Elfenlicht - Bernhard Hennen (2006)

Met het lezen van Elfenlicht heb ik de draad weer opgepakt van Bernhard Hennens Elfenserie. De vorige twee boeken heb ik ergens in 2010 gelezen en toen ik al aardig gevorderd was in dit deel, bleek ik dat ik met een herlezing bezig was. Niet erg verder, want eigenlijk was ik het verhaal grotendeels vergeten. Ik wist wel dat ik ergens een mening had opgeschreven en het valt me op dat ik destijds al vrij negatief was. Ik verdacht mezelf ervan dat ik Elfenlicht slechts voor een deel gelezen had, maar dat viel me gelukkig wel weer mee.

Opnieuw gelezen dus en eigenlijk met best veel plezier. Zo'n pil van 700 pagina's in ruim een week tijd gelezen te hebben, is voor ondergetekende vrij snel. De enige kritiek die is blijven staan, is dat ik deze episode nog steeds echt een ''tussendeel' vindt. Elfenlicht heeft geen grootste momenten, al is de ontknoping wel redelijk spannend, maar er gebeurt me eigenlijk iets te weinig. Je komt wel het een en ander te weten over enkele personages die tot dusver wat onderbelicht waren. Als je het eerste deel gelezen hebt, dan weet je eigenlijk wel hoe het verhaal afloopt. Blijft een gewaagde keuze van Hennen, maar aan de andere kant is dit wel fantasy met een hoog jongensboekengehalte, dus loopt het altijd wel goed af.

Hoe verder je komt, hoe vlotter het verhaal. Ik twijfelde wat tussen de 3,5 en de 4 sterren en dan rond ik meestal naar boven af. Zes jaar geleden had ik 3 sterren gegeven, maar dat vind ik inmiddels wel erg streng. Zonder de grote, epische momenten, maar met een interessante strijd tussen de elfen, trollen en de Tjured-kerk. Deze serie moet je niet lezen vanwege politiek gekonkel, maar vanwege de lichte chaos met alle personages waarvan de neuzen niet allemaal dezelfde kant opwijzen.

Elfenlicht is het derde deel van Bernhard Hennen zijn Elfen-serie. Het is inderdaad een beetje een tussendeel en handelt voornamelijk over de oorlog tussen Alfenmark en de trollen.
Personages die in Elfenwinter wat onderbelicht bleven, worden nu meer hoofdpersonages terwijl belangrijke personages uit Elfenwinter (Alfadas, Orimedes, Asla, Yilvina, Silwyna, Lambi, ...) nog weinig rol hebben. Verder worden er ook een heleboel nieuwe personages geïntroduceerd. Hiervan zijn Ganda en Melvyn volgens mij de belangrijkste.

De gevechten die zich afspelen in Elfenlicht zijn meestal van een wat minder bombastische aard. Ik denk daarbij aan het gevecht met de minotaurus in de bibliotheek van Iskendria. De weg ernaartoe is er ook een klein akkefietje in een steegje waarbij Ollowain een dolk opvangt en vanaf dan respect krijgt van Ganda. Verder hebben we ook nog het spannende moment met de slang van Galawayn. In het eerste deel van dit boek "De Speler" staat de relatie tussen Ollowain en Ganda dus centraal met de zoektocht naar Melianders boek. Ook moeten we door Ollowain zijn rouwperiode heen en spelen we onder meer de veldslag van Phylangan na adhv het Falrachspel.

Eenmaal uit de bibliotheek ontsnapt begint deel 2 "De Rebel" en laat Ollowain Ganda achter bij een rivierheks en een kobold. Dit blijken achteraf volgelingen van de Rootmutsen en dus van Elija Glops zijn "wereldbeeld" te zijn. Omdat Ganda een boek uit de bibliotheek gestolen heeft (waar de doodstraf op staat), neemt Ollowain de schuld op zich omdat hij niet wilt dat er iets met Ganda gebeurt. Emerelle ziet zich dan genoodzaakt om haar trouwe zwaardmeester naar Feylanviek te sturen (om niet uitgeleverd te moeten worden aan de hoeders van de bibliotheek van Iskendria) waar eigenlijk een laatste grote verzet van de Alfen tegen de trollen wordt ingezet. De Alfen "winnen". Het belangrijkste feit is dat Ollowain hier sneuvelt of beter geëxecuteerd wordt in de slag bij Moordstein. De held redt hiermee wel het leven van Caileen, een gravin.

Op het drinkgelag ter ere van de gesneuvelde Ollowain, tracht centaurvorst Orimedes een verbond te sluiten met de bronzen Utikkers onder leiding van vorst Katander. Hij stelt een huwelijk voor tussen Nestheus (Orimedes' zoon) en Elena (dochter van Katander). Nestheus weigert omdat hij zijn hart verloren heeft aan Kirta en ze worden verbannen en opgejaagd. Uiteindelijk sterft zowel Kirta als Orimedes na de verwondingen van een veldslag en wordt Nestheus koning der centauren. Orimedes vergeeft hem op zijn sterfbed. Senthor, de laatste veteraan van Phylangan (van de centauren) sterft uiteindelijk een eervolle dood samen met zijn laatste wapenbroeder en vorst Orimedes.

Ganda heeft inmiddels een nieuwe hand gekregen en wordt weer opgenomen als Commandante Sleuteltje bij de Roodmutsen. Verder is er ook nog een subplot omtrent de halfelf Melvyn, zoon van Alfadas en Silwyna. Hij heeft het aan de stok met vorst Shandral van Arcadië omdat Melvyn Shandrals' vrouw Leylin wilt. Als straf laat Shandral Leylin haar benen amputeren zodat ze ze niet meer kan spreiden... of toch niet. Later in het boek blijkt dat ze Martha hebben gedood, een geliefde van de kobold Madrog, de leider van de lijfwacht van Shandral. Deze zint op wraak en weet uiteindelijk Shandral te executeren. Melvyn komt net op tijd voor Leylin te redden.

In Firnstayn is de belangrijkste gebeurtenis van het boek de terugkeer van Kalf en Kadlin. Echter lijken zowel Ulric als Alfadas geen van beide te herkennen. Kalf houdt zich wel afzijdig en Kadlin wekt een vermoeden op maar enkel nadat Halgard uitgebreid beredeneerd, beseft Ulric dat het zijn vermiste zus is. Alfadas komt dit pas na zijn dood te weten bij de vereniging met Kalf en Asla in de Gouden Hallen.
Tot slot proberen de mensen op vraag van Elodrin, de vorst van Alvemer de trollen van de nachttinne te verslaan. Langs beide kanten vallen veel slachtoffers en van de mensen blijft bijna niemand over. Zowel de koning, Kalf als Ulric en Halgard sneuvelen hierbij.

Kadlin vlucht samen met Fenryl en Gundaher de bouwmeester naar de stad Lavianar in Arcadië door het alfennet. Hier verslaat Kadlin een shi-handan en komt ze zo in de gunst van Emerelle. Zij hergroepeert iedereen bij de Shalyn Falah om een laatste gevecht te voeren. Emerelle beslist hier dat er genoeg bloed vergoten is en vraagt om een duel met iemand van de trollen op de Shalyn Falah. Uiteindelijk komt het niet zo ver omdat ze tegen Klaves, de Ollowain zonder geheugen het zwaard niet wil opnemen en geeft ze Alfenmark in handen van de trollen. Met hulp van de verschillende alfenstenen weten ze wel de yingiz terug te drijven.

Dat is zo min of meer in het kort wat er gebeurd is (ook de Tjuredkerk krijgt wat aandacht, al vermoed ik dat we in deel 5 hier nog veel over gaan lezen). Persoonlijk kijk ik daar momenteel minder naar uit want dat vind ik het minst interessante tot nu toe. Er gebeurt dus best wel wat maar op 700 pagina's mag dat wel. Hetgeen ik jammer vond is dat voor belangrijke personages die de dood vinden zoals Alfadas en eigenlijk ook Orimides te weinig aandacht wordt geschonken. Het wordt vaag weggeschreven en daarmee is de kous af. Ik vond dat erg jammer want het zijn toch twee personages die Elfenwinter mee gekleurd hebben. Verder vond ik het einde wat afgerateld. Jammer ook dat er veel te weinig humor in de boeken van Bernhard zit.