Voor de Troon Wordt Men Niet Ongestraft Geboren - Dorine Hermans en Daniela Hooghiemstra (2007)
Nederlands
Historisch
349 pagina's
Eerste druk: Bert Bakker,
Amsterdam (Nederland)
Om zich een voorstelling te maken van wat Nederland straks te wachten staat, gingen historici Dorine Hermans en Daniela Hooghiemstra op zoek naar de laatste mannen op de troon. In hun boek Koning in Nederland komen de eerste drie koningen en degenen die hen omringden, zelf aan het woord. Uit archieven tot in Paleis Noordeinde aan toe, diepten zij intrigerende, geestige en ontroerende brieven, verslagen en dagboekaantekeningen op die destijds meestal niet voor publicatie bestemd waren. De beschrijvingen van onder anderen diplomaten, hofartsen en ministers, én die van de koningen en hun famileden zelf, geven een indringend beeld van de triomfen en nederlagen, de onderlinge strijd, de illusies en de eigenaardigheden van de eerste drie mannen op de troon. Ze werpen bovendien licht op de vraag hoe een land als Nederland, dat vanouds zoveel prijs stelt op vrijheid en gelijkheid, eigenlijk aan een koning komt.
Betere reclame had de vorstin natuurlijk niet kunnen maken voor het boek.
Controverse! Schandaal!
Geen wonder dat de uitspraak wordt geciteerd op een gouden sticker die op het boek is geplakt.
De schrijfsters stellen in de inleiding terecht dat er te weinig aandacht is voor de mannelijke helft van de geschiedenis van onze troon.
En dat, zeggen ze, terwijl Koning Willem I toch ten onder is gegaan aan zijn eigen koppigheid, Willem II een biseksueel met een dubbelleven was, en Willem III half waanzinnig!
Spannend!
Het idee van het boek is dat we steeds verschillende brieven en verslagen te lezen krijgen van mensen die er indertijd bij waren.
Om het allemaal toegankelijk te houden babbelen de dames tussendoor een aantal pagina's over de historische context, en worden de contemporaine stukken zelf 'hertaald' naar modern Nederlands zonder onnodige afdwalingen.
Wat er precies 'hertaald' is (weggelaten? anders verwoord?) aan de oude geschriften, blijft onduidelijk. Net als hoe de dames, aan de hand van de geleverde stukken, komen tot hun soms nogal kort door de bocht vliegende conclusies en wilde theorieën.
Hierdoor heeft het boek, wetenschappelijk gezien, een lage informatiewaarde, en is de journalistieke methode bedenkelijk, of vaak zelfs van boulevardniveau.
Al met al leken Hermans en Hooghiemstra niet in veel meer geïnteresseerd dan om een boek te maken dat 'stof doet opwaaien', zo'n boek waarin de talkshows op tv geïnteresseerd zijn. Het resultaat leest als een trein, maar het nadeel van lopen door opwaaiend stof, is dat je op het einde niet echt veel interessants hebt gezien en je je vooral smeriger voelt dan daarvoor.