Een groot Richard Bachman fan zal ik waarschijnlijk nooit worden. Stephen King gebruikt onder zijn pseudoniem een totaal andere stem om het verhaal te vertellen en legt meer de nadruk op flink veel vaart, bloed en actie. The Long Walk en Rage konden mij niet echt bekoren; Blaze daarentegen wel, maar dat is dan weer geen typische Bachman. The Regulators is ook een verhaal met letterlijk en figuurlijk een moordend tempo en dit keer werkt het in mijn ogen stukken beter.
Dit is het tweede deel van het tweeluik met Desperation. Van Desperation was ik bepaald niet onder de indruk, terwijl het hele idee geweldig klonk. Sterker nog: het had misschien wel de meest intrigerende plotomschrijving van alle King boeken, maar de uitwerking werd al gauw te mager, ondanks een indrukwekkend begin.
The Regulators is een stuk dunner en ook in dit boek begint de actie van meet af aan. Waar King onder zijn eigen naam meestal uitgebreid de tijd neemt om een aantal personages neer te zetten, zo beginnen zijn verhalen onder de naam Bachman vaak met heel veel actie. De toon wordt direct in het eerste hoofdstuk gezet en qua vaart neem dat gedeelte van de plot eigenlijk nimmer af.
Aan het eind van elk hoofdstuk zit echter een aparte afsluiting in de vorm van een krantenknipsel, dagboekfragment of iets anders. De meeste van deze passages haalden helaas de vaart wel uit het verhaal. Een aantal fragmenten waren wel de moeite waard. De dagboekfragmenten van Audrey Wyler gaven bijvoorbeeld een mooi achtergrondverhaal omtrent Seth, die toch wel veel vragen oproept. Erg enthousiast was ik ook over het langste fragment, waarin Seth en zijn familie op bezoek gaan bij de China-pit (de belangrijkste connectie met Desperation) en waar je als lezer inzicht krijgt hoe Tak zich in Seth nestelde.
Het hele idee van The Regulators als terroristen van Poplar Street was helemaal niet gek, maar het verweven van MotorKops en andere kinderseries, vond ik maar wat vreemd en niet echt heel veel toevoegen. Het straalt wel een bepaalde symboliek uit en het is niet vreemd omdat Seth natuurlijk een kind is, maar helemaal lekker uit de verf kwam het niet.
Dat geldt ook voor de personages. King kiest voor een vrij groot aantal personages (die in rap tempo verminderen), maar daardoor komt de band tussen hen niet echt over. Pas later, wanneer het groepje kleiner en kleiner wordt, schenkt King daar op zijn humoristische manier wat meer aandacht aan. Verreweg de meeste personages komen ook voor in Desperation, waar ze stuk voor stuk wél uitgediept werden, dus dat zou nog kunnen verklaren waarom King - tegen zijn natuur in - wat minder aandacht aan hen schenkt.
Echt heel storend vond ik het niet, want het verhaal blijft onverminderd voortrazen. Naar het einde toe wordt het beter en beter, maar als de climax bereikt wordt, gaat King toch nog even zweven. Het verhaal neigde daar al naar en het gebeurde in Desperation ook al, dus echt verrassend kan het niet genoemd worden, maar heel sterk ook niet. De rest was wel in orde en de afsluitende brief is weer heerlijk suggestief en suggereert zowaar nog een vrij gelukkig einde.
The Regulators behoort uiteraard niet tot het betere of meest boeiende werk van King. Het verhaal heeft wel een ongelooflijk hoog tempo, dat hier en daar wel wat wordt afgeremd door (soms irrelevante) uitweidingen in verschillende vormen aan het eind van elk hoofdstuk, maar dat gaat ook wat ten koste van de personages. Gelukkig kende ik die al van Desperation, waardoor King zich in dit boek echt kon focussen op de actie en dat pakte zeker niet verkeerd uit. Ik vind The Regulators iets beter dan Desperation.
* * * ½