Cien Años de Soledad - Gabriel García Márquez (1967)

Ik ben enorm jaloers op al diegenen onder jullie die zo genoten van dit boek. Voor mij was het hard werken om er doorheen te komen. Ik heb het boek met veel bewondering voor Marquez gelezen, maar het raakte me niet, ook al snap ik, verstandelijk, wel waarom dit een meesterwerk is. Het laat me met een katerig gevoel achter, omdat ik de gedachte niet van me af kan zetten dat ik als lezer tekort geschoten ben.

Smaken verschillen. Jezelf tekort schieten, is als je in het geheel deze roman niet uitgeprobeerd hebt!

Wat een raar boek...

Ik dacht dat dit een heel serieus boek was, maar dat is het niet, het is totaal bizar.
Ik dacht dat dit een ingewikkeld boek was, maar door het compleet ontbreken van een plot kun je praktisch dit boek openslaan waar je wilt en toch gewoon snappen wat er gebeurt.

Maar het raarste van allemaal is dat, ondanks ik dit boek 4* geef, het aan niemand zou aanraden. Ga maar lekker iets anders lezen

G. G. M. heeft z’n magnum opus opgebouwd rond twee soorten tijd. Lineaire tijd bepaalt de opeenvolging van generaties, de historische gebeurtenissen en de technologische vooruitgang. Uitvindingen evolueren van pianola en magneten tot trein, grammofoon en film. Tegelijk is er de circulaire tijd, die inhoudt dat sommige gebeurtenissen terugkeren.

De periode van honderd jaar begint ergens in de late jaren 1830. De eenzaamheid slaat vooral op de afzondering van het fictieve dorpje Macondo, dat omringd is door bergen, oerwoud en moerasland. Af en toe wordt die afzondering doorbroken: door de zigeuners, door de oorlog of door de trein. Eenzaamheid slaat ook op de neiging van sommige personages om het isolement op te zoeken.

De beroemde openingszin is misleidend. Ten eerste is Aureliano Buendía geen echte kolonel, maar een rebellenleider. Ten tweede schept het de verwachting dat hij geëxecuteerd zal worden, maar hij overleeft het vuurpeloton - in tegenstelling tot z’n neefje Arcadio. Het idee dat iemand z’n leven voorbij ziet flitsen wanneer die oog in oog staat met de dood, suggereert dat alle tijdstippen tegelijk plaatsvinden.

Het is een voorbeeld van magisch realisme. De locatie is realistisch. Gruwelijkheden worden onverbloemd weergegeven: incest, zedeloosheid, besmettelijke ziekten, ongedierte, zelfmoord...Rebeca lijdt aan de eetstoornis pica. Ze eet aarde en kalk, om die vervolgens uit te braken. Tegenover dat grauwe realisme staan magische elementen als helderziendheid, spiritisme en levitatie.

Personages met dezelfde naam lijken elkaars reïncarnatie. De Aureliano’s hebben de neiging zich terug te trekken in de kamer van Melquíades en om gouden visjes te maken. Aurum is Latijn voor goud. De Arcadio’s zijn botter, impulsiever en extraverter. Er zijn twee soorten vrouwen. De echtgenotes nemen de leiding van het huishouden op zich. De prostituees zorgen voor passionele nachten en een aantal bastaardkinderen.

De belangrijkste historische gebeurtenis is de Colombiaanse Burgeroorlog (1860-’62), al wordt deze omringd door twintig jaar van revoluties. “Kolonel” Aureliano Buendía kruipt hiervoor tijdelijk uit z’n schulp. In het begin strijden de liberalen tegen de feodale standenmaatschappij en voor gelijke rechten voor onwettige kinderen, maar algauw moeten die idealen wijken voor machtswellust en wreedheden.

Deze complexe, bij momenten verwarrende roman verdient z'n reputatie van Latijns-Amerikaans meesterwerk.

Netflix komt blijkbaar met een serie o.b.v. dit boek.