Via Cappello 23 - Christiaan Weijts (2008)

Allereerst dik klote dat bij mij zowat 90% van het verhaal op de achterflap stond (andere tekst dan de samenvatting hier).

Daarnaast was het verhaal redelijk ok (einde was goed), maar heb me kapot geërgerd aan beide hoofdpersonages, die allebei superarrogant waren in hun gedrag tegenover andere mensen. Het eerste deel van het boek viel nog mee (Schaaf in Venetië), omdat hier nog wel sprake is van zelfrelativering (en de romance niet cliché afloopt). Maar zijn uitschijten van mensen op de nachttradio vond ik dan weer beneden alle peil. Citroen was echter gewoon een rasechte eikel die zich verheven voelde boven het plebs (studenten) met zijn schilderkunst, wijn, klassieke muziek en liefde voor italie. Typisch voorbeeld is dat hij zich in venetië afzondert van de groep omdat hij "de energie die vrijkomt zo goed mogelijk wil benutten". Zo'n bekakte kerel! En dan die belachelijke parallellen tussen amateurporno en schilderkunst. Of dat hij wanneer zn vriendinnetje vertelt dat ze op haar 14 quasi een groepsverkrachting heeft ondergaan, hij een half uur later gewoon verder gaat met zn fantasietjes. Kan allemaal wel de bedoeling zijn en dan zal het best wel goed gedaan zijn, maar voor mij leek het alleszins dat hier ook iets van de persoon van de schrijver doorschemert (al geef ik grif toe dat ik er helemaal naast kan zitten op dat gebied).

Ongelooflijk hoe vaak ik met dit boek al in mijn handen had gestaan en iedere keer had besloten de koop toch nog even uit te stellen. Afgelopen vrijdag lag het in de ramsj voor E 6,95 bij de Kooyker in Leiden en kon ik niet anders dan het te kopen.

Allereerst wil ik Chungking bedanken voor zijn waarschuwing om niet de achterflap te lezen omdat hiermee 90% van het verhaal wordt weggegeven... welke amateur die flap heeft mogen schrijven is me een raadsel!

Het verhaal zelf vond ik buiten verwachting goed. Mogelijk ben ik iets gekleurd ( studeerde in Leiden, o.a. kunstgeschiedenis, verbleef ooit twee weken in Venetie voor de bienale en woon in Den Haag. Hierdoor kon ik me werkelijk de hele wandel van de hoofdpersonages voor de geest halen.

Juist de karakters van de hoofdpersonages vond ik treffend beschreven! Wat mij betreft hoef je als lezer geen sympathie te voelen voor de personages van een verhaal... het voelen op zich is goed genoeg!

De schrijver geeft, vind ik, een mooi beeld van de (Leidse) academische wereld en de wereld van de studenten in de 21e eeuw. Ik, een generatie genoot van de schrijver, herken me in zijn beschrijvingen van het studentenleven van Arthur Citroen dat echt compleet anders was dan dat van de student van nu. Het was namelijk in 1995 dat internet een beetje opkwam, er was nog geen student met een mobieltje en als ik kijk naar de kleding die momenteel wordt gedragen door de dames en heren van o.a. ook het Corps kan ik me haast niet indenken dat we het over dezelfde vereniging(en) hebben als waar ik mijn tijd doorbracht. Het was een groot bachenaal vond ik toen maar zooooo preuts in vergelijking met nu!!


Daarnaast is het juist fascinerend hoe hij zijn verhaallijnen bij elkaar weet te brengen. Het accent dat hij legt op het belang van beeldvorming (media) en de kijkcultuur waar we momenteel in leven! Hij brengt prachtig de oude kijkcultuur (citroen) en de nieuwe (schaaf) in beeld. En de manier waarop hij juist de seksuele driften omschrijft die onderdeel zijn van het karakter van Citroen met aan de andere kant zijn voor de buitenwereld elitaire werk als (kl)oio is geniaal.

Juist binnen de muren van de academie kom je verhalen als die van Citroen tegen. Ik denk dat iedereen die zich hierin heeft verplaatst wel enkele voorbeelden kent. Zo grappig om te lezen hoe hij beschrijft hoe dissertaties met onmogelijke onderwerpen tot stand komen om vervolgens in het archief van de Ub te belanden en nooit meer te worden gelezen. Geweldig hoe hij schrijft over de citation index en de rol van de co-auteur (o.a de hoogleraar)

Concluderend zou ik eenieder die (in Leiden) heeft gestudeerd willen oproepen het werk te lezen. Mijn waardering is mogelijk iets hoger uitgevallen door het feest van de herkenning, waarvoor dank Christiaan Weijts!!

De volgende personen spelen een rol van betekenis in het verhaal: Daniël Schaaf, Arthur Citroen, Fleur en Felicia. Opvallend zijn de twee verhaallijnen en het wisselend vertelperspectief: het verhaal van Schaaf vertelt in de ik-vorm, het 2de verhaal van Citroen in de hij-vorm. Via Cappello is een moderne roman, duidelijk gesitueerd in deze tijd: namelijk 2003. De schrijfstijl is prettig, niet al te moeilijke woorden of te lange zinnen. Het enige waar ik niet zo van gecharmeerd ben, is de expliciete seksuele scenes van Arthur en Felicia.

Positief vind ik dat Via Cappello mij wel stof tot nadenken geeft. Wat is de rol danwel invloed van de media? Wat er kan gebeuren als iets ten onrechte op internet wordt geplaatst. Ook lees je tussen de regels door over andere huidige problemen: massatoerisme, stijgend water die Venetië bedreigt.

Mijn conclusie: Via Cappello 23 is een fijn boek om te lezen