menu

Everyman - Philip Roth (2006)

Alternatieve titel: Alleman

mijn stem
3,61 (40)
40 stemmen

Engels
Psychologisch

192 pagina's
Eerste druk: Houghton Mifflin, Pennsylvania (Verenigde Staten)

Philip Roth volgt de lotgevallen van zijn alleman vanaf zijn eerste, aangrijpende confrontatie met de dood tijdens een zomer in zijn jeugd op een idyllisch strand, via de familieperikelen en de hoogtepunten in zijn beroep en vitale volwassenheid, tot aan hoge leeftijd, als hij wordt verscheurd door het aanzicht van zijn aftakelende leeftijdgenoten en zelf wordt achtervolgd door zijn eigen lichamelijke klachten.

zoeken in:
avatar van andreas
4,0
Een heel existentieel verhaal dat elke hoogdravendheid schuwt en zo een bijzonder sereen karakter krijgt. Philip Roth vertelt het op een heldere, ietwat afstandelijke manier en geeft er zo een extra droef (soms tragikomisch) karakter aan. Klasse!

avatar van JJ_D
3,0
Philip Roth vertelt in ‘Alleman’ een verhaal van de naderende dood, nu eens scherp geobserveerd en triest, dan weer belerend en vrij banaal. De overheersende stijl liet me echter nogal koud, op enkele aangrijpende passages uit het tweede deel na (vb. de relatie met het fotomodel en de daarop volgende rompslomp met Phoebe)... De anekdotische verteltrant van het eerste deel schetst een beeld van de (niet bij naam genoemde) man, doch slaagt er niet in de hoofdpersoon emotioneel te ontleden.
‘Alleman’, als geheel, is een verhaal, en weinig meer dan dat. Roth maakt zijn weinige pretenties waar, wat resulteert in een goed boek, zoals er wel meer zijn.
3,25*

avatar van psyche
3,0
psyche (crew)
JJ_D schreef:
De anekdotische verteltrant van het eerste deel schetst een beeld van de (niet bij naam genoemde) man, doch slaagt er niet in de hoofdpersoon emotioneel te ontleden.


Ik dacht toen ik de stemmen zag dat het aan mij ligt dat het verhaal tot en met pagina 78 me minimaal raakt. Al kan het nog steeds aan mij liggen, ik ben blij dat ik niet de enige ben die weinig diepgang in de emoties van de hoofdpersoon bespeurt. Wat mij betreft vertelt de hoofdpersoon met een duidelijke afstand over zijn leven, over de aftakeling van zijn lichaam, wellicht expres want hij is dood. Op zich niet voor het eerst dat mij een verhaal vanuit een overledene wordt verteld, Wanda Reisel ging Roth voor en wat mij betreft met meer gevoel. Hoewel sommige beelden mooi zijn ben ik teleurgesteld omdat ik als Roth fan beter van hem heb gelezen. Ik (ver)wacht de komende 130 pagina's met smart (op) méér diepgang.

avatar van JJ_D
3,0
psyche schreef:
(quote)


Hoewel sommige beelden mooi zijn ben ik teleurgesteld omdat ik als Roth fan beter van hem heb gelezen.


Het is goed te weten dat dit werk niet representatief is voor heel Roth's oeuvre, wat betekent dat ik het weer zie zitten om ooit één van zijn vroegere werken te lezen.

avatar van psyche
3,0
psyche (crew)
JJ_D schreef:
op enkele aangrijpende passages uit het tweede deel na (vb. de relatie met het fotomodel en de daarop volgende rompslomp met Phoebe)...


Dit vond ik ook aangrijpend en wel des Roth:
'Je kunt alles doorstaan, ' zei Phoebe, 'zelfs als je vertrouwen is geschonden, als het maar eerlijk wordt bekend. Je wordt dan levenspartners op een andere manier, maar je kunt nog wel partners blijven. Maar liegen - liegen is een goedkope verachtelijke manier macht uitoefenen op de ander. Wie liegt, kijkt toe terwijl de ander handelt op basis van onvolledige informatie - met andere woorden, zichzelf vernedert . Wat mij betreft zo treffend verwoord. Maar ze komen niet uit de mond van de ik.
Hij blijft heel lang op afstand en volgens mij komt dat omdat Roth het verhaal van deze persoon vanuit de 3e persoon beschrijft. Zo kan het gebeuren dat de ik schrijft dat 'de vader van zijn dochter'. De vader is hij dan zelf en dit komt geforceerd over. Tegen het eind van het boek krijg ik meer voeling met de ik, wanneer hij bijna stikkend uit een nachtmerrie komt waarin hij de al dan niet geliefde nabestaanden duidelijk wil maken dat hij misschien te kort geschoten is en zij hem maar al te veelzeggend toeroepen: Te laat. Het woord weggaan (uit dit leven) maakt dat hij panisch wakker wordt. De scenes op het kerkhof waar zijn ouders begraven liggen vind ik hier gevoelig op volgen. Maar ... het kerkhof ben ik volgens mij ook in andere boeken van Roth tegen gekomen waardoor ik me aansluit bij :

JJ_D schreef:
wat resulteert in een goed boek, zoals er wel meer zijn.
3,25*


Omdat ik vind dat Roth beter kan: 3*. Ik vind de spoilers dichter bij Roth staan zoals ik hem ken. Ze doen me erg aan Sabbaths Theater denken (dit boek is ook vanuit de 3e persoon geschreven echter het doet in mijn herinnering het hoofdpersonage geen geweld aan ) en Een Stervend Dier (vanuit de 1e persoon)

Michael1992
Mijn 2de boek van meneer Roth en het is toch wel een heel stuk minder dan Indignation.
Het verhaal is nooit saai maar weet tevens bijna nooit te boeien. Gebeurtenissen waarvan ik denk dat ze als emotioneel moment bedoeld zijn konden mij niets schelen wat niet wil zeggen dat het niet goed be- en geschreven is. Want Roth hanteert 'weeral' zijn klare no-nonsens stijl die (in het Engels dan toch) heel vlot leest.

Al bij al zeker geen hoogvlieger maar nu ook geen slecht boek.

3.0*

avatar van slowgaze
3,5
Ik kan maar niet meeleven met het personage. Het glijdt nogal langs mee heen, hoewel ik ook zie dat het een goed geschreven verhaal is. Nou ja, misschien is dit ook niet het juiste boek om halfdronken te lezen.

avatar van thomzi50
3,5
Vraag me toch af of medeleven/sympathie/gevoel voor het hoofdpersonage een echt vereiste is. Lijkt me in elk geval niet wat Roth met dit allegorische verhaal op het oog had.

3,0
Vrij oppervlakkig en goedkoop, zoals de titel al doet vermoeden. Maar waarom dan die schijnbaar filosofische, pseudo-diepzinnige taal en sfeer?

3,0
Een voorbeeld:
No one could say there wasn't enough sadness to go around or enough remorse to prompt the fugue of questions with which he attempted to defend the story of his life. (p. 95)
Ik heb deze zin zeven keer herlezen, maar begrijp eigenlijk nog altijd niet wat er staat.
Of dit vond ik bijvoorbeeld ook nodeloos ingewikkeld en onelegant:
He had displaced himself just when what age most demanded was that he be rooted as he'd been for all those years he ran the creative department at the agency. (p. 129)
Maar ach, he zal wel aan mijn Engels liggen...

Gast
geplaatst: vandaag om 08:53 uur

geplaatst: vandaag om 08:53 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.