Vendégjáték Bolzanóban - Sándor Márai (1940)

De gravin van Parma is een fictief verhaal over de legendarische Giacomo Casanova uit de 18e eeuw. Het is een bonte fantasie, geheel in tegenstelling met de sobere setting waarvan doorgaans sprake is bij Sandor Marai. De roman is verheven en tevens frivool tot op het liederlijke af.

Hoewel de eerste hoofdstukken goed zijn schuilt het echte meesterwerk in de laatste vier. In uitgesponnen monologen wordt een liefdesdrama uit de doeken gedaan dat dan weer oppervlakkig, dan weer allesverterend toeschijnt. Voortdurend worden de rollen (letterlijk) omgedraaid en krijgt het verhaal een nieuwe wending. Kippenvel, beide keren dat ik het boek las.
In dit alles verwerkt Marai zijn vertrouwde thema’s: relaties, gevoelens en hartstocht. Ook bekend is het gebruik van een toneelsituatie (De Opstandigen) en de verteltrant waarbij in lange monologen de contrasterende visies van verschillende personages naar voren komen (Kentering van een Huwelijk).

De schrijfstijl is prachtig: uitbundige volzinnen, sprankelende beeldspraak, fraaie woordspelingen. Er wordt gestrooid met motieven, sommige doven binnen een paar bladzijden uit en anderen omspannen de gehele roman. Het hele boek is zo goed dat je de neiging hebt om te snel te lezen, waardoor je een stuk van de kwaliteit op dit gebied weer mist.

De slotzin is echt geniaal en gooit alles nog maar eens ondersteboven. Ondersteboven, zo wordt je als lezer ook achtergelaten.

5* en in mijn top 3.

Wat een prachtig boek is dit. (bedankt voor de tip eRCee )

Het is inderdaad alsof je een toneelspel voor je ogen ziet ontvouwen. Met als absoluut hoogtepunt de redevoering van de gravin zelf.

Verder ben ik het helemaal met je eens wat betreft de eindzin. Dat had ik absoluut niet verwacht!

4,5* maar het neigt behoorlijk naar de volle pond. Nog even laten bezinken.

Er komt een toneelversie van dit boek: klik

ik ga morgen naar dit toneelstuk

Het gaat uiteindelijk om de drie monologen over de liefde; van de graaf van Parma, van Francesca, en van Casanova. Het is een duel maar dan van drie personen en het gaat er om wiens liefde voor de ander het grootst is. Casanova wint – zijn liefde is het meest onbaatzuchtig.
Ik weet niets van Hongaars en vertalingen maar de Nederlandse tekst van Margreeth Schopenhauer vind ik prachtig.

Die laatste zin maakt het briljant.

Waarom vind je dat? Verandert dit de conclusie van het verhaal?

De Gravin van Parma laat me met een dubbel gevoel achter. Ik vond de eerste helft van het boek nogal saai en heb zelfs even getwijfeld om het weg te leggen. De laatste vier hoofdstukken zijn dan weer fantastisch: Marai heeft echt een wonderschone, verfijnde stijl die vooral in de - soms wat theatrale - monologen heel goed werkt, Voor mij iets minder dan Gloed, maar toch nog 4*.