The Way of Shadows - Brent Weeks (2008)
Alternatieve titels: De Weg van de Schaduw | Night Angel #1
Engels
Fantasy
688 pagina's
Eerste druk: Orbit,
Londen (Verenigd Koninkrijk)
Voor Durzo Blint is moord een kunst - en hij is de meest getalenteerde kunstenaar van de stad. Azoth is opgegroeid in de sloppenwijken en heeft geleerd te overleven. Als hij in de leer gaat bij Durzo Blint blijkt dat hij beschikt over een talent dat al generaties lang niet is voorgekomen en dat Durzo zo zijn eigen redenen heeft gehad om hem als leerling te accepteren. Hij wordt een speelbal van machten die strijden om de heerschappij van de stad - tot hij uiteindelijk zijn lot in eigen handen neemt en de macht die voorspeld is eindelijk een weg naar buiten vindt...
Het verhaal was boeiend vanaf de eerste bladzijde. Ik vond het een goede mix tussen actie en intrige, hoewel die actie in het laatste gedeelte van het boek wel iets teveel de overhand kreeg. Een pluspunt vond ik dat de meeste hoofdpersonen voor de verandering eens aan de andere kant van de wet opereerden.
Dit is volgens mij de enige trilogie die zo vlug compleet is; alle drie de delen zijn binnen één jaar verschenen. Hoewel dit natuurlijk fijn is voor de lezer, die zo geen jaren op het vervolg hoeft te wachten, is dit strakke release schema wellicht ook een reden voor een aantal slordigheidjes in het boek. Een toegewijde redacteur had dit boek op een aantal punten kunnen verbeteren.
Naast het hoofdverhaal zijn er veel verschillende sub plotten. Ik kreeg het gevoel dat de schrijver het verhaal vanuit ieders perspectief wilde vertellen. Op zich is dat helemaal geen probleem, maar in dit boek gebeurde het te veel. Dit ging voor mijn gevoel ten koste van de diepgang van belangrijke karakters en zorgde ervoor dat veel gebeurtenissen niet genoeg aandacht kregen.
Sommige van deze sub plotten leiden nergens heen. Zo is er aan het begin van het verhaal een conflict tussen een jonge graaf en zijn moeder. Ze acht hem niet oud genoeg om het huishouden te leiden. Dit speelt in één hoofdstuk een rol waarna we de rest van het verhaal niks meer van haar vernemen.
De schrijfstijl is vloeiend en verspilt weinig tijd aan omslachtige beschrijvingen. Daardoor leest het verhaal erg vlot, voor je het weet ben je al weer vijftig pagina’s verder. Af en toe komt er grof taalgebruik in voor, en hoewel ik nou niet bepaald een aanhanger van de Bond Tegen Vloeken ben, was het in dit boek op sommige plekken wel erg ongepast. Neem nou dit citaat uit het einde van het boek wanneer Kylar zijn liefde aan een meisje verklaart: “I think you’re the most beautiful woman I’ve ever seen, Elene. And the purest. And the best. But I’m not asking you to fuck!”
Ondanks deze punten van kritiek is The Way of Shadows een fijne page turner die uitnodigt om tot in de kleine uurtjes te blijven lezen. Ik heb in ieder geval de volgende twee delen al besteld.