JJ_D schreef:
op enkele aangrijpende passages uit het tweede deel na (vb. de relatie met het fotomodel en de daarop volgende rompslomp met Phoebe)...
Dit vond ik ook aangrijpend en wel des Roth:
'Je kunt alles doorstaan, ' zei Phoebe, 'zelfs als je vertrouwen is geschonden, als het maar eerlijk wordt bekend. Je wordt dan levenspartners op een andere manier, maar je kunt nog wel partners blijven. Maar liegen - liegen is een goedkope verachtelijke manier macht uitoefenen op de ander. Wie liegt, kijkt toe terwijl de ander handelt op basis van onvolledige informatie - met andere woorden, zichzelf vernedert . Wat mij betreft zo treffend verwoord. Maar ze komen niet uit de mond van de ik.
Hij blijft heel lang op afstand en volgens mij komt dat omdat Roth het verhaal van deze persoon vanuit de 3e persoon beschrijft. Zo kan het gebeuren dat de ik schrijft dat 'de vader van zijn dochter'. De vader is hij dan zelf en dit komt geforceerd over. Tegen het eind van het boek krijg ik meer voeling met de ik, wanneer hij bijna stikkend uit een nachtmerrie komt waarin hij
de al dan niet geliefde nabestaanden duidelijk wil maken dat hij misschien te kort geschoten is en zij hem maar al te veelzeggend toeroepen: Te laat. Het woord weggaan (uit dit leven) maakt dat hij panisch wakker wordt. De scenes op het kerkhof waar zijn ouders begraven liggen vind ik hier gevoelig op volgen. Maar ... het kerkhof ben ik volgens mij ook in andere boeken van Roth tegen gekomen waardoor ik me aansluit bij :
JJ_D schreef:
wat resulteert in een goed boek, zoals er wel meer zijn.
3,25*
Omdat ik vind dat Roth beter kan: 3*. Ik vind de spoilers dichter bij Roth staan zoals ik hem ken. Ze doen me erg aan Sabbaths Theater denken (dit boek is ook vanuit de 3e persoon geschreven echter het doet in mijn herinnering het hoofdpersonage geen geweld aan ) en Een Stervend Dier (vanuit de 1e persoon)