La Solitudine dei Numeri Primi - Paolo Giordano (2008)
Alternatieve titel: De Eenzaamheid van de Priemgetallen
Italiaans
Psychologisch / Romantiek
318 pagina's
Eerste druk: Arnoldo Mondadori,
Milaan (Italië)
De zevenjarige Alice moet van haar vader elke dag naar skiles. Op een mistige ochtend zondert zij zich af van haar skiklasje, komt ten val en ondervindt daar de rest van haar leven de gevolgen van. Mattia is hyperintelligent en schaamt zich voor zijn zwakbegaafde tweelingzusje Michela. Als de tweeling op weg is naar een verjaardagspartijtje laat Mattia Michela achter op een bank in het park met de opdracht dat ze daar op hem moet wachten. Als hij terugkomt is zijn zusje verdwenen. Op de middelbare school kruisen de levens van Alice en Mattia elkaar en er ontstaat een uitzonderlijke vriendschap. Ze voelen zich vanaf de dag van hun ontmoeting verbonden, maar merken al snel hoe moeilijk het is om wezenlijk contact met elkaar te krijgen.
Twee citaten waarin ik me, na de helft van het boek gelezen te hebben, perfect in kan vinden:
Een van de origineelste en briljantste verhalen die je in handen kunt krijgen. Iedereen zal er iets van zichzelf in kunnen vinden. Een schitterende roman. - Il Giornale
Giordano beschrijft zijn personages met de meedogenloze fijngevoeligheid van iemand die weet dat het leven bestaat uit fragmenten die allemaal waardevol zijn en diepgaande gevolgen kunnen hebben. Het belangrijkste debuut van de laatste jaren. - La Repubblica
Voor de wiskunde-leken: tweelingpriemgetallen zijn opeenvolgende priemgetallen, zoals 11 & 13, 41 & 43 of 2760889966649 & 2760889966651. Er zijn er waarschijnlijk oneindig veel, maar ze liggen volledig willekeurig verspreid, als eenzame koppeltjes temidden van de eindeloze massa van 'gewone' getallen en priemgetallen.
Mattia dacht dat Alice en hij zo waren, twee tweelingpriemgetallen, alleen en verloren, vlak bij elkaar, maar niet dicht genoeg om elkaar echt te raken.
Wat een prachtige titel!
Mooi ja. Alleen jammer van de tweede keer 'de' in de Nederlandse alternative titel. De eenzaamheid van priemgetallen zou perfect zijn.
In spanning wacht ik je eindoordeel af, Freud.
Wat een prachtige titel!
Jaloers zag ik dat je het boek hebt gekocht (ik heb mezelf op een boekenaankoopdieet gezet).
Ik ben met eRCee's nieuwsgierigheid naar Freuds eindoordeel ook benieuwd naar jouw bevindingen.
Het bijzondere aan dit boek is de manier waarop de auteur zich in de gedachten van de personages verplaatst (afwisselend Mattia en Alice, soms zelfs een nevenpersonage) en erin slaagt om die gedachten en hun kijk op de wereld op een wondermooie manier weer te geven. Realistisch, heel herkenbaar, ondanks de wat vreemde kantjes die ze allebei hebben, en heel ontroerend. En dat van in het begin van het boek, als ze een jaar of zeven zijn, tot op het einde bijna dertig jaar later: schitterend gedaan. Ik heb zelden zo meegeleefd met een boekpersonage, wat ertoe leidt dat je eigenlijk vergeet dat er in principe niet veel wereldschokkends gebeurt in het boek. Het leest heel vlot en samengevat is het ook verre van een geniaal verhaal, maar toch weet het een plekje in je hart te veroveren Een tussendoortje dus als het ware, maar wel een dat ver boven de middelmaat uitsteekt.
Ondanks het gebrek aan wereldschokkende gebeurtenissen zit er veel vaart in het boek en het zet je zo nu en dan op het verkeerde been door net te doen of het een driestuiverromannetje zal worden dat toevallig goed geschreven is. Maar vreest niet. Het blijft keurig overeind.
Lezen dus.
Mattia en Alice worden ouder en daarmee wordt het boek ook meteen een pak interessanter. Oke de bijpersonages zijn nog steeds niet heel erg boeiend de schrijfstijl blijft ook eenvoudig maar Mattia en Alice worden veel interessanter. Hoe verder het boek vordert hoe beter het wordt. Uiteindelijk komt het middelbare school deel voor mij niet boven een drie uit. Het verder verloop is echter ijzersterk en aangezien dit verreweg het grootste deel van het boek is toch een hoge score.
4*
Dit kan trouwens ook een bijzonder mooie film opleveren
Het deed me een beetje denken aan een bundeling van Carry Slee boeken met vlakke bijpersonages dat ook qua schrijven echt de stijl van een tienerroman over zich had. Gelukkig wordt het wel een stuk beter.
Ik ken alleen Moederkruid en Dochter van Eva van Slee, niet bedoeld als jeugdromans. Juist in de tienertijd vond ik het fragment waar Alice aan Mattia vraagt of hij haar tattoo wil wegsnijden pijnlijk aangrijpend.
Dit kan trouwens ook een bijzonder mooie film opleveren
Aan de ene kant: ja, aan de andere kant houd ik het liever bij het boek. Een verfilming kan danig tegenvallen.
Nou, dat viel nogal tegen. De eenzaamheid van priemgetallen is qua plot een beetje merkwaardig. Het verhaal volgt een redelijk bekend stramien (trauma, zoektocht naar verlossing, verlossing), maar daarbij wordt nooit overtuigend uitgewerkt hoe dat trauma zich nou verhoudt tot het vervolg van het boek. Ook is het lastig om in de verlossing een echte verlossing te zien. Zou je het verhaal puur zien als een boy meets girls story, dan is het er een van de meest rammelende soort.
Vervelender is nog dat de hoofdrolspelers allesbehalve sympathiek overkomen, terwijl je het idee hebt dat dat wel de bedoeling is van de schrijver. Het zijn twee navelstaarderige jongeren die totaal geen oog hebben voor de buitenwereld, maar alleen voor hun eigen sores. Je zou kunnen zeggen dat zoiets wel logisch is gezien hun verleden. Maar misschien is het juister dat die twee gebeurtenissen in het verleden zijn veroorzaakt door het egoïstische karakter van de twee hoofdrolspelers. Ik voelde dan ook vooral mee met de personages die door onze helden compleet worden genegeerd of vertrapt (Mattia’s ouders, Alice’s echtgenoot).
Gelukkig is de roman wel lekker vlot geschreven met af en toe een aardig beeld. En ondanks het matige verhaal en de weinig sympathieke personages is dit wel een boek dat je niet makkelijk weglegt. Maar een topper kan ik hier echt niet in ontdekken.
Het is gewoon mijn stijl niet. Het is geschreven alsof het een film is, was een van mijn eerste gedachten. Maak er dan ook gewoon een film van. Ik ben pas 16, en misschien is dat de reden voor mijn gebrekkige enthousiasme voor dit boek. Ik werd nogal gek van de onophoudelijke depressiviteit van beide hoofdpersonages. Ze zijn werkelijk waar HUN HELE FAKKING LEVEN LANG depressief. Ik kreeg soms zoiets van, jezus, zing een liedje, doe vrolijk, zoek een leven.
Het bijzondere was dus wel dat ik door bleef lezen. Want het boek blijft interessant. Vanaf de eerste pagina. Je wilt graag weten hoe het verder gaat. Maar dat is ook wel het enige. Ik werd niet echt warm of koud van het boek. Het was alsof ik gedachten en levensontwikkelingen las die ik helemaal niet wilde kennen. Of misschien was het gewoon mijn eigen humeur dat ik er geen zin in had. Al met al eindigt het boek weinig speciaal, eigenlijk op een vrij tenenkrommend niet-voorspelbare en daarom toch weer wel-voorspelbare literair hoogstaande open half-onbevredigende wereldmanier die het boek vast al die prijzen die op de omslag worden aangekondigd heeft opgeleverd. Ochja. Ik ben meer van de boeken waarin rustig wordt beschreven waar we ons bevinden, wat de situatie is en vervolgens de handelingen die er plaatsvinden. Dat is hier niet het geval. Nee, in dit 'soort' boeken lees je slechts de handelingen, en moet je je daardoor gaandeweg een beeld van alle omstandigheden vormen. Hierdoor leest het vlotter weg, wat ik niet altijd een voordeel vond, maar krijg je minder binding met de hoofdpersonages.
Maar veel volwassenen geilen erop, geloof ik. En ik wil echt niet respectloos klinken. Ik vind het gewoon een boek dat je snel vergeten bent en wat weinig toevoegt aan je leven. Zomaar een situatieschets van 2 begrijpbare, maar enigszins vermoeiende mensen die het vermogen om blij te zijn wel héél duidelijk in hun kinderjaren verloren zijn.
2*
Ik kreeg soms zoiets van, jezus, zing een liedje, doe vrolijk, zoek een leven.
Bij het woord 'eenzaamheid' in de titel ging er geen lampje bij je branden? Ik had wel hetzelfde gevoel. In één vlucht (weliswaar eentje van 11 uur) uitgelezen, maar niet een boek dat beklijft. Hoewel ik daar na de eerste paar hoofdstukken wel hoop op had. De verlossing komt aan het einde, maar je zou net zo goed kunnen zeggen dat het verhaal als een kaars uitgaat.
Niet slecht, niet het beste boek van het jaar.
Het feit dat iemand die er niets aan vond de langste reactie geschreven heeft zegt alles: het kruipt onder je vel.
Wel een plekje zoeken om het rustig te lezen en bereid zijn je te laten meevoeren.
Ik heb het boek werkelijk in één ruk uitgelezen en het verhaal bleef voortdurend boeien. Je leeft mee met de hoofdpersonages, ondanks een paar rare trekjes. Je gaat van ze houden zoals ze zijn. Het verhaal blijft tot bijna aan het eind van het verhaal geweldig. Maar dan heb je het verhaal opeens helemaal uit. En dat eind zorgt ervoor dat ik zo twijfel over mijn waardering voor dit boek. Het is een voorspelbaar, maar toch ook weer onvoorspelbaar halfopen eind en eigenlijk hoort het verhaal nog niet afgelopen te zijn, maar toch is het verhaal afgelopen en dat moet ook zo zijn.
Toch 4 sterren, vanwege de prachtige schrijfstijl en de manier waarop de schrijver de lezer weet vast te houden.
Al met al een mooi geschreven boek.
Gaat naar top10.