The Virgin Suicides - Jeffrey Eugenides (1994)

Echt wel een mooi boek, hoor, al vond ik de film nog net dat tikkeltje beter.
De film lijkt wel heel fel op de film, en bijna alles van het boek zit ook in de film, maar ik vond de film iets specialer.

Toch 4*

IK ben vorige week begongen in dit boek. Geweldig mooie ontroerend verhaal over eenzaamheid, en afsluitng.
Mijn beoordeling komt later

Geweldig mooi boek over opgroeien en hoe vreemd de wereld in elkaar kan zitten.
4,5

Leest dit vlot?

Heeeel vlot. Eugenides is een geboren verteller en hij besteedt maar weinig aandacht aan tierelantijntjes of bespiegelingen. En als er al bespiegelingen zijn, dan zijn die ook prima te volgen.

Ik vond dit een heel mooi boek om te lezen, echt zo'n boek dat je niet weg kunt leggen...
Eugenides verteld een wrang verhaal op een hele mooie, warme en liefdevolle manier. Een contradictie die ik heel goed vond werken.
Daarnaast is het verhaal zelf een goede spiegel van een maatschappij waarin het lijkt of alles draait om hoe de buren jou zien. In die zin laat het goed zien hoe onnatuurlijk en geforceerd mensen dan kunnen reageren op zo'n tragische gebeurtenis.
Al met al een boek dat in je hoofd blijft doorspoken...

Een mooi boek dat barst van de sfeer. De meisjes worden ondanks de tragiek niet opgevoerd als slachtoffers, maar als actors, mensen die het heft in eigen handen nemen.

Ongelofelijk hoe Eugenides erin slaagt om wat in se een dieptreurig en deprimerend verhaal is, toch te brengen met een zekere, warme gloed. Het was al bij al wel ietsje donkerder dan de overigens mooie verfilming van Sofia Coppola.

Een verhaal over smachtende jeugdliefdes die we allemaal gekend hebben. Maar het zelfmoordelement tilt het verhaal en de gevoelens ver boven de banaliteit uit. Een vreemd, maar meesterlijk boek.

De verfilming van Sofia Coppola is geweldig en een van mijn favoriete films zelfs, maar het boek overtreft dit nog. Waar ik normaal, als ik een verfilming eerder heb gezien dan ik het boek heb gelezen, vaak tijdens het lezen de beelden van de film steeds voor me zie, had ik dat nu gek genoeg amper. Ik vond het toen ik de trailer van de film na het lezen even bekeek zelfs wat raar om bepaalde acteurs bepaalde personages te zien vertolken. DeVito als Dr. Hornicker bijvoorbeeld.

Vrij bijzonder aan het boek is dat het niet duidelijk is wie het verhaal vertellen. We weten alleen dat het wat van de jongens uit de buurt zijn, in de puberleeftijd ongeveer. Er vallen wel behoorlijk veel namen, maar hoewel dat aan het begin misschien even wennen is blijven die na een tijdje toch wel hangen. Opgroeien in een buitenwijk-achtige omgeving zal voor vele lezers herkenbaar zijn, net als verliefd zijn op dat knappe meisje uit de buurt. Tel daar bij op het wat open vertelperspectief waar je als lezer zo tussen zou kunnen passen en je hebt echt een boek dat je echt in het verhaal trekt.

Dat komt ook nog eens door Eugenides' talent om geweldig levendig te kunnen omschrijven en beschrijven. Het boek leest hartstikke vlot weg, maar het wordt op zo'n haast perfecte manier verteld dat elk woordje wel zorgvuldig gewogen lijkt. Zo'n getalenteerd verteller ben ik misschien nog niet tegengekomen. Er zit maar amper dialoog in het boek en geen korte hoofdstukken, maar door de vertelstructuur met de anekdotes en "bewijsstukken" zit het tempo er altijd goed in.

Toch gaat dit niet ten koste van de sfeer. Eugenides weet er een heel aparte mix van mystiek, romantiek, melancholie en humor van te maken. Het ene moment lach je om een geslaagde grap (dat zijn er een stuk meer dan ik had verwacht), het andere bekruipt je een akelig en beklemmend gevoel. Dat merk je ook wel aan de buurtjongens. Wat later in het boek blijkt dat ze inmiddels terugblikkende mannen van middelbare leeftijd zijn, nog altijd even geobsedeerd door de Lisbon-zusjes. Ze gaan er toch erg ver in, en heeft ook wel wat griezeligs, die obsessie op zelfs die leeftijd nog.

De zusjes worden geadoreerd door de jongens uit de buurt, en als lezer kun je daar makkelijk in meegaan. Naar de motieven achter hun zelfmoord kun je alleen maar raden, maar wat het boek denk ik wel duidelijk uitdraagt is de vernietigende kracht van conformisme. Weinig correcter dan zo'n typische suburb met huizen die allemaal op elkaar lijken en buren die van elkaar verwachten dat iedereen zich aan de regels, het uiterlijk vertoon, van de buurt houdt. Het religieus strikte regime van Mrs. Lisbon is in huize Lisbon weer een onderdrukkende autoriteit op zich.

Cecilia, Lux, Bonnie, Mary en Therese zijn bijna altijd samen, ongeveer van dezelfde leeftijd, en lijken op het eerste gezicht voor de jongens uit de buurt redelijk op elkaar, tot deze later ontdekken dat ze eigenlijk heel verschillend zijn. Lux is de rebel en staat het meest in contact met de buitenwereld. Misschien wel de meest interessante van de personages, ook van heel het boek, samen Trip Fontaine, de womanizer van de buurt en door zijn volkomen andere gezinssituatie ook een soort buitenbeentje.

Goed gebruik van symboliek in een boek kan ik ook altijd wel waarderen, vooral als ik het over het algemeen ook echt goed kan volgen zoals hier. Het verval van het huis parallel aan het verval van het gezin Lisbon binnen bijvoorbeeld, of wat er met de bomen in de buurt gebeurt. Nadat het laatste meisje zelfmoord heeft gepleegd kakt het boek niet in, maar wordt het mooi melancholisch en worden de belangrijkste thema's nog maar eens benadrukt. Uiteindelijk blijken herinneringen, foto's en andere bewijsstukken ook te vervagen en af te takelen, maar daarmee niet de herinnering aan de Lisbons. 5.0*

@Thomas83: mooi en precies hoe je alles terug oproept.

Danku. Heb trouwens nog de moeite genomen alle liedjes die tijdens het "telefoongesprek" worden gedraaid te luisteren. Eigenlijk allemaal klassiekers die ik al wel kende, maar aan de songteksten had ik nooit zoveel aandacht besteed, en die sluiten griezelig veel aan bij waar het boek over gaat en het mogelijke antwoord op de vraag waarom de meisjes zelfmoord hebben gepleegd.

In tegenstelling tot de eerdere berichten vond ik het boek juist helemaal niet boeiend. Ik kwam er ontzettend moeilijk doorheen, en vond het erg langdradig. Maar dit heeft misschien meer te maken met dat het mijn smaak niet is.

'Boeiend' is dt boek niet, in de zin van dat het allemaal razend spannend is. het dompelt je onder in een sfeer, het hypnotiseert je een beetje. Of niet natuurlijk en dan heb ik ook geen moeite met je 2.

Mooi boek, had hem in een dag uit

Blz 32 Er was nooit eerder een begrafenis in ons stadje geweest.....
Blz 79 alleen zelfmoorden met moorden haalden de kranten.....

Zo vaak schrijft dhr. Eugenides het ene feit om vervolgens in een andere alinea precies het tegenovergestelde te beweren. Zo te zien vinden veel mensen dit leuk, ik niet. Ik gruwel daarvan.

Eugenides speelt een boeiend spel met subjectiviteit en objectiviteit in deze geschiedenis over de collectieve zelfmoord van de zusjes Lisbon. De anonieme verteller verhaalt er decennia later over als ware het een whodunnit met bewijsstukken en terugblikken op wie, wanneer, wat deed. Dat brengt een unheimische sfeer met zich mee, alsof in deze voorwijk niets ongezien kon blijven, niets vergeten kon worden. Niet in de laatste plaats door de spionerende jongens zelf:

“”July, two years ago,” said Joe Hill Conley, identifying the last time we’d seen the halter. On a very hot day, Lux had worn it outside for five minutes before her mother had called her back in to change.”

De bijna alziende blik die zo ontstaat reikt soms tot in de slaapkamers van de beschermd opgroeiende zusjes. Van de beschreven intimiteiten is niet meer vast te stellen of ze nog feitelijk zijn of ontsproten aan de fantasie van de verteller. De alziende blik heeft geen grip op dit mysterie. De paar feitelijke puzzelstukjes over het zelfmoordrama laten zich niet tot een duidelijk geheel leggen. In een verhaal dat heel erg draait om kijken en bekeken worden, is het vertelperspectief onversneden ‘male gaze’. Tot op het verontrustende af. De nog altijd ongeremde adoratie voor de dode meiden nijgt naar necrofilie. De verteller lijkt zich daarvan bewust, als hij rept over het schuldgevoel dat opkomt wanneer hij naar de benen van een van de overleden zusjes staart. Het navrante is dat het vooral bij veel kijken blijft, dat de tragedie wellicht mede een gevolg is van de afzijdige houding van de buurt.

Bepalend voor de sfeer van het boek is dat van meet af aan duidelijk is dat de zusjes Lisbon zelfmoord hebben gepleegd. Alle clichés over suburbia, high schools en prom balls, worden zo toegedekt met een deken van zwaarmoedigheid. Eugenides is sterk in het gebruik van ruimtelijke elementen in symbolische zin. Van het rioolstelsel en de bomen aan de straat als verbindende elementen, tot de begraafplaats waar doodgravers staken en men uitkijkt over hectaren platgegooide huizenblokken. De stijl is bondig en veel gericht op zintuigelijke waarneming: naast observaties zijn dat ook vele beschrijvingen van geuren, immers een onlosmakelijk onderdeel van ons geheugen.