Een IJzersterke Jeugd - Tomas Lieske (2009)

Sterk boek. Heeft iets Kafkaiaans (zal ook wel door de setting komen) maar dan op een wat explicietere wijze. Taal en stijl zijn van grote klasse.

In deze novelle schrijft Tomas Lieske een aardig verhaal over de opkomst van het nazisme als metafoor voor de overeenkomsten tussen machtsverhoudingen van kinderen. Ook de onschuldige kinderwereld blijkt niet zo onschuldig te zijn als het lijkt. Op een kleinere schaal worden de pesterijen en machtsspelletjes gespeeld die overeen komen met nazistische partijen, Tomas Lieske gebruikt hetzelfde liederlijke taalgebruik en de cynische galgenhumor uit zijn eerdere werk om een volstrekt uniek universum te construeren. Het leest lekker vlot weg en de thematiek beklijft, maar toch had ik constant het gevoel dat het meer een vaardige vingeroefening was dan een ijzersterk werk.

Had dit boek helemaal over het hoofd gezien. Gaat op de lijst!

(Bij het plot krijg ik trouwens associaties met Das weisse band, van Michael Haneke, of is dat niet terecht?)

Ik heb die film helaas nog niet gezien, dus ik kan er ook niks zinnigs over zeggen.

Inmiddels heb ik deze novelle gelezen en er zijn toch wel enkele treffende overeenkomsten met de film Das weisse band. Een korte google-zoektocht leverden geen bewijzend verband op tussen de twee, maar de situering in een duitstalig, klein dorpje, de impliciete link met het nazisme en de vijandige kinderwereld die wordt opgeroepen door Lieske, het zijn opvallende parallellen.
Verder is Een ijzersterke jeugd een boeiend boekje. Er heerst een naargeestige sfeer, die vooral ontstaat door het contrast tussen de oppervlakkige gang van zaken en de onderhuidse spanningen tussen de personages. Het verhaal zelf wordt verteld vanuit twee perspectieven; de aantekeningen van dr. S en de verhalen van Augustine. Leuk gedaan van Lieske. Het einde is, hoewel wat expliciet, behoorlijk sterk en plaatst een belangrijk personage in een ander daglicht. De novelle krijgt hier vanwege de onbenoemde relatie met de geschiedenis van Duitsland een diepere lading.
Thomas Lieske produceerde dus twee meer dan aardige novellen na elkaar (Mijn soevereine liefde, 2005, en deze). Toch vind ik zijn romans nog wat beter, vooral doordat ze over het algemeen surrealistischer en eigenzinniger zijn. Wat dat betreft zijn mijn verwachtingen voor de nieuwe roman van Lieske, Alles kantelt, hooggespannen.