Gelezen als onderdeel van de verzamelband “American Noir: 11 Classic Crime Novels”, een schitterende uitgave van Library of America. Deze Postman is de opener van het stel, en hoewel ik al helemaal bekend was met het verhaal via de filmversies, bleek het nog steeds een kleine pageturner, met zijn amper honderdtal bladzijden.
Voor mij was het meteen ook de eerste roman van James M. Cain, en moet vaststellen dat dit op het niveau staat van wat Raymond Chandler en Dashiell Hammett - als vaandeldragers van het hardboiled genre - presteren. Net zoals bij genoemde auteurs drijft de stijl van Cain toch wel op puntigheid met gevatte dialogen. Dat is ook gepast omdat het verhaal beschreven wordt vanuit het standpunt van hoofdpersonage Frank Chambers. Het geeft een zinderende authentieke sfeer waarbij geen ruimte moet zijn voor uitgebreide literaire uitwijdingen. Het leven is kort, grijpen wat er te grijpen valt, en laat het vooruitgaan. Navenant ontwikkelt het verhaal zich dan ook met een haast koortsachtige snelheid. De finale in de dodencel hield voor mij nog een verrassing in, kon ik me niet herinneren van de filmversies, maar misschien wel passend in de zin dat loontje om zijn boontje komt. Daarmee krijgt het verhaal alsnog een morele dimensie, en sluit het aan bij wat in Hollywood gangbaar was middels de instelling van de Hays code in 1934. Ik vernoem hier Hollywood omdat James M. Cain leefde en werkte in L.A., en een carrière heeft gehad in de filmindustrie (hoewel hij officieel maar twee credits als scenarist achter zijn naam heeft staan). Straf wel dat Postman tweemaal geweigerd werd voor publicatie, en het is verleidelijk om de mogelijkheid te overwegen dat hij omwille van die weigeringen elementen van de plot heeft gewijzigd. In elk geval is het gepubliceerde werk voor mij een voltreffer en een terechte klassieker.