd overkomt dan iets anders. Het loopt daar gewoon niet zo lekker, iets dat het pas definitief afschudt als zo'n beetje alle kaarten op tafel liggen en actie vereist is. Die komt er ook, met een sterk slotoffensief, al weet ik niet zo goed wat ik aanmoet met de verklaring van het gewelddadige gedrag. Had het lekker weggelaten, Herman.

Heerlijk, die gortdroge humor in dit boek. Eigenlijk gaat het me helemaal niet om het verhaal, waar verder overigens niks mis mee was, maar ik genoot vooral van die kleine steekjes van humor. Het steeds weer ergeren aan een ober die met zijn pink akelig dichtbij een gerecht allerlei krankzinnige feitjes ophoest. Ik moest er steeds bij gniffelen. In tegenstelling tot anderen vond ik daardoor het begin eigenlijk het leukste. Toen het verhaal op gang was, de kaarten op tafel lagen en het kwam tot de climax die je aan ziet komen was voor mij het hoogtepunt al voorbij.

Al met al prima mee vermaakt, leuk boek en leuke kennismaking met Koch als schrijver.

Na een lange leespauze dit boek genomen om "er weer wat in te komen". Met deze ingesteldheid doet het boek perfect wat ik wil: het is niet al te moeilijk en tegelijkertijd niet al te makkelijk. Een degelijke middenmoter dus, waarbij je je inderdaad afvraagt hoe dergelijke werken zo'n breed succes mogen ervaren en andere parels onder de radar blijven. 3*