divart schreef:
Het is niet zozeer de plot wat dit boek bijzonder maakt, maar meer de sfeer en overal net de juiste toon. Hij keert hier terug naar het streng gereformeerde Maassluis van zijn jeugd en weet dat op een warme, mild ironische manier te beschrijven zonder de plot geweld aan te doen.
Mee eens. Omdat ik zelf in Maassluis woon herken ik werkelijk iedere beschreven straat, steegje, weg. En ja, er zijn heel veel kerkgenootschappen hier. Bijna alles is er nog, op de couleur locale in Rozenburg na, aan de andere kant van de pont. Die is vervangen door een kanaal.
Ook de fietstochten van de hoofdpersoon door de polders richting Delft, via Schipluiden, herken ik. Wanneer 't Hart de geuren en beelden beschrijft weet ik hoe treffend ze zijn, ongeacht de weersgesteldheid. Net als Adriaan vind ik het heerlijk om (alleen) de dijk aan het eind van onze straat over te gaan en de natuur op te snuiven. Prima middel om mijn hoofd leeg te krijgen. Ook al hetzelfde...
Ik vraag me wel af of en in hoeverre het benoemen van alle straatnamen etcetera storend zijn voor mensen die Maassluis en omgeving nìet kennen.
M.b.t. de plot,
ergens in het boek kreeg ik het gevoel dat de jongen Jan zelfmoord had gepleegd maar ik dacht, ach nee, een kind nog. Dat dit later juist blijkt te zijn was evengoed verrassend.
Ik weet dat sommige mensen uit Maassluis moeite hebben met de boeken van 't Hart, vanwege vermeende herkenning van mensen die erin voorkomen. Daar is het 't Hart m.i. niet om te doen. Zoals Divart aangeeft, hij heeft de juiste toon. En wat heerlijk voor de jongen Adriaan dat hij zo'n grootvader heeft. Hun wandelingen op het kerkeiland, opa's veel lichtere en optimistische kijk op het leven relativeert het zware dat andere personages met zich meedragen.