L'Ultimo Capodanno - Niccolò Ammaniti (1998)
Alternatieve titel: Het Laatste Oudejaar van de Mensheid
Italiaans
Humoristisch
143 pagina's
Eerste druk: Mondadori,
Milaan (Italië)
Rome, 31 december 1999. In de stad, maar ook in het ‘Woonpark van de Eilanden’ bereiden alle inwoners zich voor op de laatste nacht van het millennium: een vrouw is van plan wraak te nemen op haar overspelige echtgenoot en diens vriendin, twee vrienden besluiten niet geheel vrij van dope de avond door te brengen, een advocaat bestelt een dominatrix om zich flink te laten vernederen, een muzikant wil vrede sluiten met zijn ex-vrouw, een opa besluit zijn kleinzoon te demonstreren hoe je een vuurpijl met militaire precisie kunt richten op de vijand, een stel op hol geslagen hooligans bezoekt onuitgenodigd een feestje, een gigolo verwent een gravin op leeftijd, een vrouw die into new age is, nodigt mannelijk gezelschap uit…
Een bundel verhalen die allemaal erg ‘Irvine Welsh’ aandoen. Iedereen maakt zo zijn eigen drama en avontuur mee, maar vooral problemen en conflicten, tot conflicten de pan uitrijzen.
Verhalen vaak met gewelddadige en seksuele lading.
Het gemiddelde vind ik aan de wat magere kant, het boek is constant goed en boeiend.
Mijn boek heeft overigens 300 pagina’s en is een gewone paperback.
Van deze schrijver ga ik meer lezen!
Over het algemeen had er in sommige verhaallijnen veel meer gezeten. Neem de beste verhaallijn, die van Giulia en Enzo. Charmante terugpak-actie om hem zijn reet te laten afvegen met zijn eigen rapport. Minder charmant om hem daarna om zeep te helpen met een harpoengeweer. Niet alleen komt dat harpoen - en het gegeven dat het van hem is - uit het niets, het slaat nergens op.
Met dat verhaal, en met de meeste lijnen in dit boekje is het net als de films waarin een bank wordt overvallen. Het kan in stijl, door een ondergrondse gang te graven, of het kan op de brute manier, door binnen te stormen en iedereen dood te schieten. Dat laatste is hier té veel gaande, en persoonlijk bevalt dat in de meeste gevallen niet. Het lijkt wel alsof het per se slecht moet eindigen. Jammer, want dat desastreuze einde staat niet alle verhaallijnen even goed.
Toch nog een positieve noot. De schrijfstijl van Ammaniti is wel zeer aangenaam. Zelfs dit, in mijn ogen, matig boek leest als een trein en nodigt uit tot doorlezen.
@Slainte: Heb je dan een heel minuscule uitgave? Mijne telt ook 143 bladzijden, maar past vermoedelijk ook wel op 80 bladzijden.
De talloze personages blijven plat, maar zonder uitzondering met opmerkelijke karaktertrekken. Een hoewel het aantal best wat minder had gemogen, - mijn geheugen voor Italiaanse namen blijkt telkens weer een opfrisser nodig te hebben.. - hebben ze allemaal wél precies het nodige meegekregen om de verhalen in elkaar te laten grijpen.
Ongeloofwaardig? Ja. Is dat een probleem? Nee. Het leest prima weg, en de wtf-momentjes maken het bovendien bij vlagen komisch. Minder karakters, tandje meer verdieping: dat zou het een 3,5 hebben gemaakt.
Een beetje chaotisch, maar desalniettemin toch een mooi overzicht van personen en gebeurtenissen van oud naar nieuw.