De Bomen - A. Alberts (1953)
mijn stem
9 stemmen
Nederlands
Psychologisch
133 pagina's
Eerste druk: Van Oorschot,
Amsterdam (Nederland)
Dit boek is de geschiedenis van een jongetje, dat veel van bomen houdt. Het jongetje wordt jongen, wordt jongeman, en zijn speciale voorkeur voor het bos groeit met hem mee.. Hij moet uiteindelijk in de universiteitsstad gaan wonen om te studeren. Hij blijft er maar een paar dagen, want op een nacht dat hij veel gedronken heeft, keert hij doodgewoon naar huis en zijn bos terug.
2
...stilte...
geplaatst: 3 februari 2020, 18:52 uur
Weer eens herlezen dit pareltje uit de Nederlandse literatuur en het verveeld nooit...
Aart had in zijn kamer de tekening op tafel gelegd. Hij lag met zijn knieën op een stoel en leunde met zijn ellebogen op de tafel. De bomen stonden op de tekening aan weerszijden en op de achtergrond. De open plek was in het midden. Er was niemand te zien op de open plek. Het was er doodstil.
Aart had in zijn kamer de tekening op tafel gelegd. Hij lag met zijn knieën op een stoel en leunde met zijn ellebogen op de tafel. De bomen stonden op de tekening aan weerszijden en op de achtergrond. De open plek was in het midden. Er was niemand te zien op de open plek. Het was er doodstil.
2
geplaatst: 10 november 2022, 14:00 uur
Het is door het bericht hierboven dat ik dit boek wilde lezen, dank u wel, want in deze nieuwe uitvoering had ik het waarschijnlijk nooit meegenomen van de bibliotheek. Waarschijnlijk niet eens ingekeken. Want de omslag blinkt niet echt uit in schoonheid. De achterkant is enkel gevuld met quotes van andere schrijvers die het boek de hemel in prijzen: "Jezus wat is dit goed. Waarom weet ik niet. Maar dit is vreselijk goed." Op de voorzijde een ietwat onduidelijke kleurenfoto van een rijtje knotwilgen. Niet dat ik iets tegen knotwilgen heb, integendeel, schitterende bomen, onlosmakelijk verbonden met het Nederlandse landschap, Van Gogh schreef ooit in een van zijn brieven: "Een rij knotwilgen heeft iets van een processie weesmannen..." Maar de foto zelf is niet zo heel speciaal, te klein ook. Grote letters in de kleur oranje, een kleur die ik associeer met het Amerikaanse gevangenisleven, het koningshuis en voetbal; niet bepaald zaken waar ik iets mee heb.
De eerste paar pagina's dacht ik nog 'O nee, zo'n boekje', al vond ik de schrijfstijl wel meteen heel mooi. Wat voor boekje precies, dat kan ik niet goed uitleggen, iets heel clichématigs in elk geval, maar dit boek is verre van clichématig en allesbehalve voorspelbaar.
Het stuk met meneer Barre heb ik aan één stuk door doorgelezen, wat een heerlijk personage en zo bijzonder mooi uitgediept!
Wat ik zo knap vind is dat Alberts het bos als het ware op de achtergrond laat afspelen, wat ook in het nawoord van Joost Oomen benoemd wordt, hij beschrijft het bos niet tot in details, maar laat veel aan de fantasie over. Af en toe heeft hij het over een open plek of is er een bospad of noemt hij de titel van een sprookje, maar daar blijft het bij en zo wordt het bos nog geheimzinniger. Ook de personages hebben iets raadselachtigs.Geheimzinnigdoenerigheid.. wat een grappig woord.
De eerste paar pagina's dacht ik nog 'O nee, zo'n boekje', al vond ik de schrijfstijl wel meteen heel mooi. Wat voor boekje precies, dat kan ik niet goed uitleggen, iets heel clichématigs in elk geval, maar dit boek is verre van clichématig en allesbehalve voorspelbaar.
Het stuk met meneer Barre heb ik aan één stuk door doorgelezen, wat een heerlijk personage en zo bijzonder mooi uitgediept!
Wat ik zo knap vind is dat Alberts het bos als het ware op de achtergrond laat afspelen, wat ook in het nawoord van Joost Oomen benoemd wordt, hij beschrijft het bos niet tot in details, maar laat veel aan de fantasie over. Af en toe heeft hij het over een open plek of is er een bospad of noemt hij de titel van een sprookje, maar daar blijft het bij en zo wordt het bos nog geheimzinniger. Ook de personages hebben iets raadselachtigs.Geheimzinnigdoenerigheid.. wat een grappig woord.
* denotes required fields.
* denotes required fields.